საგიჟეთი

Hey Katie

/ Kate / 17 Comments

დრაფთებში ტირილიანი პოსტი მიდევს…
როგორ მოიპარა გრინჩმა ახალი წელი…
კიარადა…
როგორ ჩამიშხამეს ოჯახის წევრებმა დაბადების დღე…
მაგრამ სანამ პოსტი ისევ დრაფთებშია და სანამ არ გამჩენია ძალიან დიდი სურვილი მისი გამოქვეყნებისა…
დავწერ იმაზე, თუ რა მოხდა დღეს კარგი…ვინაიდან და რადგანაც დღეს…
კიარადა გუშინ…
კიარადა ანუ 6-ში ჩემი გაოცდასამება მოხდა, რაღაცით განსხვავებული მაინც იქნებოდა დანარჩენი ordinary დღეებისგან…

ნათლიამ არ მომილოცა… 
ნუ ჩემი და ნათლიის ურთიერთობას მერე აღვწერ…
ახლა არა. კიარადა ეს არ არის ახლა მთავარი. 

სრულიად სპონტანურად ჩემთან მოვიდა ჩემი კურსელი, რომელთანაც საკმაოდ ახლოს ვარ მთელი 4 წლის განმავლობაში. 
აა, არა, 1-ლ კურსზე რატომღაც არ ვიყავი ახლოს. 
აა, გაგონილიც გეყოლებათ, არაერთხელ მიხსენებია აქ. 
ბარაშკა…
აი ის ყვითელი საყვარელი ჩაის ჭიქა რომ მაჩუქა…
ხოდა დღეს ბარაშკუნა იყო ჩემთან მოსული. 
არათითდამშვენებული… 
მოკლედ ნიშნობა ჰქონდა უკვე…
მე კარი გავხსენი თუ არა, ეგრევე თითი მანახა. 
მაგრამ ეგ არის მთავარი. 
მთავარი ისაა, რომ აპრილში, როდესაც მარხვა დამთავდება, ჯვარს იწერს. 
კიარადა ეგეც არ არის მთავარი.
მე ვიქნები მეჯვარე… 
პირველად ცხოვრებაში მე ვიქნები მეჯვარე…და მისი პირველი შვილის ნათლია…
პატარა ბარაშკუნას ნათლია…აუ დადებილებული ვარ…
ოღონდ მართლა…
სიხარულისგან ცრემლები არაერთხელ წამომივიდა დღეს…
მერე დავიწყე ოთახში ბოლთის ცემა…
მერე დავჯექი, მერე ისევ…
აი ენით აუწერელი გრძნობაა…
მერე დავჯექი და სიხარულისგან ვიტირე…
დედაჩემს რომ ვუთხარი, ბავშვის ნათლიაც მე უნდა ვიყომეთქი, ეს ასეც ხდება, თუ მეჯვარე ნორმალურიაო.
ხოდა სანამ თეონა ნორმალურად მიმიჩნევს და სანამ ითვალისწინებს ჩემს არანორმალურ და გიჟურ სიყვარულს ბავშვების მიმართ, ბავშვსაც მე ვნათლავ.  
აუ, ძალიან მაგარია. 
უმაგრესი საჩუქარია დაბადების დღეზე…

ულამაზესი ვერცხლის საყურეები მაჩუქა, მარგალიტის თვლით. სურათი არ გადამიღია, მერე დავდებ თუ არ დამეზარა. იცის, რომ ვერცხლზე ვგიჟდები. ვაიმე!!!!!!


