Annual Report

8 Jahre und Verlassen

/ Kate / 30 Comments

 

დღეს მორიგი 27 ოქტომბერია და, რა თქმა უნდა, მე ტრადიციულად ბლოგის იუბილეს ვზეიმობ. 8 წელია ვწერ. 28 წლის ვარ ახლა და 20 წლისას დავიწყე სრული უაზრობებით. მე ისევ ის K8 ვარ, რომელიც ბლოგს ჩემი ცხოვრების ნაწილად აღვიქვამ და ვწერ ყველაფერ იმას, რასაც მინდა და როგორც მინდა.

მე არ გადმოგითარგმნით გერმანულიდან, რა არის verlassen. არც იმას მოგიყვებით, როგორ ავირჩიე აბსოლუტურად დამოუკიდებლად მე-4 კლასელმა 9 წლის მაღალმა მაჭკატმა გერმანული ენა, როგორ მივედი სახლში და ვუთხარი დედაჩემს: “აუ ხო, რა ვიცი, დამრიგებელმა მკითხა, ინგლისური გინდა თუ გერმანულიო და მე გერმანული ავირჩიე, ინგლისურს ხომ უკვე ვსწავლობ?!” და არც იმას დავსძენ, მამაჩემს როგორ ესიამოვნა ეს ამბავი. მე არც იმას მოგიყვებით, 19-20 წლის ასაკში როგორ ვფიქრობდი გერმანიაში მაგისტრატურის გაკეთებას. შესაბამისად, არც იმას გიამბობთ, როგორ ვსწავლობდი 2007-2009 წლებში გერმანულს Goethe-Institut Tbilisi-ში და კერძო მასწავლებელთან. მე არც იმას გადმოგცემთ, სახის როგორი ამყრალებული გამომეტყველებით მითხრა ჩემმა უფროსმა რიგით მეორე სამსახურში გასაუბრებაზე, რა გინდა გერმანიაში, აქაც შეგიძლია მაგისტრატურა გააკეთოო. მე არც იმას გეტყვით, როგორ მივანებე გერმანულის სწავლას თავი მალევე, როგორც კი სიარული დავიწყე ამავე სამსახურში. მე უბრალოდ გეტყვით, რომ ეს იყო verlassen. Continue reading →

Advertisements

DB40

/ Kate / 19 Comments

მე არ ვიცი როგორ წყვეტენ ხოლმე ადამიანები ბავშვობაში მოწონებული თუ შეყვარებული ცნობილი ადამიანების მოწონებასა თუ სიყვარულს, მაგრამ ეს ამბავი მე არ მეხება. და თუ მე ის ვარ, ვინც 1999 წლის 26 მაისს 12 წლის ასაკში საკუთარ ბინაში ვკიოდი ბედნიერებისგან, თუ მე ის ვარ, ვისაც მან ფეხბურთი არანორმალურად შეაყვარა და თუ მე ის ვარ, ვინც ერთი ინგლისელ გოგონათა ჯგუფის სიმღერებზე ვცეკვავდი, კასეტებს ვუსმენდი და სურათებს ვაგროვებდი, მაშინ დაე ისიც ვიქნები, ვისთვისაც მისი იუბილე განსაკუთრებულია.

დღეს ანუ 2015 წლის 2 მაისს David Beckham-ს 40 წელი შეუსრულდა. ამასთანავე, დევიდმა დღეს ინსტაგრამის ოფიციალური ანგარიში გახსნა, რითიც მინიმუმ მე გამახარა. შესაბამისად, მისი თვალყურის დევნება შესაძლებელი იქნება არა მხოლოდ facebook-სა და google plus-ზე, არამედ instagram-ზეც. Continue reading →

Sex and The City

/ Kate / 11 Comments

ზუსტად არ მახსოვს, რა ასაკში დავიწყე ამ სერიალის ყურება. დაახლოებით 12-13 წლის ვიქნებოდი, რადგან 2000 წელს ვიყავი ამდენის. სამაგიეროდ, ზუსტად მახსოვს, რომ ჩემი დის მიმბაძველობით დავიწყე ამის კეთება. წარმოიდგინეთ, 12 და 17 წლის ორი თინეიჯერი და ზის და უყურებს სერიალს სექსის შესახებ 😀 თანაც, სექსი ყოველ სერიაში 😀

carrie-bradshaw Continue reading →

The Ads of 2014

/ Kate / Leave a comment

ცნობილმა სარეკლამო online ჟურნალმა “Adweek”-მა 2015 წლის დასაწყისში გამოაქვეყნა წინა 2014 წლის 10 საუკეთესო სარეკლამო ვიდეო-რგოლი. ათეულში შედის როგორც სპორტული ან კომედიური, ისე სოციალური სიუჟეტის მქონე ვიდეოები.

