რომ დავწერო არ მახსოვსმეთქი, ძალიან დიდი სირცხვილია??? 

                                                               O dear Emina Cunmulaj!!!

Дорогая тётя Аня!!!

Как Вы??? Где Вы сейчас??? Я помню, что Вы переехали в Рязянь. Мы с моей сестрой часто Вас вспоминаем. Очень скучаем, любим. Мама опять работает там-же, а отец погиб. Были у нас трудные времена, но сейчас у нас всё нормально. Кстати, Тамуна вышла замуж и родила сына, назвали именем нашего отца. Каждый раз, проходя или-же проезжая  улицу Канделаки, хочеться к вам зайти, но Вас там давно уже нет.

Целую, обнимаю мою любимую няню.
Ваша Катя.

აუ ნეტავ ახლა როგორ ხარ და რას აკეთებ??? მანდ რომელი საათია???
ააა, ვიცი. 3 საათით ხარ უკან.
იმდენჯერ მომდომებია ბერლინში შენთან ერთად ბოდიალი. გლუვაინისა და ბროთჰენების მირთმევა. აა კიდევ “ვურსთი”–სა და რათქმაუნდა ლუდის. შენთან ერთად ბომჟობა მინდა. იცი როგორ??? ძალიან, ძალიან.
თავიდან რა სასწაულად არ მომწონდი. მივიჩნევდი, რომ სულ სულელივით კარგ ხასიათზე იყავი, “გაიღვიძე სამყაროვ, ცხოვრება მშვენიერია” ტიპაჟი იყავი და ეგ არ მესმოდა.
სულ კრიტიკულ კომენტარებს მიტოვებდი, მე კი შენს ბლოგს არ ვეკარებოდი.
მერე არ ვიცი, რა და როგორ, მაგრამ დავუახლოვდით ერთმანეთს.
ახლა ისე მიყვარხარ.
გესმის ჩემი ენა.
არ გწყინს ჩემგან წამოსროლილი ფრაზები და მე, შენ და ნატალია შეუდარებელი ტრიო ვართ ფბ–ზე ერთმანეთის სურათების კომენტარებში. როგორც მია ამბობს, “სოფი და ქეითი რომ მოდიან კომენტარებში, მე პოპკორნს ვიმარაგებო. 
ხოდა მომიკითხე ბორია (ბეკერი).
ძალიან საყვარელი და წითელი ხარ.
ეს სურათი შენ პირსინგის ექსტრაქტით  

დიდე, უკვე მენატრები. 

უბრალოდ ვერ გაგიჩერდი. 

არის ერთი ასეთი ადამიანი, რომელსაც რაღაც ფრაზის გამო გავებუტე. ეს მოხდა ძალიან დიდი ხნის წინ. მაშინ რომელიღაც კლასში ვიყავი და ამ ადამიანთან საკმაოდ ახლოს ვიყავი. მერე უცბად რაღაც მითხრა, ჩემთვის მიუღებელი და მორჩა ყველაფერი. მეორე დღეს არ მივსალმებივარ და ისიც ანალოგიურად მოიქცა.

დღესაც მახასიათებს ასე გაბრაზება და ბუტიაობა. ეგეთი ვარ.

და რომ ვთქვა, 100%–ით ჩემი ბრალია, რაც მოხდამეთქი, ტყუილია.  იმას რომ არ ეთქვა, არც არაფერი შეიცვლებოდა.
მაგრამ მე მაინც ვიდანაშაულებ თავს და მინდა, რომ თუ დღესაც ჩემზე ნაწყენია, წარსულს ჩაბარდეს.

ამას წინათ შემხვდა არაერთხელ ქუჩაში, მოვიკითხეთ ერთმანეთი, მერე ფბ–ზეც დავმეგობრდით.
ვიცი, რომ იგივე ურთიერთობა აღარ აღდგება, მაგრამ მაინც.
არ ვიცი ამ პოსტს წაიკითხავს თუ არა. არადა ბლოგერია, როგორც აღმოვაჩინე. ნუ მოკლედ, რაც არ უნდა იყოს. 

