– მეზარება. დაარცმინდა.

– გთხოვ.

გოგოებსგადავხედე.ზოგიპიცასილუკმებოდადაარიმჩნევდაამსაუბარს, ზოგიც – ცნობისმოყვარემზერასარგვაშორებდა. არავინიცოდა, ვინიყოგიორგი.

– წვიმს. და საერთოდაც ღმერთო ჩემო… „ღმერთო ჩემო“ ჩემი ირონიისა მწვავე, ხოლო აგრესიის მსუბუქი ფორმაა.

– აუქეთ… თვალებში ჩამხედა. მერედახუჭა, თითქოსისსიცივედასისველეშეიგრძნო, რაცწვიმასთანახლდა.

ავდექი. მაგიდაზეფულიდავტოვე. თვალებიგაუნათდა. მოემზადა.

– WC-შიმომყვები??? წარბებისაწევითვკითხე.

დაიბნა, არელოდა, შეჩერდა.

– სად?????

– საჭიროოთახშიანუ.

– აა, უი, არა. გარეთდაგელოდები.

– წვიმაში??? აქდაჯექი.

დაჯდა. გავედი. WC-შიშესვლამდეგამოვხედე. გამეცინა. I could see him being very shy while setting himself next to my girlfriends. მაგრამთითქოსარშეიმჩნია. გაეცნოკიდევაც.

WC–შიშევედი. რამდენიმეგოგოაყუდებულისარკესთან, ზოგიპომადასისვამდა, ზოგმაწამწამებიკიდევუფროგაიშავა, ზოგიცკი – უბრალოდხელებსიბანდა… ერთმანეთსარაცდიდნენ, წინუხტებოდნენ, ქუსლებითხმაურობდნენმეტლახზე… ღმერთო, როგორვერვიტანასეთგოგოებს… სიგარეტისადასუნამოსსურნელიერთმანეთშიშერეული, მათრობელესენციადრომქცეულაჩემთვისაგერუკვერამდენიხანია… რამდენირა… იმდენიხანი, რამდენიცგიორგისვეურთიერთობებოდი…

შევედი, კარებსავეტუზე… ველოდები, იქნებერთმანეთისმიყოლებითგავიდნენ. არა. აზრიარჰქონდა. შევედიერთ–ერთკაბინაში. უნიტაზსთავიდავახურედადავჯექი. საიდანღაცისევმუსიკისხმამოდიოდა. დაპლუსამათიყაყანი: “გოგო, ეს “წენი” ხოძაანმაგრადმიხდება?!, „როგორ ფერზე ვარ??? რუმიანა ხომ არ დავიმატო???“იმდენადმოვიხარეწელში, რომთავიმუხლებზედავდედათვალებიცდავხუჭე. წამითწავედი. მერეგავახილედაგონებაშისაკუთართავსდავუსვიარაერთიკითხვა: “ნუთუესრეალურია, არმესიზმრება??? დაგიორგივინაა??? ჩემირეალობა??? მაშინჩემიარარეალურივინღაა???ანსაერთოდრასვაკეთებაქ??? ანიმან როგორმომაგნო??? იქნებსახლშიუნდაწავიდე???ხომმელოდებიანსახლში???. არადაარავინმირეკავს. ნეტავამბარიდანუკანაგასასვლელიარარის??? ანრაშიმჭირდება?! მეხომშეიმიძლიაპირდაპირწინაგასასვლელიდანგავიდედაწავიდე. წავიდესახლშიდადავიძინო. არა, დავიძინოარა. უბრალოდდავწვედამერეძილითავისითმოვა. არა, ძილიარმოვათავისით. თავისითგათიშვამოვა, დაბლოკვააზროვნების.”

კაბინიდანგამოვედი. ონკანთანმივედი, რომელთანაცარავინიდგარატომღაც. ალბათერთონკანთან 5 გოგოსერთადდგომასაქვსმუღამი. ამრეზითშევხედეამსაბავშვობაღს. ხელებშიწყალიდავიგუბედადავლიე. ყურები – ხმაურისგანდაგუბებული. ისედაცსულსაცობიმაქვსხოლმეყურებში.