მერე ჩემი ბიძაშვილი მოვიდა მეუღლესთან ერთად. 
ნამცხვრებითა და ვერცხლის ბეჭდით. 
ესეც ძალიან ლამაზი. 
დამლოცეს, ნუ ჩემმა ბიძაშვილმა ტრადიციულად გათხოვება მისურვა, რაზეც ტრადიციულად ზიზღიანი თვალები მივაპყარი. 
მანამდე დეიდაშვილსაც გაახსენდა, რომ დაბადების დღე მქონდა, რომ უნდა მოელოცა და სახლში ამოვიდა. ხშირად მგონია, რომ თავისი კლასელები და მეგობრები უფრო მეტად უყვარს, ვიდრე მე. ამაზე ხშირად ნერვები მეშლება და მზად ვარ პირში მივახალო ყველაფერი, მაგრამ მერე დიდე მახსენდება და ვჩუმდები. არადა რა კოშმარია პირდაპირი და მოუთმენელი ადამიანისთვის გაჩუმება… ღმერთო, მიშველე!!! მაგალითად მაშინ გამოვშტერდი, როდესაც თავის მეგობარს გაჰყვა, როდესაც ამ უკანასკნელმა face control-ი ვერ გაიარა “გურუ”-ში და უნდა წასულიყო. და მარტო დამტოვა კლუბში. ნუ მე არ დავკარგულვარ, შემთხვევით ყოფილი თანამშრომლები ვნახე, მაგრამ… არ მიყვარს რა უყურადღებო ადამიანი. აი ძალიან არ მიყვარს. თან მითუმეტეს, მე რომ საკმაოდ დიდ ყურადღებას ვიჩენ და ის მაინც ასე. მაგრამ ნუ მოკლედ რა.  მოვრჩი. უბრალოდ მე რომ ვიჩენ ყურადღებასა და სიყვარულს ვიღაცის მიმართ, მისგანაც იგივეს ვითხოვ. და საერთოდაც, თვითონ უნდა ხვდებოდეს, მაგრამ…
ფული მაჩუქა ყულაბისთვის, ნახევარი რათქმაუნდა დავუბრუნე და ცხოვრება გავაგრძელეთ. 
მეორე ბიძაშვილმა და მისმა მეუღლემ დამირეკეს. მომილოცეს. მუშაობა დაუწყია ორივეს. ძალიან გამიხარდა. 
კიდევ ბლოგერი როდრიგო სანტორო გამოჯანმრთელდა. არ ვიცნობ და არაფერი, მაგრამ ძალიან გამიხარდა. მაინც ერთი დიდი ოჯახი ვართ აქ. 


დღესაც ჩემი დღეა…
ჩემი სიმღერა უნდა დავდო…
ბედნიერი ვარ და იმიტომ…
ვაიმე, მეჯვარე და ნათლია ვხდები….
ვერცხლის ახალი ბეჭედი და საყურეც მაქვს…
ყულაბასაც ამაზონიდან გამოვიწერ ალბათ. 
ხვალ “გურუ”-ში წავალ მთელი ღამით. ძალიან მაგარია!!!


 

რეალურად რომ ვთქვა…

/ Kate / 15 Comments

… თავს არაჩვეულებრივად ვგრძნობ.