10) მსოფლიოს ყველაზე რთული სამუშაო
სიუჟეტის მიხედვით კომპანიამ გამოაცხადა ვაკანსია, რითიც დაინტერესდნენ სამსახურით დაინტერესებული ადამიანები. ერთის მხრივ, კომპანიას ჰქონდა ისეთი აუტანელი მოთხოვნები, რომ შეუძლებელი იყო, ვინმე დათანხმებულიყო, თუმცა…
პირადად ვიტირე ამ ვიდეოს ნახვისას.


Continue reading →

some likes it old

/ Kate / 15 Comments

აი ზუსტად მაშინ, როდესაც თავზე მილიონი საქმე მაყრია და ზუსტად მაშინ, როდესაც რაც არ მაყრია, ისიც უნდა დამეყაროს, მე ასაკი მემატება. აი ასე მარტივად და კანონზომიერად დგება 6 მარტი და მე ვხდები 28 წლის. დაბადების დღის მარტში ქონას აქვს  ერთი სულელური პლუსი: ეგრევე გემატება ასაკი და შემდეგ მთელი წელი არ გაიძახი: “აუ ამდენის ვარ და ამდენის უნდა გავხდე.” მარტი ხომ მესამე თვეა, მე კი დღეების ათვლას იანვრიდან ვიწყებ ხოლმე.

აი ასე გამოიყურება 28 წლის ნასვამი გოგო ღამის 10-11 საათზე პაბში 😀

აი ასე გამოიყურება 28 წლის მთვრალი გოგო ღამის 3-4 საათზე კლუბში 😀

1234 Continue reading →

Kate’s Lucky Number: 7even

/ Kate / 15 Comments

დღეს, 27 ოქტომბერს ჩემი ბლოგი არც მეტი, არც ნაკლები – 7 წლის შესრულდა. რომ მახსენდება რამდენი რამე დაემთხვა შვიდიანს, მეცინება 😀

7 წელი არ არის ცოტა. ამ 7 წელში 27 წლის გავხდი 😀 ვაიმე! ამდენი 7-იანი ბექჰემსაც კი შეშურდება 😀
1) 7 წლის ბლოგი
2) მისი პატრონი 27 წლის “გიჟი ქალაქს მიდიოდა, რა მიჰქონდა, რა მოჰქონდა” ადამიანი,
3) რომელიც დაიბადა 1987 წელს
4) რომლის საყვარელ ფეხბურთელს მაისურზე ეწერა ციფრი 7,
5) რომელიც შეუყვარდა 1997 წელს.

გავედი მოკლედ 😀
Continue reading →

Club27

/ Kate / 13 Comments

The most of all I miss Amy Winehouse!

ყველა იმ ცნობილი მუსიკოსის გახსენებისას, ვინც 27 წლის ასაკში გარდაიცვალა, მე ყველაზე მეტად ეს ადამიანი მენატრება. ეს 10-20 წლის მერეც ასე იქნება, რადგან ემი იყო მომღერალი, რომელიც შემოიჭრა ჩემს მუსიკალურ განზომილებაში და მიუხედავად ახალგაზრდა ასაკისა, ყველა სხვა დანარჩენის გვერდით დაიკავა დამსახურებული ადგილი. მისი არცერთი ალბომი არ მაქვს, როგორც ასეთი. არც მინდა. არ მინდა მომბეზრდეს და ყველა სიმღერა ვიცოდე. პირიქით, მსიამოვნებს იმის შეგრძნება, როდესაც რამე ახალი (ახალი რა, ჩემთვის ახალი) სიმღერა მეჩეხება youtube-ში. აი ახლაც მისი ერთ-ერთი youtube list ჩავრთე და ვუსმენ ძალიან, ძალიან, ძალიან, ძალიან კარგ და ჩემთვის ახალ სიმღერას.