ჯანდაბას, რაციქნება, იქნება. მაინცჩემიმეზობელიადაიმედიმაქვს, სახლშიმივდივართ. გამოვედიდასანახაობა. გიორგიგოგოებთანუკვეისეთიდაახლოებული, რომთითქოსარაერთხელყავსისინინანახი. განსაკუთრებითნუცა. ნუცამაინცისეთიტიპია, რომარაქვსმწვავერეაქციებისხვადასხვატიპისადამიანებზე. თუმცანარკომანირომარისგიორგი, არვიცირამდენადშეამჩნია, მაგრამდანარჩენებთანშედარებითრომუფრომეტადკეთილგანწყობილიიყო, ეტყობოდა.

მივედი. გიორგისზურგიდანმივეპარედამთელიძალითჩავეკარიუკნიდან. შეცბა, არელოდა. კისერშიკოცნადავუწყე. მაგრად. აიისე, როგორცმემიყვარს. მთელიძალითადასურვილით. მისისხეულის, სუნამოსადასიგარეტისსურნელი, ერთმანეთშიშეწყმულიუკვეისეთიახლობელიიყოჩემთვისდაისეთისაყვარელი, რომღრმადჩავისუნთქე. მინდოდამთლიანადმეგრძნო. როგორისაყვარელიაესსურნელი.

–ხოოო, რავიცი…– ნუცისფრაზადათანდართულიღიმილი. ნუცისუკვევაშაყირებთმაგფრაზაზე. მუდმივად “ხოოო, რავიცი“–სამბობსხოლმეყველაფერზე. ხოდამეც “ხოოო, რავიცი” შევარქვი.

მერეგავანთავისუფლეჩემიმკლავებისგან. გოგოებისსახეარაერთგვაროვანი.

“ბავშვებო, მეწავალ. ძალიანგამიხარდათქვენინახვადაშემოგეხმიანებით. სკაიპითსავარაუდოდ. არდამივიწყოთ. ” სათითაოდჩამოვუარეყველას. ქურთუქიჩავიცვი, ქუდი, კაშნედაგამოვედით.

გარეთუკვეაღარწვიმდა, თუმცამაინცსაჭიროიყოზემოთჩამოთვლილიატრიბუტები. თანიმისპირობაზე, რომსაშინელიმცივანავარ. გიორგიცსაკმაოდთბილადჩაცმული. მაგრამმაინცგაუწითლაცხვირი.

–მოიცა, ესგრძელიადამოგცემ” – კაშნემოვიძრე.

–რასშვრები, ქეთ??? არმინდა, შენარგაცივდე. არმინდარა.

–არა. შენარუნდაგამიცივდე. თორემმერევინმომხედავს??? ვინგამომიტანსდილაუთენიასახლიდანსაჭმელს. ვაშლს. ვინმომახურავს “დუტის” ქურთუკს.”

“მეგამოგიტანმართლა, მაგრამარმინდარაახლაესკაშნე.

–კარგი” დამაინცწავიძრე. კისერზემოვახვიე. ჩავფუთე.

–აუქეთ, კარგირა.

–ჩჩჩ, მეასემინდა.

რასასაცილოიყო. ისემაგრადჰქონდამოჭერილი, თითქოსეს–ესაათავიწაძვრებაო.

ტაქსიგააჩერადამძღოლიცდაითანხმა. ჩავსხედით.

–სადმივდივართ???

–ჩვენთან.

ისე “რაღაცნაირად” გაიჟღერაამ “ჩვენთან“–მა, ნერწყვიმძიმედგადავყლაპე. ხო, ჩვენთან, ჩვენსუბანში, ქუჩაზე… დამეტისად “ჩვენთან“???

უაკნვიჯექიმარტო, ისკი – წინ. ტაქსისმძღოლსმაგნიტოფონიაწეულიჰქონდა, აქედანგამომდინარესაერთოდარმესმოდარაზესაუბრობდნენისდაგიორგი. სავარაუდოდმისამართიდაუზუსტაგიომ. წინამხრიდანხელიგამაძვრინა, ჩემიხელისძებნადაიწყო. მალევეიპოვადაწინწაიღო. ჩუმადმაკოცა. თვალებიდავხუჭე და ჩუმად გავიღიმე. ღმერთო, ნუთუესმართლარეალობაა???

ამასობაშიჩვენსქუჩაზეასულებივიყავით, მაგრამჩემიგონებაიმდენადსხვაგანიყო, რომესგვიანშევნიშნე. კიარადა, უფროსწორადმაშინშევნიშნე, როდესაცჩემიკორპუსიმეცნო. აიჩემისადარბაზოც, მაგრამმანქანაარგაჩერებულა.