სხნი ბლოგს. მერე ისევ ხურავ, მერე ისევ ხსნი. და ამას აკეთებ დღეში თუ არა, კვირის განმავლობაში რამდენიმეჯერ და რა??? – არც არაფერი.
უბრალოდ არ იცი როგორ თქვა ის ყველაფერი, რაც დალექილია სადღაც. და იმ “სადღაც” ადგილს გული თუ გონება ჰქვია. არ ვიცი რომელი, სულ მეშლება ხოლმე ეგ ორი. უბრალოდ ვიცი, რომ ზოგჯერ მენატრება სულ სხვა დრო. დრო, რომელიც არასოდეს დამდგარა, მაგრამ მაინც მენატრება.
და რა კარგია, როდესაც გყავს ადამიანი, რომელსაც დღე-ღამის ნებისმიერ დროს შეგიძლია გაუგზავნო წერილი. მერე რა, რომ ელექტრონული. დღეს მაგას ჰქვია წერილი.

აგერ გამოვამზეურე copy paste-ის მაგიერ.

პ.ს. მეილზე პასუხი მისი გაგზავნიდან რამდენიმე წუთში მომივიდა. :)) მერე რა, რომ მამრობითი სქესია. მათ იციან ნამდვილი მეგობრობა.