გიორგის შევხედე. მას თავი მარცხნივ ჰქონდა გატრიალებული და ფანჯრიდან იყურებოდა.
– ჩემს სახლთან არ აჩერებს???
– დღეს ჩემთან მოდიხარ.
დაბნეულობისგან თვალების უაზრო ხამხამი დავიწყე, ენა ჩამივარდა და ბლუყუნი დავიწყე. ასე მემართება ხოლმე, როცა რაცას ვერ ვგებულობ, ვერ ვიაზრებ.
– რაა??? როგ??? გაგიჟ??? რა სისულელეა… გააჩერეთ.
კარებთან ჭიდილი დავიწყე, მძღოლმა საეჭვოდ გამოგვხედა. გიორგიმ მალევე ანიშნა გზა განაგრძეო, მე ხელები დამიჭირა და აუღელვებლად მითხრა:
– წამო რა, გთხოვ…
მივუახლოვდით გრძელ კორპუსს. გრძელსა და მაღალს. თვალი ავაწვდინე და 17 სართული დავითვალე შეძლებისდაგვარად. 17 სართული, რომლის ზევით უკვე ცა დამყურებდა. შავი. წვიმიან დღეებში სულ ასეთი შავია ხოლმე. ამასობაში გიორგიმ ფული გაუწოდა მძღოლს და კარი გააღო. გააღო და მე გამომხედა ეჭვის თვალით. ალბათ უცბად ქვეცნობიერად გაიფიქრა არ გავქცეულიყავი.
– გადადი. შევყოყმანდი.
– აზრი არ აქვს, მაინც დაგეწევი.
წარბებშეკრული ვიჯექი.
– გთხოვ რა.
არაფერი მასულელებს და მადებილებს ისე, როგორც მისი სახის გამომეტყველება. ისეთ სახეს მიიღებს, რომ არ გამომდის შეწინააღმდეგება. გადმოვედი. გარეთ საკმაოდ ციოდა. ტაქსის მძღოლმა ისევ საეჭვო და გამჭოლი მზერა გვესროლა. გიორგი ჩამეხუტა და უცბად შემიყვანა სადარბაზოში. ლიფტი თითქოს ჩვენ გველოდა. აქ კიდევ ერთხელ შეყოვნდა. კიდევ ერთხელ გაიფიქრა, არ გამექცესო.
– არ შეხვალ???
– 😀 😀 😀 ნუთუ კიდევ გგონია, რომ გავიქცევი???
– 😀 😀 😀 ნუთუ კიდევ გგონია, რომ გავიქცევი???
ჩაიცინა.
– რავიცი, რავიცი, შენსას კაცი ვერ გაიგებს. ერთ წამში ერთს ფიქრობ, მეორეში – მეორეს.
შევედით. არვიცი რომელი სართულისკენ მივემართებოთ, ვერ დავაკვირდი.
– აუ გეხვეწები, პირველი მე გავალ რა.
ისევ ჩაიცინა.
– რათქმაუნდა შენ გახვალ. სულელი, ისევ შიში იმისა, რომ ლიფტიდან არ გამოვალ და 1–ლ სართულის ღილაკს დავაჭერ თითს.
– სულელო, მაგიტომ კი არ უნდა მეთანხმებოდე, რომ არ გავიქცე. არამედ იმიტომ, რომ სულ მეშინია, რომ კარის დაკეტვამდე ვერ მოვასწრებ შესვლას ან გასვლას. ამიტომაც სულ პირველი შევდივარ ლიფტში და პირველი გამოვდივარ. სასოწარკვეთილი სახე მივიღე.
ისეთი ხარხარი ატეხა, შევზანზარდით თითქოს.
– კლაუსტროფობია გჭირს???
– არა!!! ლიფტის კი არ მეშინია, მისი კარის დაკეტვის მეშინია.
– ნუ გეშინია, ჩემს ლიფტის კარებს ეყვარები მუდამ. შენ ოღონდ მოდი ხოლმე.
ამასობაში გავჩერდით. პირველი გამოვედი და სიბნელეში დავდექი. გიორგიმ ხელი მომხვია. ამასობაში ლიფტი დაიხურა და სრულ სიბნელეში ვიდექით გაუნძრევლად. უკნიდან ნაცნობი სხეული მომეწება. კანკალმა ამიტანა.
– ვაიმე.
– რა იყო??? რატომ კანკალებ???
– ახლა ჩვენ მოვკვდებით.
– უკვე???
– გესმის ქარი როგორ ჟრიალებს???
– მერე???
– ხოდა ვკვდებით.
უკნიდან მომაწვა ნაბიჯის გადასადგმელად. მყარად დავდექი.
– ასე ვიდგეთ???
ვიღაცის რკინის კარი ისე მაგრად დაიხურა, რომ შევტრიალდი და ცრემლები წამსკდა. მთლიანად ჩამიხუტა.
– ვაიმეეე, რა მშიშარა ხარ. კარგი რა. რისი გეშინია. ეგენი იოსებიძეები არიან. სულ ეგრე აბრახუნებენ. ნუ გეშინია. მერე რა მოხდა?!
– შენები სად არიან???
– რა ხდება რო???
– რას იფიქრებენ ღამის რაღაც საათზე უცხო გოგო რომ აგყავს სახლში.