იმაზე უფრო კარგად, ვიდრე ველოდი.
არვიცი მიზეზი.
უფრო სწორად ვიცი, მაგრამ რავიცი, ვიცი???
კიარადა…
label-იდან mr.M საერთოდ ამოვშალე და ახლა ერთი ორად კარგად ვგრძნობ თავს.
ხვალ ისევ ჩემს სამსახურში რიგით მე–11 გასაუბრებაზე მივდივარ. მე–10–ზე გუშინწინ ვიყავი. და იმედი მაქვს, რომ ეს ზუსტად “ის” ერთადერთი და განუმეორებელი გასაუბრება იქნება. თუ არ იქნება, მე მაინც ბედნიერი ვიქნები. ვინც გამესაუბრა იმან ვიღაცას უთხრა, მინდოდა ძალიან მკაცრი ვყოფილიყავიო, მაგრამ ისეთი კარგი გოგოა, რომ ვერ შევძელიო. კარგი ვარ??? რავიცი, ვიცი???
განსაკუთრებით დავახლოვდი ერთ ადამიანთან. ჯერ–ჯერობით მასში ცუდ თვისებას ვერ ვხედავ. ძალიან ჩემიანია. თავს რაღაც არანორმალურად კარგად ვგრძნობ. ისეთ რაღაცეებზე ვსაუბრობთ, რომ მე თვითონ აზრზე ვერ მოვდივარ.
ძირითად ორ პირობას აკმაყოფილებს.
1) ჩვენს შორის ასაკში სხვაობა 4–ის ჯერადი რიცხვია. (ვინც მათემატიკა ჩინურია, გეტყვით, რომ 4–ის ჯერადი რიცხვებია 0,4,8,12,16 და ა. შ. )
2) ჩემი გვარი მის გვარზე გრძელი არ არის. ანუ მისი გვარი ჩემს გვარზე მოკლე არ არის.
და ეს 2 ფაქტორი წინაპირობაა იმისა, რომ მასთან თავს კარგად ვგრძნობ. არა, კარგად არა. არაჩვეულებრივად. არ ჩამოვთვლი იმ დადებით მხარეებს, რაც მას ახასიათებს. უბრალოდ he’s my kind of person. ძალიან ბევრს ვსაუბრობთ, ვეცნობით ერთმანეთს და აი არვიცი რა… რაღაც სასწაულად კარგად ვარ.
(ახლა არის 12:28 a.m. და წერა რამდენიმე წუთით შევწყვიტე იმის გამო, რომ დამირეკა…)
ხოდა ეგრე. არვიცი რა უნდა ვთქვა. ჩემი რაღაც დებილური ოცნებათაგან რამდენიმე ვუთხარი. მოდი ერთად ავასრულოთო.
ხშირად ისე მესაუბრება, თითქოს ძალიან დიდი ხანია ერთად ვართ.
ხშირად ისე მესაუბრება, თითქოს რაღაც ადგილიდან (საძმაკაცო, სამსახური თუ რამე სხვა) დაბრუნებული სახლში (ანუ ამ შემთხვევაში ჩემთან) უნდა მოვიდეს და მეუბნება ხოლმე ტელეფონში: “მოვდივარ და ცხელი ჩაი დამახვედრე და კეთილი გული”–ო.
ხშირად ისე მესაუბრება, თითქოს ნოემბერში ტყუპები შეგვეძინება… ტყუპები იმიტომ, რომ მისი ბაბუა ტყიპისცალია და ანუ გენეტიკაში ეგ მაქვსო. პირველი გიორგი და მეორე ალექსანდრე. სახელები ჩემი სურვილით. ნოემბერიც ჩემი სურვილით. გიორგობისთვეა და იმიტომ. არადა გვერდიდან რომ შეხედოს ვინმემ, რა სისულელეებია არა??? მაგრამ ვსულელობთ ერთად და რა მოხდა, რამე შავდება??? რეალობას ხომ მაინც არ ვწყდებით… უბრალოდ ჩვენთვის ვსულელობთ. და ვინც მეტყვის, რომ sweet person–თან სისულელეები ტეხავს, იმას ვეტყვი, რომ თუ თქვენ არ იცით რა არის სისულელე, თქვენ ისიც არ იცით, რა არის ჭკვიანური საუბარი. ასე რომ თქვენი ჭკუის დარიგებები თქვენთან, თქვენს თავებში დაიტოვეთ. და ამას მე არათუ მხოლოდ აქ დავწერ, ყველას ვეტყვი, ვინც კი რამე იდიოტობას მეტყვის.
მარიამის ეს პოსტი წავიკითხე ემოციის მიერ გამოწვეულ ახალ ემოციაზე და უცებ ის გამახსენდა… რომ ვაკოცე და რომ გაინაბა… ისეთი სახე მიიღო, რომ კინაღამ თვალსა და ხელს შუა დამიდნა. და იმ მომენტში მე ვიყავი უბედნიერესი. საერთოდ აი მაგ მომენტებში უბედნიერესი ვარ ხოლმე. როდესაც ვხედავ ის როგორი გაცისკროვნებულია.
ვინაიდან რამდენიმე დღე ამ ოთახში ციმბირული პირობების გამო არ შემოვსულვარ არსად, ხალხს მოვენატრე.
ნასტასია…
ბაბისა…
ალკა…
ანუშკა…
და ყველამ მომწერა…
ზოგმა facebook–ზე…
ზოგმა skype–ში.
და ხვალაც რამდენიმე მათგანთან ერთად ჩემს საყვარელ ადგილას მივდივარ. ადგილი, რომელზეც ვგიჟდები, ისე მიყვარს.
შაბათს კი ალკას ვნახავ.
აი არვიცი…
რა ვიქნებოდი სიყვარული რომ არ მცოდნოდა…
მართლა ბედნიერი ვარ, რომ მყავს ასეთი მეგობრები.
და თუ ის არ არის ის, ვისთან ერთადაც უნდა ვიყო და თუ ისინი არ არიან ისინი, ვინებთან ერთადაც უნდა ვიყო, არ მაღელვებს. დღეს მსიამოვნებს ეს ადამიანები და შემიძლია დიდი სიყვარული გავცე იმისთვის, რომ კარგად იყვნენ. დღევანდელი დღით ვცხოვრობ და მიხარია მათი ყოველი ღიმილი.
თავს გიჟად ვგრძნობ საგიჟეთში…
თუმცა გიჟი ვარ ისედაც და…
მაგრამ ეს კარგი საგიჟეთია.

