მერე ვფიქრდები იმაზე, თუ რამდენად ბანალურ და პრიმიტიულ სიტყვად იქცა “მიყვარხარ” და არაფერსაც არ ვაკეთებ. ყველაფერს ისე ვტოვებ, როგორც არის. არადა ადამიანი მართლა ბევრი მიყვარს. 

ჭამაზე უფრო და უფრო მეტად ვამბობ უარს. და საერთოდაც, ჭამა არის სისულელე. ტყუილად დახარჯული ფული, დრო, ენერგია, ელ.ენერგია და რავიცი, რა აღარ. მაგრამ გვინდა თუ არა, ვერ ვამბობთ მასზე უარს. 

ხალხი სახის ისევ ერთი და იგივე გამომეტყველებით დადის ქუჩაში. ისევ უკვირთ ადამიანი, რომელიც ყურთსასმენებით უსმენს მუსიკას ან ადამიანი, რომელიც ფოტოაპარატით ცდილობს კადრების დაფიქსირებას. არადა ერთი ჩვეულებრივი ადამიანი ვიყავი გუშინ აიპოდითა და ფოტოაპარატით. 

მინდოდა თბილისი გადამეღო. აი ისეთი თბილისი, როგორიც მელამაზება ხოლმე პერიოდულად. მაგრამ არც არაფერი გამომივიდა. ჯერ ის იყო, რომ ხალხმა დამაკომპლექსა. მერე ის, რომ თუ გაქვს ფოტოაპარატი, სულაც არ ნიშნავს იმას, რომ სურათების გადაღება გეხერხება. ხოდა ფოტოაპარატი უკანვე შევინახე. 😦

მინდა უკეთესი გავხდე. და პლუს, უკეთესად გავხდე. მინდა ხშირად ვიყო ასეთ განწყობაზე, როდესაც ძალიან ბევრი ადამიანი მიყვარს და მეც სულ მეცინება.
აი მაგალითად, გიორგიმ ჩემი კოცნა ისწავლა და რამდენიმეჯერ მაკოცა. მიხვდა ალბათ, რომ სათამაშოების კოცნას ჩემი სჯობს.

მაგრამ მანამდე მინდა ჩემ მიერ დაშვებული შეცდომები აღარ გავიმეორო. დაშვებული დაშვებულია და დროს უკან ვეღარ დავაბრუნებ, მაგრამ აწი მინდა წინ ვიარო და არ ვფიქრობდე მათზე. მე ისინი ისედაც მახსოვს.

ისიც მინდა, რომ უფრო კეთილი გავხდე, უფრო მოსიყვარულე. ბევრი რამ მინდა ვისწავლო და მიხარია, რომ არსებობენ ადამიანები, რომლებთანაც ურთიერთობისას რაღაც-რაღაცეებს ვიძენ. და მსიამოვნებს, როდესაც ადამიანებისგან კარგ რამეებს ვსწავლობ. ალბათ ეს რომ არა, უბრალოდ მივაღწევდით 18 თუ 30 წელს და მორჩა. ამოვწურავდით ჩვენი განვითარების ლიმიტს.

ისევ ძველებურად ვფიქრობ, რომ “პოხუიზმი” არის გამოსავალი. ზიკესთან მაგიტომ ვმეგობრობ, რომ ზუსტად აქვს ეს ფრაზა გააზრებული. იმ დღეს მითხრა სამსახურში: სულ ფეხებზე მკიდია, ესა და ეს ადამიანი ჩემზე რას ფიქრობს და რას იძახის”-ო და გამეცინა. მეგონა ჩემი აზრები წაიკითხა. და მართლაც, რა დროს მაგაზე ფიქრია, როდესაც სხვა ადამიანები გველოდებიან იმისათვის, რომ გვიყვარდეს და ვუყვარდეთ.

და ყველაზე მაგარი კი ისაა, რომ  ახლა ვწერ ამ პოსტს. ანუ მაშინ, როდესაც არ მყავს შეყვარებული და ანუ ის ერთადერთი და განუმეორებელი ადამიანი გვერდით, რომელიც ჩემთვის ძალიან ძვირფასი უნდა იყოს. ეგ რომ მოხდება, ალბათ დებილურ პოსტებს დავწერ და სანამ ეგ მომხდარა, ეს დავწერე. ასეთი მინდა ვუყვარდე ხალხს. რადგან მე სულაც არ ვთვლი, რომ იმისათვის რომ ადამიანები გიყვარდეს და მათაც აქეთ უყვარდე, აუცილებელია ვიღაცას “ჩემი შეყვარებული” ერქვას. სიყვარული ხომ ბევრად მეტია, ვიდრე სტატუსი “შეყვარებული” და “მეუღლე”.

ასეთი დამიმახსოვრეთ, როგორიც ამ სურათებში ვარ. ღიმილიანი და ხალისიანი. და მიუხედავად იმისა, რომ ამ სურათთაგან ერთ-ერთი ჩემთვის რთულ პერიოდშია გადაღებული, მე მაინც ვიცინოდი.