თავის დროზე Brit Awards-ის ყურებისას ვნახე ეს სვირინგებიანი და ექსცენტრიული გოგონა და ერთი ნახვით შემიყვარდა. ყველაზე მეტად მის მიერ დაწერილი ტექსტები მიყვარს, რომლებიც რა თქმა უნდა ზუსტად გამოხატავენ მის იმჟამინდელ რეალურ მდგომარეობას. დღეს 23 ივლისია, მისი გარდაცვალებიდან ზუსტად 3 წელი გავიდა. ნეტავ არსებობდნენ იმპულსები, რომელთა საშუალებით ის შეძლებდა ახალი სიმღერებისა და მუსიკის აქეთ გადმოგზავნას. ჩემზე ბედნიერი არ ვიცი, ვინ იქნებოდა.

ყველაზე მეტად მისი ეს სიმღერა მიყვარს: ტექსტი აქვს არაბუნებრივად ბუნებრივი და თუ მე სადმე შემიძლია საკუთარ თავზე რამე ვთქვა, ეს სიმღერა უნდა ვისმინო. Continue reading →

ახალი

/ Kate / 10 Comments

ახალი წელი, ფურცელი, პოსტი…
ყველაფერი ისე მეზარება, თითქოს გილიოტინაზე მიმათრევდეს ვინმე.
მმმ… განწყობა??? სრულიად არა-საახალწლო. ისე მიილია 2013 წელი და ისე მომეპარა 2014, რომ არაფერი მიგრძვნია. არც სიხარული, არც ბედნიერება. არ მინდა მჯეროდეს, რომ ბედნიერების განცდის მომენტი გამიქრა ან დამიქვეითდა. უბრალოდ, ალბათ ბევრი რამის მიმართ გავხდი ფრიგიდული და უემოციო. ხო აი ჩემი უემოციობა ძნელად თუ წარმოუდგენია ვინმეს, მაგრამ მაინც.

ისე აი ჩემს ემოციურობაზე გამახსენდა სრულიად ჩემი ხასიათი. იმდენ ადამიანს უთქვამს განსხვავებული და უცნაური ხარო, ბოლოს მეც დავიჯერე. ოღონდ კონკრეტულად რაში მდგომარეობს ჩემი განსხვავებულობა ან უცნაურობა, ვერ გამიგია. ამ ეტაპზე ჩემი ხასიათის მხოლოდ ერთ მახასიათებელს – რომანტიზმს ვაკვირდები. თურმე ეგეც სხვანაირი მაქვს. ეს ჩემმა დაკვირვებულობამ აღმომაჩენინა, “იმდენი ადამიანი” არ ჩართულა ამ ამბავში.

ჯერ ვერ ვეგუები იმას, რომ ახალი წელი დადგა. 2013 წლის სექტემბერი მგონია ჯერ, როდესაც ვაპირებ პოსტის დაწერას, სახელწოდებით “my summer is gone”. არ ვიცი მომავალში რა იქნება შეგუების მხრივ. აქ უნდა იდოს ჩემი ვერცხლისფერი ნაძვის ხის სურათი, მაგრამ დამეზარა გადაღებაც და დადებაც. ხოდა წარმოიდგინეთ პატარა, ვერცხლისფერი ნაძვის ხე ჩემ მიერ შეძენილი ჭრელი სათამაშოებით. ერთგვარი ტრადიცია მაქვს, რომ ყოველი დეკემბრის ბოლოს რამე ახალი სათამაშო შევიძინო ნაძვის ხისთვის. წელსაც შევასრულე. ისე, რაც უფრო მემატება ასაკი, მით უფრო პატარავდება ნაძვის ხე და ეს არ მომწონს. ვოცნებობ, რომ ჩემს სახლში ყოველ ახალ წელს იდგას დიდი ნაძვის ხე უამრავი სათამაშოთი თუ წვიმით დატვირთული. კიდევ მინდა ბევრი ხალხი და ბევრი საჩუქარი ერთმანეთისთვის. წელს არაფერი მსგავსი არ ყოფილა. ჩემები სტუმრად იყვნენ და მე სრულიად მარტო შევეგებე ცხენის წელიწადს. გული რომ დამწყდა ამის გამო, ვიტირე კიდევაც, რასაც ბებიაჩემი მიმიხვდა ტელეფონზე მოლოცვისას. ნუ მოკლედ. Continue reading →