ისევ…

/ Kate / 3 Comments

შევედით ტყეში, რომელსაც რატომღაც ჭიშკარი ჰქონდა გარშემორტყმული. გამიკვირდა, მაგრამ არაფერი ვთქვი. ვიყავით ორნი.

ანუ სამნი.
მე – რომელიც ლამაზი ვიყავი.
ჩემი ვიღაც – რომელიც სიმპათიურია. მგონი შეყვარებულია თუ ქმარი თუ ვიღაც ეგეთი შაბლონური პერსონაჟი.
კიდევ ვიღაც მელოტი, ახალგაზრდა მამაკაცი, რომელიც ჩვენიანია.
შევედით ტყეში.
სიბნელეა, ღამის რომელიღაც.
მაცვია რაღაც კაბა, უფერული, მოშავო–მონაცრისფრო. ირგვლივ ყველაფერი მუქია, ნისლიანი. ფრთები მაქვს, აი ისეთი lineage-ის პერსონაჟებს რომ აქვთ. და ეს საიდან ვიცი??? იქიდან, რომ სამწუხაროდ მინახავს lineage-ის პერსონაჟები სხვის კომპიუტერში.
მგონი ელფიც ვარ პარალელურად.
იქ აუზია. მაგრამ ჭუჭყიანი წყლით სავსე.
ჩვენ მაგიდას ვპოულობთ და ვიწყებთ რაღაც საჭირბოროტო თემაზე საუბარს.
ჩვენ – სამნი.
ვსაუბრობთ ბევრს.
უცბად ვამჩნევ, რომ აუზში რაღაც დახტის.
ამოხტება–ჩახტება. ვიწყებ ყურებას.
მაგრამ კარგად არ ჩანს აუზის ჭუჭყიან წყალში.
უცბად აუზიდან ამოხტა და უკვე ძალიან ახლოსაა.
ეს არის მრგვალი თეთრი ნივთი. უცბად იფიქრებ ბურთიაო, მაგრამ ეს ცოცხალი არსებაა.
და ეს ის ცოცხალი არსებაა, რომელსაც ძალუძს ჩვენი ანუ ადამიანების კბენა და მერე მოკვლა.
ახლა უკვე ბალახში იწყებს ხტუნაობას.
ჩვენ ვხვდებით, რომ რამენაირად ტყეს უნდა გავეცალოთ.
მაგრამ ამისთვის გაქცევაა საჭირო.
იქვე, შუა ტყეში ძალიან დიდი არწივი წევს და სძინავს.
ძალიან დიდია, უშველებელი.
ჩვენ ვიწყებთ გაქცევას, მაგრამ ამ დროს არწივს ეღვიძება და იწყებს ჩვენზე ნადირობას.
ცალკე ეს თეთრი, შხამიანი, ბურთის მსგავსი ქვეწარმავალი (თუ არც ვიცი რა არის) ისევ ისე ქაოტურად დარბის, რომ სხეულზე შეგვეხოს, როგორც მედუზა. შხამი გადმოგვცეს.
არწივი კი უზარმაზარ ფრთებს შლის და მთელ ხმაზე იწყებს კივილს.
ამას მართლა კივილი ეწოდება.
საშინელებაა.
ჩვენ სამივე მივემართებით ჭიშკრისკენ და მთელი ძალით ვაღებთ მას.
საბედნიეროდ, სამივე გამოვდივართ და კარს ვკეტავთ.
საბედნიეროდ, სამივე ცოცხლები.
არა რა…
სიზმრებსაც ვეზიზღები რა.
:((

გუშინ

/ Kate / 16 Comments

ეს რა ხდება???