ამ მომენტში კონკრეტულს ვერავის ვიხსენებ, ვინც შეიძლება მეზიზღებოდეს. უბრალოდ ყოველთვის, როდესაც ვაპირებ ადამიანის შეზიზღებას, ვცდილობ მის შებრალებასა და შემდეგ უკვე მოშორებას.
ანუ ბევრს ჩამოვშორდი იმის გამო, რომ მივხვდი მე სხვაგან ვიყავი, ის სხვაგან იყო.
შეძულების მაგიერ მახასიათებს იგნორი.
როგორც ერთმა ბრძენმა თქვა:
The opposite of love is not hate, it’s indifference.
ხოდა აი მეც ეგრე ვარ.
თუმცა ეს იმას არ ნიშნავს, რომ არავინ მეზიზღება ზოგადად.
ანუ მეზიზღება ადამიანთან ჯგუფი, რომელიც გამუდმებით ცდილობს რაღაც ჩარჩოში მომაქციოს ბევრი ფაქტორის–და გამო.
ეს ადამიანები არიან ჩემი მეზობლები.
უფრო კონკრეტულად კი ჩემს სადარბაზოში მცხოვრები ადამიანები.
მაგალითად გუშინ მიუხედავად დაღლილობისა, დაახლოებით ერთი წუთი შევყოვნდი შესასვლელთან იმის გამო, რომ ჩემი შურიანი კარის მეზობელი თავის ბინაში შესულიყო.
არადა რა სასწაულია, კარის მეზობელთან რომ არ გაქვს ურთიერთობა.
ეს ის მეზობელია, რომელმაც ჩვენს ბინაში ხშირად მოსიარულე ხელოსანზე თქვა, ეს კაცი ძალიან ხშირად დადის ამათთანო. და მაშინ ისე მოხდა, რომ უამრავი რაღაც გაგვიფუჭდა სახლში და ვინმე მამაკაცს ხომ უნდა გაეკეთებინა?! ისე გავცოფდი, მინდოდა ყელში ვწვდომოდი, მაგრამ ეგ რომ მექნა, ისევ მე ვიქნებოდი ცუდად. ხოდა აი ახლა, საერთოდ არ ვესალმები.
ეს ის მეზობელია, რომელსაც არცერთი სხვა მეზობლის ახალი მანქანა/შეყვარებული/ტანსაცმელი/ქეიფი/ოჯახის წევრი/ინფორმაცია არ ეპარება. არ ეპარება კი არა, არ “მაზავს”, თორემ მე ისეთი ვარ, ძალიან ბევრის სახელი და გვარი არ ვიცი და არც ის, თუ ვინ რომელზე სართულზე ცხოვრობს.
და მარტო ეს კი არ არის ეგეთი. 99%.
აი დაიჯერებთ, რომ მართლა არ ვიცი მეზობელთა სახელ–გვარები და სართულები. არაფერი რომ ვთქვათ მათი ოჯახის წევრებზე. დედაჩემი თავიდან გაოცდა, მეზობელი როგორ არ უნდა იცოდეო.
მართლა არ ვიცნობ და მართლა არავინ მაინტერესებს და მაღელვებს. ყველა ერთნაირია. ჭორიკნები, შურიანები და ბოღმები.
ერთადერთ გამონაკლისია ზურა და მისი ოჯახი. დედაჩემი ოთარაანთ ქვრივივით ხშირად მოაგროვებს ხან ხილს, ხან ტკბილეულობას, ხან რძის პროდუქტებს და ვუგზავნით ხოლმე. ხანაც ისინი აკეთებენ ამას ჩვენი მისამართით. ამიტომაცაა, რომ ზურასთან აგერ უკვე რამდენი წელია ვიყოფ ინტერნეტის ხაზს. ჩემი კომპიუტერისთვის ვინდოუსის გადაყენება/რამის გაკეთება/ინტერნეტი რამდენჯერ არ მომეწოდება, იმდენჯერ კაბელის გადაჭიმვა და გასწორება/აბიტურიენტობის დროს მამაჩემის მანქანით გაკვეთილებზე ტარება – ეს ყველაფერი ზურაა. ერთადერთი მეზობელი მამაკაცი, რომელიც მართლა შემოგეშველება გაჭირვების ჟამს. ამიტომაც ჩვენც ცდილობთ, რომ მას, მის მეუღლესა და 3 მცირეწლოვან შვილს რაღაცით მადლობა გადავუხადოთ.
დანარჩენი??? “ხაბალდა” ( (c) მიხეილ ჯავახიშვილი) ხალხი. ჭორიკნები და შურიანები. ხოდა აი მართლა არ მიღირს, რომ ვინმეს მივესალმო. დედაჩემი მაინც ესალმება, უკულტურობაა არ–მისალმებაო. და ჭორაობა კულტურაა??? ხოდა, მე მომიტევეთ, მაგრამ არ გცნობთ. რაც გინდათ, ის იჭორავეთ. რაც გინდათ, ის გშურდეთ, მე თქვენ ფეხებზე მკიდიხართ და გაიგნორებთ. თუ ფეხებზე მკიდიხართ, ეს პოსტი რატომ–ღა დაგიწერეთ??? უბრალოდ იმიტომ, რომ მეტი არავინაა, ვისზეც ამ სათაურიან პოსტს დავწერდი.

არც კი ვიცი, როგორ დავიწყო. სასწაულად მიჭირს და რაც არ უნდა იყოს, უნდა დავიწყო.
გარდაცვლილი ისაა, რომელიც 16 წლის ასაკში გამიქრა.
გარდაცვლილი ისაა, რომელიც მხოლოდ ვიდეო, აუდიო და აურაცხელი რაოდენობის ფოტო ჩანაწერშიღა შემომრჩა.
გარდაცვლილი ისაა, რომელზეც ჟურნალში სტატიას წერენ.
და მეტი არაფერი.
მეტი ყველაფერი მეხსიერებაშია.
აა და გარეგნობაში. თუმცა გააჩნია.
7 წელი ისე მალე გავიდა, რომ ვერც ავყევი თუ მივყევი.
მაპატიეთ, მართლა არ ვიცი რა და როგორ დავწერო.
უბრალოდ იმას დავწერ, ფეხბურთის, კალათბურთის, ჩოგბურთის, ინტელექტუალური თამაშების ყურება მომენატრა.
აა, კიდევ კარტის თამაში და მათემატიკის ამოხსნა.
ა და კიდევ, გეორგაფიული, კინემატოგრაფიული თამაშები.
აა და კიდევ ჭადრაკი.
და ბეკისთან (ჩემი კავკასიური ნაგაზი ოდესღაც) თამაში. რომ დაგვცინე ბექჰემის გამო არქმევთო 😀
და კიდევ ბევრად მნიშვნელოვანი ამბები, რომლებიც უფრო ემოციურია, ვიდრე ეს ყველაფერი.
ახლა შენი სახელი ბუსაკას ჰქვია და მიშტერებით უყურებს ხოლმე დიდ ოთახში, ჩარჩოში მოთავსებულ შენს სურათს. ხვდება ვითომ რამეს?! რავიცი, რავიცი. 🙂

ეს არის ჩემი მირანდუხტი.
გავიცანი 2007 წელს, არტ–გენზე. იცით როგორია???
პატარა ბავშვივით ონავარი და მოუსვენარია. სულ იცინის. გარდა იმ უამრავი შემთხვევისა, როდესაც არ ტირის.
საყვარელი ადამიანი რომ არის, მაგაზე არ შევჩერდები.
მახსოვს მაშინ მსნ–ში ვკონტაქტობდით და უცბად მომწერა, იცი რა ბედნიერი ვარ, ვთხოვდებიო. გავიზიარე მისი სიხარული, გამიხარდა მისი სიხარული.
მერე იყო 2008 წლის 1 ივნისი. ვეებერთელა მუცლით რომმ მოგორდა. უსაყვარლესი.
მერე იყო ოქტომბერი. ნატალიას მოვლინება ქვეყნად. როგორ მიყვარს ეს პოსტი.
მერე ბედნიერი სამეული.
და ცრემლიანი 2009 წელი. დოდის ბლოგზე შევედი და თავზარი დამეცა.  თან სამსახურში მითხრეს, ჩვენი ჯგუფელის პანაშვიდზე მივდივართ დღესო და თურმე…
არც კი ვიცი ახლა როგორ აგგრძელებს ცხოვრებას.
სულ მენატრება. სულ მინდა, რომ იმაზე მეტად ვესაუბრო მას, ვიდრე ამას ფბ–ისა თუ პმ–ების საშუალებით ვახერხებ.
ვიცი ჩემი ბრალია. უფრო სწორად კი ჩემი დატვირთული გრაფიკის. ეს 1,5 თვეა სამსახურზე წუწუნის მეტს არაფერს ვაკეთებ. ბლოგზეც იშვიათად ვწერ და ვცდილობ მთლად არ დავკარგო საკუთარი თავი.
უბრალოდ მირა არის მორიგი კარგი ადამიანი, რომელიც ჩემია. 

