არ მიყვარს შემოდგომა. მასში ვერაფერს ვიჭერ…
ვერ გრძნობებს…
ვერ ემოციებს…
ვერც მზეს…
ვერც თოვლს…
ვერც ქარს…
ვერც ოცნებებს…
ვერც ფოთლებს…
მინდა გავეკიდო ფოთლებს, მაგრამ გამირბიან…
და სადღაც იქით, გზის იქითა მხარეს ანაზდად და ფიანდაზად ეგებიან სხვას…
ოღონდ მე არა.


რომ დავუფიქრდე იმას, როს გამოც მე მინდა, რომ შემოდგომა მიხაროდეს, ეს რაღაც ცა არის…
ცა მინდა…
ლამაზი ცა…
ვარსკვლავი მინდა…
ბევრი…
ბევრი…
ბევრი…
როგორ მიყვარს ღამით ცის ყურება…
ბევრი ვარსკვლავის ყურება…
მაგრამ აბა სად არიან???
ყველა და ყველაფერი მიმალულია…