ვინაა ამდენი ადამიანი???
სადღაც მივდივარ და იქ ვიღაც მეუბნება: უი ფეხმძიმედ ხარ???
მე სრულიად გაკვირვებული ვიყურები მუცელზე.
ვაიმე, ეს რა არის???
აშკარად მე–5 თვეში ვარ. მუცელი საგრძნობლად დიდი მაქვს.
მივდივარ ვიღაცის ნახევრად ჩაბნელებულ სახლში და ვხედავ ადამიანებს, რომლებიც სადილობენ.
ფარულად ვგებულობ, რომ მათ ჩემი მოწამვლა უნდათ.
ვიცი, რომ თანამშრომლები არიან, თუმცა სახეზე არცერთი არ მეცნობა.
უბრალოდ ზეპირად ვიცი, რომ კოლეგები არიან და მეტი არაფერი. სუფრასთან მსხდომი ადამიანები მამაკაცები არიან. არცერთი მანდილოსანი.
მანდილოსანი მხოლოდ ისაა, ვისაც საჭმელი მოაქვს მათთვის. და მეც ვგებულობ, რომ ეს ქალბატონი ჩემი მოწამვლის ერთ–ერთი ინიციატორის მეუღლეა და ისიც ფეხმძიმეა. სრულიად სასოწარკვეთილი ხმით ვეუბნები:
“აი მე, ფეხმძიმე, ისევე როგორც ეს ქალბატონი…”
და ამით ვცდილობმი თავი შევაბრალო… შევაბრალო -4 თვის არსება. –4 თვის იმიტომ, რომ 4 თვეში უკვე ათვლა იწყება. როგორც მათემატიკაში არის დადებით და უარყოფით რიცხვთა უსასრულო რაოდენობა.
ეს მამაკაცი მიბრალებს და გადაწყვეტს, რომ აღარ მომწამლოს. ებრალება ჩემი მომავალი შვილი. იცის, რომ მის გარდა არავინ მაბადია.
კი, მაგრამ ბავშვი ვისგან???
ვისგან და ქმრისგან.
“და ვისგან??? ქმარი გყავს???” – მეკითხება ვიღაც.
და ჩემს გაკვირვებულ სახეს თუ შეხედავდა ვინმე, მიხვდებოდა, რომ დაბნეული ვიყავი.
ირაკლიმ ჩემ მაგივრად მიუგო: “ქმრისგან, ვისგან უნდა იყოს…”
ირაკლი ჩემი სულიერი ძმაა. ეს უკვე ყველამ იცის.
“ხო, მე ხომ ქმარი მყავს და ახლა ბავშვს ველოდები. რა არის აქ გასაკვირი?! მაგრამ ქორწილი რატომ არ მახსოვს??? ან ქმარი ვინაა, რატომ არ ვიცი??? ან რატომ მახსენდება ბუნდოვნად ჩემი გათხოვება???, ფეხმძიმობა 5 თვის თავზე რატომ გავიგე???” – აზრები ერთმანეთს ენაცვლებიან.
ბიჭი მეყოლება. ვიცი, რომ ბიჭი მეყოლება და გიორგის დავარქმევ. ვგრძნობ, რომ ბიჭია. უფრო და უფრო მიყვარდება ჩემი მუცელი. ვეფერები, თითქოს ბავშვს ვეფერებოდე. ყოველ 5 წამში ვუყურებ და ვცდილობ დარწმუნებული ვიყო, რომ ნამდვილად ფეხმძიმედ ვარ.
ქმარი რატომ არ მაღელვებს??? იმიტომ, რომ მე ქმარი არ მინდა და არც არასდროს მინდოდა. მე მხოლოდ შვილი მინდა. ამიტომაცაა, რომ ქორწინება არ მახსოვს, ქმრის სახელი არ მახსოვს.