სალამი, როგორ ხარ??? თუმცა ცუდად რატომ იქნები, ცხოვრება მაქვს მოწყობილიო შენ უნდა თქვა. არაფერი გაკლია. ან შეიძლება გაკლია, მაგრამ მე მაინც ვერ ვხედავ და გაკლდეს რა. მიცანი??? როგორ არ მიცანი?! მე ქლოე ვარ, ისევ ის ქლოე, რომელიც მაშინ ვიყავი. მე ისეთივე მახინჯი ვარ და ისევ ისეთივე არაფერი/არავინ, როგორც წლების წინ. აი მაშინაც კი, როდესაც სკოლაში დავდიოდი. მე მარტო ფული მქონდა ოხრად, თუმცა ფული ვის რა ჯანდაბად უნდა, თუ მეტი არაფერი გაქვს. შენ კი პირიქით. ფულის გარდა ყველაფერი. განათლება??? არა, განათლება მე უფრო მეტი მაქვს. რა გასაკვირია, ფული არასოდეს მიჭირდა და განათლება რატომ მომეკლო.

შენს აფერისტობას რა დავარქვა??? კიარადა უფრო სწორად ანგარებასა და ტყუილს. საშინლად ანგარებიანი ხარ და ზუსტად მაგიტომაც გადაწყვიტე ჩემს ძმასთან რომანი გაგება. ტომიც ხო სულელია, ვერაფერს მიხვდა და მე მაინც ვერ გავიგე რატომ დაგშორდა. უფრო სწორად, საერთოდ არც კი ვიფიქრებდი, თუ დაგშორდებოდა, რადგან უაზროდ უყვარდი და შენც ამით სარგებლობდი. სასაცილოა პრინციპში. ალბათ მიზეზი ისევ ისაა, რომ ჩემი ოჯახი არ მიგიღებდა. ან ალბათ მიგიღებდა, მაგრამ არ მოგიწონებდა. მართალიც იქნებოდა ალბათ. აი ტომი კი კეთილია და თუმცა ტომი ჩემზე ასჯერ ჭკვიანია, მე მაინც ვერ ვიაზრებ იმას, რომ შენ ის ასე უნამუსოდ ატყუე.

ლამაზი ხარ. მართლა სასწაულად ლამაზი. და თუმცა მე მეზიზღება ქერები, მაინც ვაღიარებ, რომ არის შენში რაღაც, რაც მომწონს. ლამაზი არ ხარ. დაბალი ხარ და სქელი, გაღუნული ფეხები გაქვს, აი აგერ მაქვს ფაქტი, სადაც ჯოშთან ერთად ხარ.

მაგრამ მაინც გიჟდებიან მამაკაცები შენზე. მე კი ის გამიკვირდა, რომ მე მოვეწონე კრისს. თუმცა მოდი იმას აღვნიშნავ, რომ ჩემსა და კრისის ურთიერთობაში მე ვიაქტიურე. შენ ასე არ იქცევი, შენ ყველა იქით გეხვევა, მაგრამ მე საოცრად მომინდა ინიციატივის გამოჩენა. შედეგმაც არ დააყოვნა. ჯერ თეატრში წავედით ერთად, შემდეგ სახლში დავპატიჟეთ და ასე ნელ-ნელა გაგრძელდა ურთიერთობა. მაგრამ შენ ხომ საზიზღარი ხარ?! საერთოდ ნერვიც კი არ შეგიტოკდა, როდესაც კრისთან რომანი გააბი. საერთოდ. მერე დაფეხმძიმდი კიდევაც. ან მაინცდამაინც მინდორში რატომ??? იქნებ მე დამენახეთ???

იცი სულ მართმევ კაცებს. ჯერ ჯოშიო, მერე ჯასტინიო, მერე კრისი. ახლა ვფიქრობ სადმე ჯეიკთან არ დაგინახო. თან ჯეიკს ხომ სასწაულად იზიდავს ქერები (რიზი, ტეილორი და კისრტენი). რაიანთანაც კი ვერ გაძელი. ვერ ძლებ მამაკაცებთან. ხავიერთანაც ვერ გაჩერდი და მის “ორმაგ” მეუღლესთან -მარია ელენა პენენოპესთან მოგინდა ინტიმი.

ისე კი ფრთხილად იყავი, ჩემს ქმარს ნუ ეხუმრები, რადგან თუ გააცოფე, შეიძლება მოგკლას კიდევაც. ასე რომ ფეხმძიმობით მანიპულირებას შეეშვი. არ გირჩევ.

არადა მეზიზღები ამ ყველაფრის გამო. თან ქერებს ვერ ვიტან. და თან უზომოდ მინდა შენი გაცნობა. თავიდან იმიტომ მეზიზღებოდი, რომ შარლიზს ჰგავდი, მე კი არ მიყვარს, როდესაც ვიღაც ცნობილი მეორე ცნობილს ჰგავს.
ახლა ის გავიგე, რომ ოსკარების დაჯილდოების ცერემონიალზე ერთ-ერთი წამყვანი იქნები. მშურს ისევ. კიდევ იმიტომ მშურს, რომ ბილთან ერთად იაპონიაში მშვენიერი დრო ატარე, არადა ჯოვანის ცოლი გერქვა.

ხო მართლა, ეს სურათი გახსოვს??? ჩემს სახლში არის გადაღებული. მაშინ ჯერ კიდევ ჩემი ძმის შეყვარებული გერქვა.

ყოველი ჩემი ვირტუალურ სამყაროში შესვლა რომ “facebook”–ზე შესვლით იწყება, ეგ არ ვიცი თუ არა, მაგრამ ყოველი ჩემი “facebook”–ზე შესვლა შენი სტატუსის კითხვით რომ იწყება, ეგ ნამდვილად არ გეცოდინება. ვიცი, რომ რაც არ უნდა იყოს, შენი სტატუსი მე მომერგება. ოღონდ ამოვიღოთ იმ სტატუსთა უმცირესობა, რომელიც არ მერგება.

შენი თმის ფერი ჩემია. მართლა. მერე რა, რომ მე ყავისფერი თმები მაქვს, ეგრე თუა, შენც შეღებილი გაქვს. იშშ 
აი ეს მიყვარს შენში. რომ არ გწყინს ხოლმე ასეთი რაღაცეები. გეხუმრები და ხუმრობად იღებ. მე კი ზუსტად ეგ მიყვარს ადამიანებში.
ყველაზე ჩემნაირი ხარ და იმ დღეს შენი ნახვა ძალიან გამიხარდა. არაორდინალური ხარ და მომწონს ეგ. ა ხო, კიდევ ალთა-ბალთას ხარ მოდებული.
ჯინსებში ვეღარ ეტევი და ამის გამო ნახევარი ფბ ააწრიალე

მოკლედ, რაც არ უნდა იყოს, ძალიან სასაცილო ხარ და მეც მეცინება 
კიდევ შენი სტატუსები, ყველა სასაცილო ერთმანეთის მიყოლებით. ნუ მოკლედ, ეგ არის რა.