Happy birthday

/ Kate / 27 Comments

Meanwhile… მიყვარს ეს სიტყვა. Sex And the city-დან Carrie-ს გადამკიდე ამოვიჩემე. თან ქართულადაც რა ზუსტად ითარგმნება: ამასობაში.  :)))))

ხოდა ამასობაში ჩემი ბლოგი დღეს – 27 ოქტომბერს 6 წლის შესრულდა. მე მინდა მადლობა გადავუხადო დედაჩემს, რომ გამაჩინა, დას, სულ ნერვებს რომ მიშლიდა, პროდუსერებს, რეჟისორებს, კინოაკადემ… აა უი, უცბად სხვაგან წარმოვიდგინე თავი 😀
ხოდა აი მიუხედავად იმისა, რომ დღეს სამსახურში საკმაოდ რთული დღე მქონდა და რაღაცაზე ვინერვიულე კიდევაც, მერე ვიტირე, მერე თავს შემოვულაწუნე, ახლა მაინც ვცდილობ კარგი განწყობა შევინარჩუნო. ავად თუ კარგად ჩემი ბლოგის მე-6 წელი ჩავათავე.

პროლოგისეული ბევრი წერტილით არის ჩემი პირველი პოსტი. ახლა რომ ვკითხულობ, მეცინება :))))
და იდეაში არაერთ პოსტზე მეცინება, მაგრამ კარგია ეს. ცუდი ის იქნება, რომ არ მეცინებოდეს. თუ არ მეცინება, ესე იგი ამ 6 წლის მანძილზე გრამი ჭკუა არ მომმატებია.

მიხარია ის, რომ ერთერთი ძველი ბლოგერი ვარ.
მიხარია ის, რომ გაბოს და ჰექსეს მე ვუბიძგე ბლოგერობისკენ. მათ ბლოგებს რომ ვკითხულობ ხოლმე, მიხარია. აი ის მომენტი მაგონდება, ოთარაანთ ქვრივი გიორგის რომ გაჰყურებს შორს მიმავალს. ხოდა ესენიც შორს წავიდნენ კარგი გაგებით.  და მიხარია, რომ კარგად წერენ.
მიხარია, როდესაც ვინმე ახალი ბლოგერი რჩევას მეკითხება. ანუ მიხარია, თუ მე ვინმეს ვეხმარები და ამით მისი ბლოგის დახვეწაში ვღებულობ მონაწილეობას.
მიხარია, რომ დღეის მდგომარეობით ძალიან ბევრ ქართულ თუ უცხოურ ბლოგს ვადევნებ თვალყურს.
მიხარია ყველა ის ადამიანი, ვინც ბლოგერობიდან გავიცანი. ამ შემთხვევაში მინდა გამოვყო ის ბლოგერები, რომლებიც არ მყავს ფბ-ზე. არ მყავს და სამაგიეროდ აქ შემოსვლისა და წერის უფრო დიდი სტიმული მაქვს.

აგერ ინებებ ბლოგის ფბ გვერდი: https://www.facebook.com/k84ucom

მოკლედ, ბევრს არ გავაგრძელებ.

უბრალოდ Happy Birthday To Kate’s Universe (aka K84u, aka Kate for you).

The very old post of 2012

/ Kate / 11 Comments
     ვიღაცამ ამასწინათ მითხრა, რა სულ ინგლისური სათაურები გაქვსო. არადა არ არის ეგრე, გარდა იმ შემთხვევებისა, როდესაც ეგრეა. :))
    ამ პოსტის წერა 31 დეკემბერს დავიწყე და ერქვა: The very first post of 2012. დავიწყე წერა და რაღაც მიზეზების გამო შევწყვიტე. ცოტა ხნის შემდეგ სხვა ბლოგებს რომ გადავავლე თვალი, ყველას ეგ სათაური ჰქონდა, ჯანდაბა ნუ. დაკვირვებული ვარ: თუ რამე მომაფიქრდა და ის ეგრევე არ დავწერე, ვიღაც აუცილებლად იჭრება ჩემს გონებაში და იდეას მპარავს. ხოდა ახლა ეს პოსტი იქნენა 2012 წლის ყველაზე ძველი პოსტი. იდეაში ეგრეც იქნება 11 თვის შემდეგ, დეკემბერში რომ შემოვა ვინმე და გაიფიქრებს, ნეტავ რომელია ამ წლის ყველაზე ძველი ჩანაწერიო.
     არ ვიცი, რაზე ვწერო მაშინ, როდესაც გაურკვევლად ვარ. ახალი წლის დადგომასთან დაკავშირებულ ზეიმზე წერა მეზარება, ყველა მაგაზე წერს და ეს შაბლონები მე მხოლოდ ბოლოს მიღებს.