– იფიქრებენ, რომ სწორ გზას დავადექი. 😀
თვალების ცეცება დავიწყე.
– არავინ არაფერს არ იფიქრებს იმ უბრალო და მარტივი მიზეზის გამო, რომ ჩემები სახლში არ არიან. ჩემი დეიდაშვილი მშობიარობს და იქ არის ყველა.
– შენ რატომ არ ხარ იქ???
– რავიცი, ეგ შენ უნდა იცოდე. შენ გადამრიე, ჭკუა ამირიე.
– შენ იდიოტი ხარ, რა ჩემი ბრალია…
– ეგეც შენი ბრალია 😀 😀 😀 😀
– წამალზე რომ ზიხარ, ისიც???
შეიშმუშნა.
– აუ ქეთ. მოდი არ გვინდა მაგ თემაზე ახლა და აქ.
ჩავირბინეთ კიბეები და გასაღების წარმატებით მოძებნის შემდეგ კარი გააღო.
Advertisements
კარგი იყო.ლიფტის მე მეშინია.საშინლად :(((
გააგრძელე რა, გთხოვ. 🙂
iseve rogorc yvela mec gtxov ro gaagrdzelo. saswaulad mainteresebs. 🙂
gaagrdzele raa.
აი ეგეც არ ვიცი. არადა ერთ დღესაც გავაგრძელებ. ოღონდ ეგ ერთი დღე როდის მოვა, არვიცი.
რატომ? არადა სადაც ამდენი დადე, წესით არ უნდა გაგიჭირდეს ახლის დადებაც.თუმცა, შენ უკეთ იცი 🙂 თუ დადებ მეც და ამდენი ხალხიც, აქ რომ გიკომენტარებს, დიდი სიამოვნებით წავიკითხავთ 🙂
:D:D:D:Dარადა სულ მინდა, რომ დავდო და სულ რაღაც მაკავებს.
თავიდან ბოლომდე წავიკითხე, მაგრად მომეწონა :*სადაა მე-10 ნაწილი? o.O ყველაზე საინტერესო მომენტში გაწყვიტე, გავგიჟდი :Dისადა, ხო არ შეეშვი ამ ნოველის წერას?..
აი ვსო!!!ბოლოჯერ გპირდები. მართლა დავწერ. :იეს:
ერთი წელია მასე მპირდები :(((((
ვაიმეეეეე, გენაცვალეეეეე :*********გოგო გავაგრძელებ აუციელბად, მაგრამ აი რაღაც მიჭირს გონებაში დალაგებასავით.
ამას თუ არ გააგრძელებ ბოიკოტს გამოგიცხადებ ან რამე ეგეთს ვიზავ :((((((
ეგრე გვპირდები უკვე შენ ღმერთმა იცის როდიდან :((( დამელია სული :(((
ვაიმე როგორ გამაჟრიალა ტანში ამის წაკითხვაზე….აი უნდა გავაგრძელო რა.. უეჭველი…მიყვარს :***
ar agrdzeleb? :(((((
არა, მართლა დავწერ. პირობას გაძლევ.
ramdeni xania ar dagidia da rogor velodebi arc ici. ar vakomentareb Sens blogs mara yovelTvis vkiTxulob Sens postbs :):)
არა. არა. დავწერ.
დაიძრა და ჩაკვდა… :(((((((((
გოგო ვიცი ხო… :მო:დავწერ…:user:
აუ რა გინდა ქეთ, რას მიშლი საღერღელს. გააგრძელე რა, მინდა, მინდა, მინდა ვა :mo:
ვერაფრით ვერ გცნობ…. 😦
dzalian kargi ;):*p.s axali ar var :d
ვაა, შენც ახალი ხარ… :)welcome :)მალე მალე 😉
rodis dadeeb? 😉 😉
ძალიან, ძალიან დიდი მადლობა. ხო, შევეცდები.
ძალიან კარგად წერ მართლა, დეტალებს ისე აღწერ, რომ ერთი ამოსუნთქვით იკითხება და თან ძალიან სასიამოვნოა :)ასე გააგრძელე, კარგია 🙂
@dianiko7 – ვაიმე საყვარელი :*@kate_alukard – მადლობა, შენც გილოცავ. კი დაიძრა, დაიძრა. @ annie_annie – ვაიმე, ძალიან დიდი მადლობა. გაიხარე. კი, გავნაგრძობ. 😉
გეხვეწები განაგრძე რა მ ალეე გთხოვვ…თორემ ისე მინდა წაკიტხვაა…აუუუ რატომ ჩრდები ესეთ მწვავე მომენტებში .ამ ნოველის ის მომწონს რომ დეტალებია აღწერილია რაც ძალიან ალამაზებს…ნუ გაჩრდები მმმალე დაწერეე :*
auuuu rogor ici xolme saintereso momentshi :D:D:D:D mara raxan daidzra ambavi isev madlobeli var mainc 😀 gilocav axal cels qet 🙂
ar mjeraaaaaaaa :*:*:*:*:* gaixare qet 🙂
უცებ მეც მომინდა, ვიღაც ჩამხუტებოდა…
@ Anuschka – :* :* :* :* :*@ Anonymous– ინიციალით გიცანი… :p
soo sweet but short… and RARE actually… ravici, cota xshirad debde xolme egeba… T.
wish this story will come true, but.,., without drugs an cries.:)