ხო დებილივით…
ან რა უნდა მექნა?! უბრალოდ ვიჯექი. ერთი სასიამოვნო რაც ხდებოდა ის იყო, რომ ჩემს საყვარელ ქოქოსის ლიქიორს ვწრუპავდი. ოღონდ უკვე მესამე ჭიქას. გარეთ ვიყურებოდი, უკვე საკმაოდ ბნელოდა. საათს დავხედე, 10 იყო დაწყებული. უცბად საშინელი არაერთი მანქანის სიგნალი. არაფერი გასაკვირი: წვიმა დაიწყო. იმდენად წამებში მოხდა ეს ყველაფერი, რომ გავოგნდი.
– აუუუ, ახლა სახლში როგორ წავალთ
– ვაიმე, გაწვიმდა???
– ეე, მანქანები რა დღეში არიან
– წვიმა…
– აუ მე რა თხლად მაცვია…
– რა არ გკიდიათ???
– რა?
–
–
–
–
– რა და ის, რომ მანქანები ასიგნალებენ… ის, რომ თხლად გაცვია… ის, რომ დასველდები… ის, რომ რავიცი მე, წვიმის უარყოფითი მხარეები… გინდა არ გინდა, ახლა მაინც არ ვიშლებით ჯერ, და როცა დავიშლებით და სახლებში წასვლას დავაპირებთ, გვიანი იქნება და ტაქსებით მოგვიწევს. სანამ ტაქსებს გავაჩერებთ, მაქსიმუმ 2–3 წუთი მოგვიწიოს გარეთ დგომა და 2–3 წუთში რა უნდა დავსველდეთ ისეთი, რომ გავცივდეთ და მოვკვდეთ??

– ნუ ხო, მაგრამ მაინც.
– რა დღეში გაქვს ნერვები
– აუ რავი [IMG]http://pinky.ge/Smiles/Orange/mo.gif[/IMG]
საშინელი წვიმა… აი ისეთივე საშინელი, როგორიც მე მიყვარს. პრინციპში წვიმა ყველანაირი მიყვარს. წვიმა კი ისე ეხეთქებოდა Acid–ის ფანჯრებს ისე ძლიერად,იფიქრებდი ეს–ესაა ტყვიებივით შემოცვივდებიან წვეთები. ვიჯექით ასე, დაახლოებით 11–ის წუთებამდე.
ამ დროს უცებ…
აი ისე უცებ, რომ ვერც კი მივხვდი….
ნაცნობი ხმა მომესმა!!!
გიორგი!!!
თვალები გამიფართოვდა… ვერ მივხვდი საიდან მომაგნო. რა იცოდა, რომ აქ ვიქნებოდი. არვიცი. ვერ მივხვდი.
– წამომყვები???
– აა, როგ? მეე? სად?
გოგოებს გადავხედე, ყველა საოცარი სახით გვიყურებდა ხან მე, ხან გიორგის.
– ხო… წამომყვები???
– შენ არ ხარ ნორმალური. როგორ ფიქრობ ასე გვიან სადმე გამოგყვები? გინდა დედაჩემმა მომკლას???
– ცოტახნით. დაახლოებით 1–მდე.
– არსადაც არ გამოგყვები. და საერთოდ, მე შენ არ გელაპარაკები.
– არ მელაპარაკები? რამდენი წლის ხარ???
– თუ გინდა შენ 4 წლის ბავშვად ჩამთვალე, მკიდია. მე შენ არ გელაპარაკები.
– აბა ახლა რას აკეთებ???
– ახლა ვცდილობ თავიდან მოგიშორო.
“ეს ვინაა?” – მგონი ანის ჩურჩულით ნათქვამი ფრაზა იყო, არ მახსოვს ზუსტად.
– ეს იდიოტი, დეგენერატი, კრეტინია. მეზიზღება ეს ადამიანი.
– მე არ მეზიზღები და მაინტერესებს წამომყვები თუ არა.
– არა.
– კარგი. “კურტკა” ჩაიცვი ჯერ შენი, მერე – ჩემი.
თავისი “კურტკა” გაიხადა და მომაწოდა. გოგოების გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა.
– ქეთ, იცნობ ამას???
– მე დაცვას დავუძახებ.
გიორგიმ მხოლოდ ამის გაგონებაზე მიაქცია გოგოებს ყურადღება. გადაიხარხარა, მერე სერიოზული სახე მიიღო.
– წამო რა…