     უბრალოდ იმაზე დავწერ, რაც ვფიქრობ, რომ 2012 წელსაც ისე იქნება, როგორც 2011-ში იყო. საყვარელი 
  1. ბლოგი ისევ დღიურია. გიგა, keep writing.
  2. ქვეყანა ისევ იტალია და ქალაქი რომია. წავალ, მართლა წავალ, უბრალოდ არ ვიცი როდის. ამას წინათ ერთმა ადამიანმა მითხრა, შენ არ გინდა ბევრი ფული, უბრალოდ გინდა, რომ შენს ჭიას ახარებდეო. კი როგორ არ მინდა ფული, იტალიაში მინდა მოგზაურობამეთქი. და ეგ ჭიის გახარებაში შედისო. ანუ იტალია უკვე default და აუცილებელ ოცნებაში გადამივიდა. 
  3. ენები ისევ იტალიური, პორტუგალიური, ესპანური, ინგლისური, გერმანული და რუსულია. მადლობა ღმერთს და ჩემს ოჯახს, რომ ბოლო სამი ვიცი.
  4. ნივთი ისევ კომპიუტერია და ვერ წარმომიდგენია დღე მის გარეშე გინდ სახლში, გინდ სამსახურში. 
  5. ანტიდეპრესანტი ისევ მუსიკაა. ტექსტებითაც და მათ გარეშეც. უბრალოდ საჭიროა მათი შერჩევა და ჩართვა. თითოეული მელოდია თუ ტექსტი უნდა მოვირგო და ეგაა. 
  6. პროფესია ისევ საინფორმაციო ტექნოლოგიის სპეციალისტია ანუ ჟარგონით რომ დავწერო, “IT-შნიკი” და ყველა “IT-შნიკი”-ს მიმართ განსაკუთრებული დამოკიდებულება მაქვს. 
  7. ხილი ისევ მარწყვი, ნესვი და ბუშმალაა, ბოსტნეული – სტაფილო და ნიორი და საჭმელი ისევ ყველი და ხორცი. 
  8. ადამიანები ისევ ის 10-15-იოდე გოგოა, რომელთან მუდმივად მაქვს ურთიერთობა და ძალიან ძვირფასები არიან ჩემთვის. ვთვლი, რომ 2012-ის დადგომა უფრო გაამყარებს და გააძლიერებს ჩვენს ურთიერთბას. ჩამოთვლა მეზარება, მაგრამ მათი უმეტესობა ბლოგერ/ფორუმელია. 
  9. ფერი ისევ ლურჯი, სტაფილოსფერი, ნაცრისფერი და უკვე წითელია. წითლის შეყვარებას არ ვაპირებდი, მაგრამ იმდენად ღრმად შემოიჭრა ჩემს ცხოვრებაში, რომ ვერ გავუწიე ცდუნებას წინააღმდეგობა. 
  10. სიტყვები სიმღერიდან ( მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან ბევრი სიმღერის ტექსტი მაქვს შეყვარებული) ისევ ესაა. წინასიტყვაობა Madonna-ს “what it feels like for a girl”-დან:
    Girls can wear jeans
    And cut their hair short
    Wear shirts and boots
    ‘Cause it’s OK to be a boy
    But for a boy to look like a girl is degrading
    ‘Cause you think that being a girl is degrading
    But secretly you’d love to know what it’s like
    Wouldn’t you
    What it feels like for a girlპარალელს ვავლებ.

    მგონი სულ ეს იყო ძირითადი.
    გილოცავთ და მრავალს დაესწარით.

