მე მიყვარს ადამიანი, რომელიც არის ნარკომანი…
ჩემს უბანში, კერძოდ კი ჩემს ქუჩაზე ცხოვრობს…
იმასაც რაღაც წარმოუდგენლად ვუყვარვარ…
ყურადღებიანი…
მოსიყვარულე…
მაღმერთებს.
ზოგჯერ ვუყურებ მას და ვფიქრობ ასეთი სილამაზე საიდან მოვიდა მისი მოვლენისას, ასეთი თვალები ლაჟვარდოვანი ან ასეთი თმები აბრეშუმისმაგვარი ან ასეთი თითები სათუთი ან ასეთი ხელები ძლიერი ან ასეთი ხმა მამაკაცური ან ასეთი სიმაღლე ალვისხისებრი ან ასეთი აღნაგობა ათლეტური… ერთ სხეულში როგორ შეირწყა და შეერთდა…

აქვე, ჩვენს უბანშივე გავიცანი…
უფრო სწორად გამაცნეს…
კიარადა ამას უფრო დავარქვამდი, რომ თვითონ გამიცნო. მაგრამ ნახვით მე მანამდე ვნახე ჩემი კორპუსის წინ მდებარე ღამის კლუბში. მე იქ ისეთივე განცხრომით ვცეკვავდი, როგორც ყოველთვის. მერე დავიღალე და სადღაც, რომელიღაც მაგიდასთან დავჯექი. ოფიციანტს ცივი, ყინულიანი წყალი და ვცდილობდი ჩემი სტიქიის სმით გავგრილებულიყავი და შემესვენა ისეთი საყვარელი საქმიანობისგან, როგორიც ცეკვაა. სადაც, რომელიღავ შორეულ მაგიდასთან ის იჯდა მეგობრებთან ერთად. ძალაუნებურად დავუწყე მას ყურება. საერთოდ არ ვაპირებდი, უბრალოდ სრულიად შემთხვევით ჩემი თვალთახედვის არეში მოხვდა. ალბათ იმიტომ, რომ მისი გარეგნობით მოვიხიბლე. დაბალ, შუშის მაგიდაზე პატარა თეფში ედგა. აქეთ–იქით ლუდის ბოთლები, სიგარეტის კოლოფები, სანთებელები, საფერფლე. თითქოს არაფერი განსაკუთრებული და ყურადღება გასამახვილებელი. დაახლოებით 5–6 ახალგაზრდა მამაკაცი ღამის კლუბში. მე თვალი მოვაშორე ამ მაგიდას, რადგან საინტერესო ვერაფერი აღმოვაჩინე.
რატომღაც ისე მოხდა, რომ მარტო დავრჩი. და ეს კი იმიტომ, რომ მთელი ჩემი ე.წ. “სასტავი” სახლისკენ გაიხიზნა. მე კი გადავალ პატარა ქუჩას და ჩემი სახლია. ასე რომ, საშიში არაფერია.
დავისვენე, ჭიქა მაგიდაზე დავდე და ისევ ავდექი საცეკვაოდ. პროჟექტორები, რომელიც წამში რამდენჯერმე აბნელებნენ და ანათებნენ საცეკვაო მოედანს, განზომილების შეგრძნებას მიქვეითებენ ხოლმე მუდამ. არვიცი რანაირად და რა მომენტში, მაგრამ მისი მაგიდისკენ მივიწიე. ალბათ იმ მომენტში უკვე ამოუცნობი ჟინი მამოძრავებდა, რომ უფრო ახლოდან შემეხედა სიმპათიური სუბიექტისთვის. აი იმ პატარა თეფშს შევაჩერდი, რომელზეც პროჟექტორის შუქზე გამოჩნდა თეთრი ფხვნილი. კოკაინი. მაგიდას ცეკვითვე მივუახლოვდი და ამის დანახვის შემდეგ ცეკვითვე გავეცალე. თითქოს გულის რევის შეგრძნება დამეუფლა, თუმცა მუსიკამ მალევე დამავიწყა ნანახი.