დიახაც წითელი მაიკოკა 

მეზარება.
და მეზარები.
საშინლად მეზარები.
ალბათ სამსახურის გამოცვლის ერთადერთი დადებითი მხარე ისაა, რომ შენ აღარ შემეფეთები სადმე. თან ბოლოს ხომ შენთან გადმომიყვანეს და შენ როგორ ფიქრობ, ეს სამართლიანი საქციელი იყო???
ყოველდღე შეგეძლო ურეაქციოდ გადმოსულიყავი და “პრივეტ” მოგეძახა და მორჩა. გახვიდოდი გარეთ, მოწევდი სიგარეტს და მეტი არც არაფერი.
ყველაზე სასწაული იცი რა იყო??? გოგოები ჩუმად რომ ჭორაობდნენ შენზე და ერთ გოგოზე. უფრო სწორად, იმ გოგოს მოსწონხარ შენ. მე ეგრე მგონია რატომღაც და შენ არ ვიცი როგორ იქცევი.თან სასაცილო ის იყო, რომ ეგ გოგო ჩემს წინ იჯდა სულ. წარმომიდგინე მე, რომელიც მინდა-არმინდა ვუყურებ თქვენს ფლირტს. რამდენჯერ შენი სახელი გაჟღერდა, იმდენჯერ ჩემთვის ჩუმად გამეღიმა. მართლა საშინლად მეზარები.
ბოლოს იანვარში გნახე და სიცარიელე ვიგრძენი, საშინელი სიცარიელე. მე ისიც არ ვიცი, რატომ იმსახურებ შენ ახლა ჩემგან ამ წერილს და მე რატომ ვწერ ამ წერილს. მართლა არ ვიცი. უბრალოდ შენ არ შეცვლილხარ. ხმა, მოძრაობა, ღიმილი, სიგარეტის ჭერის მანერა – ყველაფერი იგივე და მე არ დავრჩენილვარ ჩემს “იგივეობებში”, მე არ გავყინულვარ ერთ ადგილას. მე წინ წავედი და ჩემი გონება განვითარდა.
მე ახლაც არ ვიცი, რატომ მეფიქრება შენზე. მე ისიც არ ვიცი, რატომ მეტირება მაშინ, როდესაც შენ ტივტივდები ჩემს მეხსიერებაში. უბრალოდ შენ ის არ ხარ, ვინც მე მეგონე და მეც არ ვარ ის, ვინც შენ გინდოდი.
ძნელია, მართლა ძალიან ძნელია ასე. მე საკმაოდ მიჭირს და ისევ მეტყვის ალბათ ვინმე: “კარგი რა, უკვე 2 წელი გავიდა” და მე ისევ ვიტყვი, რომ დრო არ არის ყველაფრის მკურნალი. დრო უბრალოდ მიდის და ჩვენ კი ჩვენს დარდებთან გამკლავების შეუძლებლობის გამო ვიმედოვნებს, რომ დრო ყველაფერ ცუდს დაგვავიწყებს. არადა, ეგრე არ არის. 🙂 ყოველ შემთხვევაში ჩემთვის. უბრალოდ მე ისევ ისეთივე ცივსისხლიანი გავხდი, როგორიც შენს გაცნობამდე ვიყავი და მინდა გითხრა, რომ das bringt mir die Ruhe.
მართლა სიმშვიდე მოაქვს ასე ყოფნას, მერწმუნე. ყველანაირი ემოციის გარეშე შემიძლია ვისმინო ვინმეს წუწუნი თუ უბრალოდ ამბავი მისი შეყვარებულის შესახებ. აი ასე. მოვუსმენ და არაფერი. არანაირი ემოცია, მხოლოდ ვუსმენ, მეღიმება და მეტი არც არაფერი.

მეტს ვეღარ ვწერ.
აკი ხომ გითხარი, მეზარები–მეთქი. 

მე შენ ვერ გიტან, რადგან რამდენჯერაც გაჩერებაზე ვდგავარ და რაიმე ავტობუსს ველოდები, იმდენჯერ ჩავლისას მეჯახები. ოდესმე აპირებ, რომ გაჩერებულ ადამიანს არ გაჰკრა მხარი??? არა, მართლა მაინტერესებს. თუ მაინცდამაინც გინდა, რომ გეჩხუბო???
მე შენ ვერ გიტან, რადგან სიგარეტის ნამწვს მიწაზე აგდებ და ისედაც დანაგვიანებულ ქალაქს კიდევ უფრო ანაგვიანებ.
კიდევ იმიტომ ვერ გიტან, რომ იფურთხები.
ნაგვის ყუთში ანთებულ სიგარეტს აგდებ.
კიდევ ვინმე გამვლელს დასცინი.
ან არა მარტო გამვლელს, თუნდაც ახლობელს.
შენ ხარ ჭორიკანა. საშინელი ჭორიკანა. არ ინდობ მას, ვინც რამეს ისე გააკეთებს, რაც შენთვის მიუღებელი იქნება. მე ყვირილი მინდა სახლში და ცეკვა – ქუჩაში. მეც შენს ყბაში ვხვდები და მერე უკვე მიჩნდება სურვილი, რომ საშინლად გეჩხუბო იმის გამო, რომ მეც არ მინდობ. პრინციპში ვის ინდობ??? არც არავის.
გუშინწინ ქეიფისას, გვერდით მაგიდასთან ერთი მსუქანი გოგო იჯდა, რომელსაც მოკლე წითელი კაბა ეცვა. შენ ის უცნობიც არ დაინდე და რათქმაუნდა გაჭორე და დასცინე.
დღეს ის დრო დადგა, როდესაც ნერვები ადვილად მიღიზიანდება. სულ უფრო ნაკლებია ისეთი ადამიანი, ვინც იმსახურებს ჩემგან პატივისცემას. რა ვქნა, არ შემიძლია ამ ყველაფრის გაძლება, თორემ მეც კი ვამჩნევ, რომ იმ გოგოს სქელ ფეხებზე ის წითელი, მოკლე კაბა არ უხდებოდა. მაგრამ იცი მე რითი ვიგებ ხოლმე??? მე ფეხებზე ვიკიდებ ხოლმე ეგეთ რაღაცეებს. იმას არ ვამბობ, რომ არავისთვის დამიცინია და არავინ გამიჭორია და მაგას არც არასოდეს ვიტყვი, მაგრამ უბრალოდ, ძალიან არ მადარდებს ვის რა აცვია. არ ვიცნობ მაგ გოგოს და რა ძალა მადგას არასაინტერესო ინფორმაციით გონება დავიტვირთო?!
მე შენი კიდევ არაერთი უარყოფითი თვისებისა თუ ქცევის შესახებ შემიძლია გესაუბრო, მაგ: სნობიზმი, განკითხვა, გონებრივი გაუნათლებლობა და შეუძლებლობა იმისა, რომ გააანალიზო რა და როგორ ხდება. მაგრამ მეზარება. და იცი რატომ??? იმიტომ, რომ აზრი არ აქვს. და მერე მე ვიქნები დამნაშავე. მგონი სოკრატემ თქვა: ორ მოჩხუბართაგან დამნაშავე ისაა, ვინც ჭკვიანია. ხოდა ნამდვილად არ მინდა დამნაშავე ვიყო საკუთარი ნერვების განადგურებაში, აზრი არ აქვს შენთან საუბარს და მითუმეთეს კამათს თუ ჩხუბს. შენ არაფერი გეშველება მაინც. 