27/10/2011-ის მაგიერ

/ Kate / 5 Comments
იდეაში ეს პოსტი 27 ოქტომბერს უნდა დამეწერა, მაგრამ გადამავიწყდა. who cares.  და მაინც. happy 4-th b-day to my delicious blog.  მიყვარხარ და მუდამ ჩემი ხარ.ეს სიმღერა შენ იმის ნიშნად, რომ რაც არ უნდა მოხდეს ჩემს ცხოვრებაში, ყოველთვის შემიძლია კომპიუტერი გავხსნა და გულისნადები გაგანდო.
:*
შარშან ეს ყველაფერი ასე იყო, წელს კი მეზარება მთელი ეს რეიტინგები და ამბები. Who cares of them?

3 years of existence

/ Kate / 25 Comments

ზოგადად: არც კი მჯერა, რომ უკვე ასეთი დიდია ჩემი ბლოგი. არადა ფაქტია. რაც ხდება, სულ ხდება. და რაც სულ ხდება, ყველაფერი იწერება აქ. იცვლის მკითხველებს. იყო პერიოდი, სხვა მკითხველები აქტიურობდნენ, ახლა სხვები აქტიურობდნენ. მომავალში ვინ იაქტიურებს არც ბლოგმა იცის და არც მისმა პატრონმა.
მცირეოდენი ისტორია: დაარსების თარიღი არის 2007 წლის 27 ოქტომბერი, როდესაც ეს პირველი პოსტი ანუ პროლოგისეული ბევრი წერტილით დაიწერა. მას შემდეგ მოვდივართ და მოვდივართ. ავტორსაც და ბლოგსაც ჰქონდათ დაცემის პერიოდები, მერე ისევ ადგომის პერიოდები, მერე ისევ დაცემის, მერე ადგომის და ასე მოვედით დღევანდელ დღემდე.
მობეზრება: არა, არასოდეს მომბეზრებია. არაერთხელ მქონია “ლომკა” (ქართულად არვიცი ეს სიტყვა.), მაგრამ მობეზრებით არასოდეს მომბეზრებია.
დიზაინი: სულ 3-ჯერ შევუცვალე და ჯერ-ჯერობით არსებული ძალიან მომწონს. ჩემს ფერებშია: სტაფილოსფერი, ნაცრისფერი, ცოტაოდენი ლურჯი/ყავისფერი/წითელი/თეთრი, ბაცი ვარდისფერი, კრემისფერი.
კატეგორიები: ამ მხრივ გააჩნია რა შინაარსის პოსტს ვწერ; თუ ცნობილ ადამიანებზე – Celebs, თუ ფილმებზე – Cinematography, თუ ცუდ ხასიათზე ვარ – ჯანდაბა, თუ რამე პატარა დეტალიც კი მახარებს – ყველა ეს პატარა შპუნწიკი, თუ სადმე ყოფნისას ბლოკნოტში დავწერე ყველაფერი და იმას ვაკოპირებ –უცბად გაკეთებული note-ები, თუ სადმე გასართობად ვიყავი – Party Fever, თუ იტალიაზე – Italian Job, თუ ყოვლად სისულელეები წერია პოსტში, ის აუცილებლად just-ში უნდა იყოს გაწევრიანებული. თუ საქართველოს მარაზმებზე ვწერ – ჩვენი ქვეყანა, როგორც ასეთი.  ჩემი დაღლილი მუზები – ოოო, თუ აქ ჩავაგდე რამე, ე. ი. წერის მუზა საერთოდ არ მაქვს. თუ ჩემს პატარა მოთხრობებს ვწერ, ის აუცილებლად Novels-ში იქნება. მას ცალკე გვერდიც აქვს გამოყოფილი. ძირითადად ესენია, დანარჩენები უნდა გადავახარისხო კარგად. ზოგი საერთოდ წავშალო
სპამები: შემაღონეს!!!! მაგრამ ერთ კარგ ხერხს მივმართე: 100 დღეზე ადრე თუა პოსტი დაწერილი, იმაზე კომენტარის დატოვებისას მოდერაცია მაქვს ჩართული. რადგან სპამერები ძირითადად ძველ პოსტებზე აკომენტებენ ხოლმე. მერე ყველას ერთად ვყრი ერთ საქაღალდეში და ერთიანად ვშლი.
ვიზიტორები: ყველას, ვისაც უნდა. რაოდენობა 0-დან + უსასრულობამდე. ამ საკითხზე ჩემი რეაქცია – 0. მეტიც,ბლოგი მწყრალად არის ისეთ ბლოგებთან, რომლებიც “მუშაობენ” ვიზიტორებზე. არცერთ ჩემს პოსტს არასოდეს ჰქონია ვიზიტორების მოსაზიდი სათაური. :მაუსზე ხელის დადების სმაილიკი:
სტატისტიკა: 2010 May – 2010 October