რატომ მივდივართ მე და დეიდაჩემი გრძელ ქუჩაზე???
წინ მე მივდივარ და რამდენიმე მეტრის დაშორებით – ის. ქუჩა, რომელიც ჩემია და ჩემი სკოლისკენ მიდის.
რატომ ვცდილობ დეიდაჩემს არ დავენახო???
თუმცა მერე მაინც მიახლოვდება და მეკითხება, სკოლაში რატომ არ ხარ ამდენი ხანიო…
“არაუშავს, დაგვიანებაზე არაფერს მეტყვიან”
მივდივარ და შევდივარ ქართულის ერთ–ერთ მასწავლებელთან. უკვე უნივერსიტეტის ბაკალავრიც დავამთავრე და მაგისტრატურაზე ვარ და რა მინდა სკოლაში???
მაგრამ საკონტროლო წერა მაქვს ქართულში. არადა ამ ქალთან არ მაქვს წერა, მაგრამ ვისთანაც მაქვს, იმასთან დამაგვიანდა უკვე და აქ შევდივარ.
შევდივარ და ჩემს მიერ გამოცვლილი 4 კლასის მოსწავლეთა ნაკრები აქ არის.
მარიკა დიდი სიყვარულით მხვდება. მეც ასევე. მიყვარს მარიკა მასწი. თან დედაჩემის კლასელია და ორმაგად გვიყვარს ერთმანეთი. კლასს ვუყურებ და ყველა ჩემი კლასელი იყო რაღაც მომენტში.
ან 1–2 კლასებში.
ან 3–4 კლასებში.
ან 5–9 კლასებში.
ან 10-11 ფიზ–მათში.
4 კლასის გამოცვლა ერთსა და იმავე სკოლაში…
ეს მხოლოდ ჩემნაირ არაპროგნოზირებად ადამიანს თუ შეეძლო.
იმიტომაცაა ალბათ ვერავიზე რომ ვერ ვამბობ “კლასის დაქალი, კლასის ძმაკაცი”. არცერთი ახლო ადამიანი არ მყავს სკოლიდან. ყველას სხვა ჰყავს, ვისთანაც წლები აკავშირებს. მე კი არა.
ალბათ არ უნდა მეხეტიალა ამდენი კლასიდან კლასში.
თუმცა ამას დადებითი ის აქვს, რომ ჩემი ასაკის ვინც კი იყო ჩემს სკოლაში, აბსოლუტურად ყველას ვიცნობდი.
ყველას.
ვინც არ ყოფილა კლასელი იმათაც.
თუმცა მეგობარი – არავინ.
ვინმე რომ ამბობს, ბავშვობიდან ერთად მოვდივართო, მშურს და მეტი არაფერი.
ახლა კი ვხედავ, რომ ყველა იმ 4 კლასიდან რამდენიმე ბავშვი ზის მარიკა მასწის გაკვეთილზე და წერენ საკონტროლოს.
საკონტროლოს თემაა “საქართველოს ყოფა ლუარსაბისა და დარეჯანის ცხოვრებიდან გამომდინარე”.
რაღა დროის “კაცია–ადამიანი?!”–ა??? ხომ ვისწავლე თავის დროს???
ვიღაცის სასაფლაოზე მივდივარ და ქარია.
სულ მარტო მივდივარ ღამით და არვიცი რატომ…
მეშინია…
ძალიან მეშიანია.
სულ მარტო ვარ.
დღეს დღის 4 საათზე გავიღვიძე.
მუცელი მტკიოდა და ეგრევე შევხედე.
კარგა ხანი ვუყურებდი დიდი ხომ არ არისმეთქი.
მერე თავი დავიმშვიდე, კიდევ კარგი კუჭის გამო მტკივა და არა იმიტომ, რომ ბავშვი მექაჩება შიგნიდამეთქი.
საშინელი სიზმარი იყო.