ყველას ერთად! რა აზრი აქვს დანაწევრებასა და დაყოფას. მაინც ჩემი ყველა ოცნება ერთ დიდ ყუთში ერთიანდება და ბუდობს. ახლა მინდოდა დამეწერა რამე ახალი, მაგრამ ახალი არაფერია. ის ოცნებები, რომლებიც ადრე მქონდა, არ აუდგამთ ფეხებო და არ გაქცეულან. ისევ ამ ერთ დიდ ყუთში არიან. ახლა ჩემი ერთადერთი შედარებით რეალური ოცნება აიპოდია. რისთვის??? არა მარტო მუსიკის სასმენად, შენ წარმოიდგინე. თუმცა ამაზე მერე დავწერ.
ოცნებებო!! ყოველთვის ჩემთან ხართ და ყოველთვის გულით დაგატარებთ. ძალიან მინდა, რომ ერთხელაც რეალობად მექცეთ. ვთქვა “აბრაკადაბრა” და უი, რაღაც ამიხდა. ეს “ფენტეზის” რომელი ჟანრია ოღონდ არ ვიცი. ალბათ ის, რომელიც ისევ ფანტაზიის არეალში რჩება და იქიდან არასოდეს გამოდის ხოლმე.
ადრე მითხრა ჩემმა ერთმა მეგობარმა – გიორგიმ. იცი, ბილ გეიტსის ოცნებაა, რომ “ფერარი” ყავდესო. მე გამიკვირდა, ნამდვილად არ უჭირს სამაგისოდ გეიტსს, მაგრამ გიორგიმ დაამატა, შენი აზრით ფერარის ვერ იყიდდა??? უბრალოდ კაცს უნდა, რომ რაღაც ოცნება ჰქონდესო. ერთი განუხორციელებელი ოცნება. არ ვიცი ეს ამბავი სიმართლეა თუ ჭორი, მაგრამ რაც არ უნდა იყოს, რაღაც დევს ამ ამბავში და ხშირად მიფიქრია ამ ამბავზე. არადა გიორგიმ ეს რომ მომიყვა, მას შემდეგ 5-7 წელი კი გავიდა. მაშინ ორივე ერთად ვემზადებოდით მასწავლებლებთან, რომ “ESM”–ში ჩაგვებარებინა. მან ჩააბარა, მე – ვერა. ვერ ჩავაბარებდი რათქმაუნდა, მაისში გადავწყვიტე, რომ ივლისში ჩამებარებინა. მაშინ, როცა ხალხი წინა წლის სექტემბრიდან ემზადებოდა. თავიდან დანვიცადე, ის სფერო არ მინდოდა, სადაც ჩავაბარე, რომელიც დავამთავრე და რომლის მაგისტრატურასაც ახლა ვამთავრებ. თუმცა მალევე მიხვდი, რომ ძალიან კარგი მოხდა, რომ “ESM”–ში ვერ მოხვდი, რადგან მაშინ დედაჩემს სასწაულები უნდა ექნა, რომ 4 წელი გადაეხადა სწავლის ღირებულება. იქნებოდა გამუდმებული ნერვიულობები, კამათები, დაძაბულობები. და აქედან გამომდინარე, ძალიან კარგია, რომ არ ჩავაბარე მანდ და სადაც ჩავაბარე, მთელი 4 წელი სახელმწიფომ დამაფინანსა 100–ვე პროცენტით და მთელი 4 წელი მშვიდად ვიყავი მაგ მხრივ. მეორე კურსზე მუშაობა დავიწყე ჩემივე პროფესიით და მალევე სასწაულად შემიყვარდა ჩემი საქმე. მერე, მე–4 კურსის ბოლოს სხვა სამსახური დავიწყე, იგივე კუთხით. ახლა ჩემი საქმე და პროფესია არის ჩემი ამომავალი წერტილი და ყველაფერს მასთან ვაკავშირებ. თუნდაც, ინტერნეტიდან რამეს რომ ვიწერ, მაშინაც კი ავტომატურად ჩემს სფეროზე ვიწყებ ფიქრს და მსიამოვნებს ის ფაქტი, რომ ამ საქმეში კარგად ვარ გათვითცნობიერებული. არადა თავის დროზე სხვა ოცნებები მქონდა და სხვანაირად ვუყურებდი ამ ყველაფერს. ახლა სხვა სფეროში ვარ უკვე (სულ რაღაც 1 თვეა) და მაინც, მოდის ხოლმე ჩემი ახლანდელი თანამშრომელი და ჩემს სფეროზე მესაუბრება. მსიამოვნებს ისევ. მიზანი დღეს რა მაქვს, არ ვიცი. ძნელია მიზნის ქონა მიზნის არმქონე ქვეყანაში. აქ უკვე მიზნები და ოცნებები კი არა, აქ უკვე ინსტინქტებია. მიმდინარეობს ბრძოლა გადარჩენისთვის და ეს მართლა ძალიან სამწუხაროა. თუმცა ამასაც უნდა აუწყოს ყველამ ფეხი, სხვა გზა უბრალოდ არ არის. მეც გაგებით უნდა მოვეკიდო იმას, რომ ჩემი სხვა თანამშრომელი, რომელიც დირექტორის ნათესავია მთელი დღე მაგიდასთან ზის და ხალხს ათვალიერებს, მე კი ვმუშაობ და სახლში ზომბირებული შიზოდივით მივდივარ. მაგრამ სხვა გზა უბრალოდ არ არის.
ამბობენ ფულში არ არის ბედნიერებაო. არ ვეთანხმები. აბა რაშია??? ჯანმრთელობაში და ადამიანობაშიო. ჯანმრთელობა??? მე რომ მკურნალობა დამენიშნა, ვსვი წამლები და ვირბინე ექოსკოპიებზე, მერე რა მოხდა??? არც არაფერი, დავიკიდე მკურნალობა. ფული რომ მქონოდა ბევრი, არ დავიკიდებდი ალბათ. ადამიანობას კი რაც შეეხება, უკვე დავწერე ზევით დირექტორის ნათესავზე. ოცნება ისაა უკვე, რაც მაქსიმალურად ახლოსაა რეალობასთან. აი მაგალითად აიპოდი, რომლის შეძენა ძალიან მინდა. ისევ ინტერნეტიდან მინდა, თორემ თბილისში ყველაფერი ოქროა და ყველაფერს ცეცხლის ფასი აქვს. ამაზე ის გამახსენდა, მე და მამაჩემი ბაზარში რომ წავიდოდით, რაღაცას შევლებდა ხელს, რა ღირსო, იკითხავდა და ფასს რომ გაიგებდა, რა არის, კიტრია თუ ოქროო?! ახლა კიტრი იმაზე ძვირია, ვიდრე მაშინ იყო და ცხოვრება კი იმაზე ძნელი, ვიდრე მაშინ იყო.
ოცნებაც ხარ შენ, ჩემი ოცნების მანქანავ!!!