ავატარი: მთელი 3 წლის მანძილზე სტაფილოსფერთმიანი ხუჭუჭა გოგო. სტაფილოსფერთმიანი ხუჭუჭა გოგო მონაწილეობს ერთ-ერთ უთბილეს სიმღერაში: და ამასთან, სტაფილოსფერთმიანი ხუჭუჭა გოგო არის ემინა კუნმულაჟი (ბოლო სურათში). რათქმაუნდა სამივე გოგო სხვადასხვაა, მაგრამ სამივეს აერთიანებს სტაფილოსფერი ხუჭუჭა თმა.
დომეინი: დიახ!!! საკუთარი com დომეინი. რომლის მფლობელიც ა/წ მარტიდან არის. არ დამავიწყდეს მარტში ანგარიშზე 10 დოლარის შეტანა!!! დომეინში იგულისხმება უნივერსალური მეილის მისამართიც, რომელზეც დაჭერისას შეგიძლიათ მეილი მომწეროთ.
universe: აქ ყველაფერი ეგეთია. universe სამყაროს ნიშნავს რომ იცოდეთ. ხოდა სამყაროსეულია აქ ყველაფერი. სიმღერა, პოსტები. თუ არ გჯერათ, საიდბარს შეხედეთ.
ტვიტერი: ეს რამდენიმე თვეა, რაც მაქვს. მათთვის, ვისაც უნდა იქაც გამომაყოლოს თვალი. (კიარადა ჩემს პოსტებს, არ დაიბნეს ახლა ხალხი :დ )
ფბ: არა, არა და კიდევ ერთხელ არა. ბლოგი არის ბლოგი და ფბ არის ფბ. იქ არასოდეს დავწერ, რომ ცუდ ხასიათზე ვარ და თუ რამეს ვა”შეარ”ებ, მხოლოდ ბლოგერები და ფორუმელები ხედავენ.
კიდევ რამდენიმე სიახლე:
1) პოპულარული პოსტები გამოვიტანე. უფრო სწორად მე უბრალოდ ეგ ფუნქცია ჩავრთე და ყველაზე პოპულარულად რომელიც მიიჩნია ბლოგსპოტმა, გამოაგდო და საიდბარში მოათავსა.
2) Amazon.com-ის ბანერები დავდე. თუ ვინმე ჩემი ბლოგიდან გადავა მანდ, ძალიან დამავალებთ, რადგან სპეციალური აქციები გავრცელდება ჩემზე, როგორც მათი ხშირი კლიენტისთვის. თუარადა დაიკიდეთ.
3) ვიდეო: ეს სულ რამდენიმე დღეა, რაც დავამატე. ვფიქრობდი ღირდა თუ არა. ამ ეტაპზე ძალიან მინდოდა. ეს არის Faithless – Crazy English Summer. ამ ეტაპზე ეს სიმღერა არის ჩემი ამოჩემება ალბათ დიდი ხნით. ძალიან ხშირად ვუსმენ ხოლმე.

სულ მგონი ეს იყო.
27 ოქტომბერია დღეს. ზუსტად 3 წელი.

2ათას8-ის 11%

/ Kate / 2 Comments

post-ახალი წელი ანუ რამდენიმე სიტყვა 8 იანვარს დაწერილი:

რაღაც ძალიან არ მინდოდა ახალი წელი ასე უცბად რომ მოსულიყო. მაგრამ მოვიდა. რაც კი რამე რეკლამა გავიდა სადმე, სულ ამოხნეშით ვთქვი: ”აუ, ახალი წელი 😦 ”. მართლა არ მინდოდა. მზად არ ვიყავი. მაგრამ მაინც მოვიდა. ახალი წლის შეხვედრა რატომღაც ჩვეულებრივზე ჩვეულებრივი მოვლენა იყო. არ იყო ის აღფრთოვანებული სახის გამომეტყველება, არ იყო თოვლის ბაბუის მოტანილი საჩუქრები, არ იყო ის უკიდურესი სიხარული, სიცილი, მხიარული განწყობა… რაღაც ამ ბოლო დროს სხვანაირი ახალი წელი მოდის ხოლმე ჩემთან და აღარ მიხარია ხოლმე. ვაანალიზებ რა, რომ უკვე დიდად სასიხარულო არაფერია ამ რიცხვის შეცვლის პროცესში, აღარ მიხარია ხოლმე.  არადა პროსტა რა, მაგრა ვაპრიკოლებ რა, ხალხს რა ძლიერად უხარია ეს ამბავი. უხარია ძირითადად ყველას, ნუ თუ ყველას არა, მაშინ მოსახლეობის 89%-ს. მაგრამ მე 11%-ში შევდივარ. თან როგორ არ მიყვარს ძალით გაღიმება. ”კაი რა, გაიღიმე, ახალი წელია.”<<< ეს ფრაზა უკვე ნერვების სიმებს ათამაშებენ და უკვე მიწყდება ხოლმე. არ მიხარია. და არა იმიტომ, რომ არ მინდა მიხაროდეს, არ მიყვარს სიხარული ან რაღაც ამდაგვარი დეპრესიონიზმი, არა, უბრალოდ არ ვარ ამისთვის განწყობილი.

pre-ახალი წელი ანუ რამდენიმე სიტყვა 26 დეკემბერს დაწერილი:

რა მალე გავიდა ეს წელი…
თითქოს ახლა დადგა 2007…
თითქოს ახლა ვიზეიმეთ…
თითქოს ახლა გავხდი 20-ის…
და 72 დღეში ისევ.
ისევ გირლიანდებით არის ჩვენი მთავარი ქალაქი მორთული და აჭრელებული.
ყველა მაღაზიიდან/მარკეტიდან/ბანკიდან/საპარიკმახეროდან დიადი ნაძვის ხე ამაყად უყურებს საკუთარი პრობლემებით დატვირთულ რიგით გამვლელს.
აი თუნდაც ავიღოთ ზე-გამზირი: ოპერა, კინო, თეატრი, კანცელარია, პარლამენტი, მერია, ფოსტა, წმინდანის ძეგლი, ცისფერი გალერეა…
ყველაფერი ამ ერთ გამზირზე როგორ უნდა იყოს???
მაგრამ არის და!
ხოდა რუსთაველის გამზირი!!!
დადგეს რაღაც კონუსი კიარადა მე მაპატიეთ ნაძვის ხე.
გვერდზე საქანელები…
ძირითადად ისევ ციგნებით კიარადა ბოშა ბავშვებით არის დატვირთული.
ალბათ საერთოდ არ იციან რა არის საქანელა.
მაგრამ მოსწონთ: ფერადი, ტრიალებს, ცხოველებიანი, ანათებს.
აგერ ერთს თოჯინასავით შეფუთული თოთო უჭირავს ხელში…
თვითონაც პატარაა, მაგრამ მაინც უჭირავს.
ხოდა კარგია საქანელა.
ახალი წელია და მათაც უნდათ გართობა.
მერე რა, რომ ლუკმა პური არ აქვთ და მიწაზე დაგდებულ ნამცეცს არ თაკილობენ.
მერე რა, რომ ღამის გასათევი არსად აქვთ.
სამაგიეროდ უფასოდ მგზავრობენ მეტროთი ჩემგან განსხვავებით…
სამაგიეროდ მაშინ მღერიან, როცა უნდათ (ესეც ჩემგან განსხვავებით)…
სამაგიეროდ მაშინ გიჟობენ, როცა ეხალისებათ (ესეც ჩემგან განსხვავებით)…
მერე რა, რომ გაღუღუნებულ სახლში ცხელი ჩაი და ხაჭაპური არ ეგულებათ წლის უკანასკნელ ღამეს.
მატერიალიზმი და კუჭი ხომ არ არის მთავარი.
თოვლის ბაბუა იციან საერთოდ???
ჩემთან ბავშვობაში დადიოდა…
მასთან არც ერთხელ არ მისულა…
ანუ ის უფრო რეალურ სამყაროშია გაზრდილი, ვიდრე მე.
ხოდა ახალი წელი დადგა. 
ნუ უფრო სწორად დგება.