ჩვენ

/ Kate / 12 Comments

ჩვენ პრობლემების არ გვეშინია…

ჩვენ ჩხუბების არ გვეშინია…

ჩვენ სწერვობის არ გვეშინია…

ჩვენ გაცოფების არ გვეშინია…

ჩვენ აგრესიის არ გვეშინია…

ჩვენ სიმაღლის არ გვეშინია… (საკმაოდ გვაქვს ჩვენ–ჩვენი)

10 დღიანი ამბების შემდეგ შეიძლება ითქვას, რომ გუშინ პირველად იყო წვიმა.
კიარადა ავდარი და მათ შორის წვიმაც.

მერე სახეზე თითები შემახო, სასწაულად შეიცხადა და ეეე, რას შვრები, მაგას ვერ ავიტან, რომ საყვარელმა ადამიანმა იტიროს და მითუმეტეს ჩემს გამოო.
სულ გაყინული თითებით წვეთ–წვეთად მაშორა ცრემლები, გულში ჩამიკრა პატარა, საწყალი, მაწანწალა ბავშვივით და ყურში ჩამჩურჩულა, არასოდეს გაბედო ჩემს გამო ტირილიო.
დღესაც ავდარი იყო პრინციპში.
უფრო სწორად არ იყო.
უბრალოდ ცივი ქარი ქროდა ჩრდილო–დასავლეთის მხრიდან 5-10მ/წმ სიჩქარით…
მაგრამ მესიჯების საშუალებით ქარი ჩადგა და მზე ამობრწყინდა ცის კამარაზე.
არადა მის გამო არ მიტირია..
ჩემს გამო ვიტირე. რომ ასე იდიოტურად მოვექეცი საკუთარ თავს და მასაც.

ახალი Label “Mr. M”
და რათქმაუნდა
ჩვენი სიმღერა..

პროლოგისეული ბევრი წერტილით

/ Kate / 1 Comment


რაღაც ძალიან მოულოდნელად მოხდა ყველაფერი… ძალიან მალე აკინძული წიგნი… ძალიან დიდი ხანია მინდა, მაგრამ რავი, ვერ ვახერხებდი… თითქოს რაში უნდა მჭირდებოდეს მაშინ, როდესაც მაქვს დღიური live ჩანაწერებისთვის, მაგრამ რავი, ეტყობა საჭირო იყო…
“Papier geduldiger als Menschen” ( ფურცელი ადამიანზე ამტანია ადნაზნაჩნად!!!) როგორც ჩემი საყვარელი წიგნის საბრალო არსებამ, Anne Frank-მა აღნიშნა ერთ დროს… ხოდა რავი აბა, ეგრეა რა… ამიტომაც ფურცელი (ნებისმიერი სახის) და არა ადამიანი… დაე, აიტანოს ფურცელმა…
რაღაც ხდება… უცნაურობისკენ მივემართები… მივეშურები… პრინციპში ”ცნაური” ცხოვრების რომელ ეტაპზე ვყოფილვარ, ახლა რომ ვიყო… ხოდა ახლაც უცნაური სიმპტომებით აღსავსე გახლავართ… მაგრამ თითქოს… ნუ მოკლედ… დაიკიდეთ…. აუ ამ ბოლო დროს ძალიან ხშირად ვხმარობ სიტყვათა შეთანხმებას ”ნუ მოკლედ”,ამას იმ დროს ვამბობ, როცა რაღაც თითქოს მაღელვებს/მადარდებს, თუმცა აგრესიულობის შესაბამისად მაგრად მკიდია ფეხებზე… ”კაროჩეს” გადავეჩვიე თითქოს, მაინც მშობლიური სისულელეები მირჩევნია უცხოურ მაღალფარდოვანებას… ნუ ეს ”И дым отечество нам сладок и приятен”-ის პონტში გამოდის, მაგრამ… ნუ მოკლედ რა.
ფერიც ლურჯია… ნუ ცისფერი… ნუ ანუ ლურჯის შვილი… მაგრად მიყვარს ეგ ფერი… მაწყნარებს… ჯინსების ყურებაც კი… ცაც… მამაჩემის ძველი 06 -იც ხო ცისფერი იყო… მერე გაყიდა… მიყვარდა მამაჩემის 06… შორი მანძილიდან რომ ვხედავდი, მევასებოდა ეგ მომენტი… დღესაც ცისფერი მანქანათსამყარო მამაჩემის შესტი მგონია ხოლმე… ნუ ეს უკვე ჩვევის პონტშიც ალბათ… თან მაგაზე ტარება ვისწავლე ადრე… ნუ ადრე რა… 13-ის რომ ვიყავი… ხოდა მიყვარს ცისფერი… ეს სიმღერაც მიყვარს “The Bluest light” … მაგრამ ეს განგებ არ დამიმთხვევია… თავისით მოხდა… ახლა მამაჩემის შესტიც არ არის და ტარებაც ნელნელა მავიწყდება… ნუ მოკლედ… (აი, კიდევ ეს ფრაზა!!!)
ხოდა რავი… ძაან დიდი ჯაჯმენთის ქვეშ ნუ მომახვედრებ, რადგან პირველი იყო… ნუ ანუ პროლოგის პონტში გავიდა-ს პონტში.
ხოდა მერე სიახლეებს დავუმატებ.
მანამდე კი kate for you… ნუ ანუ ჩემი ბლოგის მისამართი…