მაგრამ ახლა დავწიე კუში და ამაზე ჩამოვედი. 😀

სახლი ხმელთაშუა ზღვის პირას სარდინიაზე.

ბევრი მოგზაურობა.

ბევრი საინტერესო ადგილის დათვალიერება.

სასურველი ადამიანების გაცნობა და მათთან მეგობრობა (hello Jake 😀 ).

საყვარელი ადამიანების კონცერტებზე დასწრება.

ხატვა ისე, როგორც ადრე ვხატავდი.
მსახიობობაც პრინციპში, რატომაც არა?!
თბილისშიც მინდა დიდი ბინა ან სახლი.
მუდავ ბაუნტი და პეპსი მაცივარში.
კრემიანი ნამცხვარი და пористый შოკოლადი. უხვი რაოდენობით.

კიდევ, მუდამ ხალისიანი განწყობა.

ბევრი ახლობელი და მეგობარი გვერდით. ბევრი კარგი ადამიანის გაცნობა და მათთან სასიამოვნო ურთიერთობა.

ახლობლებისა და ჩემიც კარგად ყოფნა.
გეცინებათ ხო??? მეც 😀 მაგრამ თუ ოცნებაა, ბარემ ოცნება იყოს.
რა გითხრათ, რა გთხოვოთ??? ასრულება და ახდენა??? და რა, ასრულდება და ახდება???

ისევ მეცინება 😀

დღეს პარასკევია, 4 თებერვალი. შენ გუშინ გადმობარგდი ჩვენთან რამდენიმე დღით. რამდენიმე დღით, რადგან ახლა გჭირდებით. ხო, გაციება თუ გრიპი მართლა მისახედია და არც დაიფიცო, რომ სხვისი და და დედა უკეთესად მოგხედავს, ვიდრე საკუთარი. 

Having crush, I would’ve written this post more sensitively. But not today.

როდესაც სია პირველად გადავიკითხე, ეგრევე მივხვდი, რომ ამ წერილის დაწერა გამიჭირდებოდა ყველაზე მეტად. ძნელია რაღაც გრძნობის გარეშე რაღაცაზე ან ვიღაცაზე საუბარი. თუნდაც საქმეზე, ფიზიკურ ნივთზეც კი. რაღაცას უნდა ვგრძნობდე, რომ მასზე ისაუბრო, თუნდაც პასუხისმგებლობას მასთან მიმართებაში. ან აი მაგალითად, ინდი სტილი არის უსულო საგანი და მასზე შემიძლია ადვილად წერა, რადგან რაღაც გრძნობა გამაჩნია მის მიმართ. ახლა ისიც არ ვიცი ვინ უნდა იყოს ადრესატი. ნუ მოკლედ. უნდა დავწერო მაინც.

ვარსკვლავები, ჩემი თვალების ვარსკვლავები. შენ რომ მინთებ, ისინია . ყოველდღე შემიძლია გიყურო და ჩემთვის მეღიმებოდეს. არადა აი მართლა რა სისულელეა ეს ყველაფერი. შენ ყოველდღე ასჯერ არ ამივლი და შესაბამისად, ასჯერ არც ჩამივლი. ალბათ სულ 4-5-ჯერ და ისიც ძირითადად საქმეზე ფიქრობ. არა, ცოტა მეტჯერ, მაგრამ მაინც საქმეზე ფიქრობ. უბრალოდ ერთადერთი ისაა, რომ თუ ჩვენი თვალები ერთმანეთს შეეჯახნენ, თვალს მიკრავ, ან მიღიმი. არა, თვალს მიკრავ, დიახ.   მაგრამ აი ვარსკვლავებს რა ჯანდაბა ვუყო ხოლმე?! ვიღაც გაქებს ასეთი და ისეთიაო. ასეთი გადასარევი პიროვნება არის და იცის მამაკაცური მოქცევაო. ამას ამბობს და მეორე ადამიანს გადარებს და ხაზს უსვამს, რომ არ ხარ აფერისტი და ა. შ. არ ვიცი. ეგრე კარგად არ გიცნობ. არადა მართლა გაქებს ვიღაც და მეც სულ მაინტერესებს, როგორი ხარ. მერე მახსენდება მამაკაცის მოწონების ჩემი 3 წინაპირობა და ვმშვიდდები. ვმშვიდდები, რადგან სამივეს არ აკმაყოფილებ და შესაბამისად, ამაზე მეტად ჩვენი ურთიერთობა არასოდეს გასერიოზულდება. უი შენ ჩემი 3 წინაპირობა არ იცი ალბათ. ან საიდან გეციდინება, სულ ახლახანს გაგიცანი და…
1) ჩემზე მაღალი უნდა იყო. კი, ხარ. მართალია, ქუსლებზე რომ ჩავიცვა, უკვე გიტოლდები, მაგრამ მაინც. თან ქუსლებს იშვიათად ვანიჭებ უპირატესობას.
2) ჩემსა და შენს ასაკებს შორის სხვაობა უნდა იყოს ან 0; 4; 8; 12 …. ანუ 4-ის ჯერადი ნებისმიერი რიცხვი. და მაგასაც აკმაყოფილებ, პასუხია 0 და ანუ ჩემხელა ხარ.
3)  ჩემს გვარზე გრძელი გვარი უნდა გქონდეს. და აი აქ მარცხდები.
და მე მიხარია შენი დამარცხება, რადგან სერიოზული ურთიერთობა გამორიცხულია ფაქტიურად და მე ისევ ისე მენთება ვარსკვლავები შენი დანახვისას და ისევ ისე მსიამოვნებს შენი თვალის ჩაკვრა. არანაირი სერიოზული ურთიერთობა, უბრალოდ ვარსკვლავები.

ეს 3 პირობა რა უბედურება არისო, არ მითხრა, გთხოვ. ვიცი, მაინც ვერ მიხვდები. ეს ჩემი ახირებაა და თუ შენ ჩემი ახირებას ვერა გაუგე რა, მაშინ რად გინდა ჩემთან ურთიერთობა და რად გინდა ადამიანი ჩემი სულითა და სხეულით?! ხომ ხედავ როგორ მარტივად არის ყველაფერი?! უმარტივესად.

ამას რომ გწერ, სახიდან სიცილს ვერ ვიშორებ და გთხოვ არ გაბრაზდე ამ წერილზე. ცუდი არაფერი მიწერია. უბრალოდ მე ჩემი ხასიათი მაქვს და შენ, დარწმუნებული ვარ, მას ვერ მოერგები. აი მაგალითად: მე რომ შუა ქუჩაში საშინელი ხმით ხმამაღლა ვიმღერო რაიმე მხიარული სიმღერა და თან ვიცეკვო, გაგებით მოეკიდები??? ან ვმღეროდე Madonna-ს სიმღერა “What it feels like for a girl?”-ს და მეტირებოდეს, გაიგებ??? არა, რადგან შენ ამ სიმღერის ტექსტს არ მოისმენ, ფეხებზე დაიკიდებ და მეც ნერვები მომეშლება იმაზე, რომ რაზეც მე ვტირი და გრძნობით ვეკიდები, შენ ფეხებზე გკიდია.

რა ვქნა, არ ვარ შაბლონური ადამიანი და შენ როგორი ხარ, აზრზე არ ვარ. რასაც ვხედავ ისაა, რომ საოცრად საქმიანი ხარ და რავიცი, რავიცი.

ხო, კიდევ ის, რომ ვარსკვლავები თვალებში მყვანან მთელი 9 საათის განმავლობაში, მაგრამ თამაშით მხოლოდ მაშინ, როდესაც შენ ხარ სადმე, ჰორიზონტზე. მაგაზე ნამდვილად ვხარჯავ დროს, თორემ აბა საღი თვალით ჩემსა და შენს საერთო სამსახურს ჩვენმა მტერმა უყუროს.

ახლა რომ მახსენდება როგორი გაგიცანი, მეცინება. რაღაც ამბავი ხდებოდა და თვალები დაჭყიტე, მომიყევი რა ხდებაო. თავიდან ამრეზით შემოგხედე, გავიფიქრე, ამას რა ჯანდაბა უნდა, ვის დაკარგვიამეთქი. მაგრამ მე ხომ ეგრე ვიცი. არ შემიძლია საშუალო კატეგორიის განწყობები. ან რადიკალურად ცუდად ვარ განწყობილი, ან – რადიკალურად კარგად, ან ფეხებზე მკიდია. სულ თავიდან ისე ავუვლიდით და ჩავუვლიდით ერთმანეთს, ზედაც არ ვუყურებდით. ერთადერთი თანამშრომელი იყავი, რომელსაც ეგრე ამრეზით ვუყურებდი. მაღიზიანებდი. არადა ზურგიდან რომ მიყურებდი, გგონია არ ვიცი??? 😀 მაგიტომაც იყო, რომ არ მომეწონა. მაგას ვერ ვიტან. იყავი ბიჭი, რომელიც მაკვირდება და თვალებს აპარებ ჩემკენ. აუუ, როგორ მეზიზღება.

ხოდა ახლა უკვე არ ვიცი. ამას წინათ შენკენ შემოვედი და რაღაც სხვა განწყობა ვიგრძენი. არადა წესიერად არ მიცნობ და უპრობლემოდ მომიყევი, რომ ამა და ამ თანამშრომელს ვერ იტან. გამიკვირდა, მე რომ მითხარი. მერე მეც გითხარი რაღაც-რაღაც დეტალები. ხომ იცი სამსახურებში ყველაფერი ხდება ხოლმე. მე პირადად არაფერი მიკვირს. ხოდა რაღაც მეც მოგიყევი.

მოკლედ, რაც არ უნდა იყოს, მიხარია, რომ crush-ი ჩემთვის მხოლოდ ვარსკვლავებთან და პეპლებთან ასოცირდება. დამიჯერე, მეტს ვერ შეძლებ და მეც ვერ გავუძლებ იმას, რომ შენ არ აღმოჩნდე ისეთი, როგორიც მე მინდა, რომ იყო. აი ასე მარტივად არის ყველაფერი. ყველაფერი მარტივი კი გენიალურია. 🙂

ახლა ალბათ უნდა მოვიკრიბო ძალები, რომ…
კიარადა ძალები არა, უბრალოდ მიჭირს. რა უნდა მოგწერო??? – ვამბობ ამას მე და სიცილი მივარდება. ხოდა ახლა რომ გადავხედე ჩვენი მეგობრობის მათემატიკურ მონაცემებს, მოხდა სადღაც 2007 წელს. აუ, მეოთხე წელია ვითომ??? არ ვიცი, მაგრამ ეგრე გამოდის თითქოს. “ხოოოოდა” – ნიშნავს იმას, რომ მიჭირს საუკეთესო მეგობრისთვის წერილის დაწერა. მიჭირს, რადგან ეს გაცილებით მეტი უნდა იყოს, ვიდრე უბრალოდ წერილი.
ახლა გითხრა შენს მიმართ როგორი განწყობა მაქვს თუ მერე მოგიყვე??? პრინციპში ახლა მირჩევნია, რადგან მერე ხომ იცი უფრო გამიჭირდება.
“kai gavedi”-ს მომწერ ყოველ იმ მომენტში, როდესაც რაღაცის თქმას ვერ მოვახერხებ და მერე ეს მე მაწუხებს და მანერვიულებს. თან ნერვები მეშლება კიდევ უფრო სასტიკად. არადა ადრე სხვანაირად იყო ეს ყველაფერი. ჩამაცივდებოდი ხოლმე და “არა, მითხარი”-ებით შემჭამდი. მე ეგ მიყვარდა. ახლა ეგრე არ არის, მაგრამ ახლა ალბათ შენც დაიღალე ჩემთან კატა-თაგვობანათი და მეც შევეგუე შენს უჟმურ ხასიათს. :(((
ახლა იმდენ რამეს ვიხსენებ შენთან დაკავშირებულს:
პირველი შეხედულებები.
შემდეგ – პირველადი შთაბეჭდილება. ( აუ რა ცივია. ნუთუ ეს ისაა, ვისაც ვემეგობრები?!)
მერე უკვე ჩემეული დასკვნები.
მერე “ვერ გავიგე რა ტიპია”-ები.
მერე კიდევ ბევრი გაუგებრობები.
მერე კიდევ რაღაცეები.
აა ხო. მერე ჩვენი ჩხუბები. “ვერ გიტან, მეზიზღები” – ები.
მერე გაცილებით სერიოზული ჩხუბები.
და მერე ისევ შერიგებები.
აი ასე, სპონტანურად.
მე არ მინდა ამ წერილში ჩემ თავზე ვისაუბრო და მითუმეტეს თავი ვიქო. You know, I hate doing that and I don’t do it. მაგრამ ხომ იცი, რომ ეგ სპონტანურობა 50-50-ია. ხან შენი დამსახურება, ხან – ჩემი. ყველაზე მეტად მეშლება ნერვები და შემდეგ უკვე ვტირი, როდესაც რაღაც სისულელის გამო სერიოზულად ვჩხუბობთ. შენც იცი და ალბათ გახსოვს ეს შემთხვევები. ამ დროს ცუდ ხასიათზე ვარ და რამდენჯერაც კომპიუტერს მივუჯდები, მინდა ხოლმე, რომ რაღაც აგიხსნა. აგიხსნა, მაგრამ არ შემიძლია ხოლმე ეს ახსნები. ბოდიშის მოხდა არ მიჭირს, ეგეც იცი. მაგრამ ბოდიშს მაშინ ვიხდი, როდესაც დამნაშავე ვარ. და როდესაც არ ვარ დამნაშავე ( ან ვარ, მაგრამ არ ვთვლი, რომ ვარ), მაშინ რა ჯანდაბა უნდა აგიხსნა. ხოდა ჩუმად ვარ და ველოდები რაღაცას. შენ არა. უბრალოდ აი რაღაც კონკრეტულ მომენტს ველოდები, რომ შევრიგდეთ.
მერე ისევ უხილავი ძაფის წყალობით ხდება ყველაფერი. რამდენთან მიჩხუბია (და აქ დავფიქრდი უცებ ზუსტ რიცხვზე და ისა…), მაგრამ შენ რომ გეჩხუბები, თავს განსაკუთრებულად ცუდად ვგრძნობ ხოლმე. მერე ისევ შენ ხვდები, რომ ცუდად ვარ უშენოდ და შენც ცუდად ხარ “მამენტ”. გგონია, არ ვიცი??? 😀 ხოდა ისევ მომიცუცქდები და მწერ. მე მერე იმაზე მეშლება ნერვები, რომ შენ გაბრაზდი და მაინც შენ მოხვედი ჩემამდე პირველი. არადა იდეაში მე მინდოდა შესარიგებელი, მაგრამ არ შეგირიგდი. და ასე ხდება უკვე რამდენჯერ. ეს რუტინაა. უფრო სწორად, ჩვენი რუტინული კამათები. და მე დებილივით ვუღიმი მონიტორს. აი ისეთი ღიმილით. თვალების დახუჭვის შემდეგ რომ ვიცი ხოლმე.  თან ვითომ არ ვიმჩნევ, მაგრამ იმ მომენტში ორმაგად ბედნიერი ვარ ხოლმე, რომ ჩემი უახლოესი მეგობარი ხარ და ერთმანეთს გადავეყარეთ.
შენი წყალობით არ შევცლილვარ. ისეთივე დავრჩი. უბრალოდ ინგლისური ფრაზები თუ სიტყვები უფრო გამყარდა ჩემს ლექსიკონში. არა, ინგლისური კი ვიცოდი, მაგრამ ქართველთან საუბრისას იშვიათად ვიყენებდი. ახლა უკვე იმდენად გამჯდარი მაქვს, საკმაოდ ხშირად მინდება ისეთ ადამიანებთანაც, ვისთანაც საერთოდ არ მაქვს ახლო ურთიერთობა. მაგრამ ვიცი, რომ ისინი ვერ გაიგებენ. “ნუ”, შეიძლება ინგლისური გაიგონ, მაგრამ ფრაზა “you know I didn’t mean, what I just said” რომ ვუთხრა ვინმეს, დაბნეული სახეებით შემომხედავენ. მე ეს ისევ არ მომეწონება და ისევ “პპც”.
წუწუნი. ერთადერთი ხარ, ვინც ბოლომდე უძლებს. ერთადერთი, ვინც ბოლო მომენტამდე უძლებს. ამას პლუს: ისტერიის შეტევები, ტირილები, აგრესიები, უხეშობები. რამდენჯერ მოგითმენია??? მერე ვითომ ბრაზდები, მებუტები და მერე ისევ კამათები, ჩვენი რუტინული კამათები.
ჩემი ყველა ინფორმაცია. ყველაფერი იცი, შენ ერთადერთი ხარ, რომელსაც არაფერს გიმალავ და თავს მშვიდად ვგრძნობ. ვიცი, რომ ჩუმად იქნები. გენდობი. კიდევ, მიყვარს შენი რჩევები, შეგონებები. ხანდახან მკაცრი. ზოგჯერ ვერ მეწინააღმდეგები და ” ” ამ სმაილით ჩუმდები. მერე კიდევ რაღაც წვრილ-წვრილი დეტალები. გგონია ვერ ვამჩნევ??? უბრალოდ ისე ვტოვებ.
კიდევ ერთი ძალიან დიდი პლუსი, რომელსაც დიდ ყურადღებას ვაქცევ: არ გწყინს, როდესაც რამე არასასიამოვნოს გეუბნები. მაგალითად: იდიოტო!”
ხო, კიდევ ჩემი კრიტიკული დღეები. ზოგჯერ კვირეები, თვეებიც კი. შენ მაინც ჩემთან ხარ.

ძალიან მიყვარხარ. :*