Uncategorized

საყიდლები და Wishlist for 6th or even 8th

/ Kate / 14 Comments

იმ დღეს, ანუ პარასკევს ჩავედი “მალსი”-ში. დედაჩემმა მითხრა კარგი პერანგები არისო. დედაჩემი ჯერ კიდევ იმ რეჟიმშია, რომ მე ვმუშაობ და ტრადიციულად მესაჭიროება პერანგი. არადა უკვე იმდენი მაქვს, რომ საკმარისია. თუმცა საქმე საქმეზე რომ მიდის, სულ იმაზე ვწუწუნებ, რა არის, საერთოდ არ მაქვს და მჭირდება,უნდა ვიყიდომეთქი. მაგრამ ახლა, როდესაც “არმუშაობის” რეჟიმში ვარ, რბილად რომ ვთქვა, არ ვეკარები მათ. მაგრამ დედაჩემს ღრმად სწამს, რომ მე აუცილებლად მხოლოდ ისინი უნდა შევიძინო. აქედან გამომდინარე, სხვა რაღაცა თუ დევს მაღაზიაში, მათზე არ მეპატიჟება.
ხოდა მოკლედ “მალსი”. თან პარასკევი, საღამოს 6 საათი თუ რაღაც. მე სრულიად სხვა გეგმები მაქვს არადა. უნდა მივიდე “AVON”-ში და მერე იქიდან ეგრევე მარჯანიშვილის დრამატულ თეარტრში, სადაც ოჯახის დანარჩენ წევრებს შევუერთდები რომ ვნახო სპექტაკლი “ხეები ზეზეურად კვდებიან”. ბევრი “არ მცალია/გცალია”-ების მიუხედავად მაინც ჩავედი, დავიკიდე “AVON”. კი, მართლა კარგი რაღაცეებია, მართლა. მაგრამ იმდენად დახროვებულია, რომ გეგონება თავის დროზე ერთ დიდ ტომარაში იდოო. მოწონებითაც ბევრი რამ მომეწონა, მაგრამ საფულეს სუნთქვა ავუკრძალე. მაგრამ იმის გამო, რომ პროდუქცია იაფია, ძალიან, ძალიან ბევრი ხალხია მუდამ და მე ხალხმრავალ ადგილებში კონცენტრაცია მიჭირს ხოლმე და ვერაფერი შევიძინე. გამოვედი. ვიფიქრე, ბარემ ახლოს ვარმეთქი და მოდი “tom tailor”-ში შევალ, ვნახავ, რა ხდება.
მანამდე “Celio”-ში შევაჭერი. და იმდენად სულ მამაკაცის ტანსაცმელი მომეჩვენა ირგლივ, რომ ვიფიქრე, ეს მხოლოდ მათთვის არის განკუთვნილიმეთქი. არ დავიბენი. ხელში ისედაც მობილრი მეჭირა. ხოდა, ყურთან მივიდე და ვითომ ვიღაცას ვესაუბრები. ხოდა ნელნელა გამოვტრიალდი და გამოვედი. ვითომ შემთხვევით შევედი.
შევედი “tom tailor”-ში. პირველად ვიყავი, თუმცა არა უკანასკნელად. მართლაც რომ ზუსტად ის მაღაზიაა, სადაც კიდევ ბევრჯერ შევალ. ძალიან კარგი ტანსაცმელი და აქსესუარები აქვთ. გამიმართლა. 50%-იანი ფასდაკლება იყო. გული დამწყდა, რომ რაღაცეები რაც მომეწონა, უკვე გაყიდული იყო, მაგრამ არაუშავს, მერე კიდევ შევივლი. როგორი მაღაზიაა??? სპორტული!!! თავისუფალი სტილი!!! უნისექსი!!! მე ხომ “გაჭედვა” მჭირს უნისექსზე. ძალიან მიყვარს. ზუსტად იმ დღეს, აუ პარასკევს ოღონდ უკვე ჩემი წამოსვლის შემდეგ და ანუ მაღაზიის დაკეტვის შემდეგ ახალი კოლექცია ჩამოიტანეს. ასე რომ ახლა თუ მიხვალთ, ახალი კოლექცია დაგხვდებათ. მე შევიძინე ეს ორი ნივთი:

მაისური, რომელიც “იდეალურად ჩემია”.
ანუ სტილი, სიგრძე, ფერი, მატერია.
ყველაფერი იდეალურია ჩემთვის.

საყურე, რომელიც ძალიან ლამაზია.

თუმცა აქ თვლების ფერი ცოტა გაურკვეველია, ამიტომ მეორე სურათსაც დავდებ.

დღეს ერთ-ერთი ფორუმელისგან ეს “პოლუსაპოჟკები” ანუ მშობლიურ ენაზე რომ ვთქვა გადაჭრილი ჩექმები (თუ ნახევარჩექმები :d) შევიძინე არაჩვეულებრივ ფასად.
ისე მომწონს, რომ არაფრად ჩავაგდე ის ფაქტი, რომ სულ ოდნავ დიდი მაქვს. არადა 38-ებია, მე კი 38-38.5 მაქვს ფეხის ზომა და იმას ვშიშობდი პატარა არ მქონდესმეთქი.
მივედი დღეს პატრონთან და ვიყიდე. ძალიან კმაყოფილი ვარ. ცოტა რომ დათბება, ჩავიცვამ.

სამივე შენაძენით ძალიან კმაყოფილი ვარ.
აქვე wishlist-ი 6 და 8 მარტებისთვის. (რა ნაგლი ვარ არა??? მაგრამ არანაირად, რადგან არავინ არაფერს არ მაჩუქებს, ხოდა ასე რომ უბრალოდ სურათებს დავდებ და ეგ იქნება)

სულ რაღაც 66 დოლარი ღირს.

სულ რაღაც 52 დოლარი

ყულაბა ისევ სიაშია ამ პოსტიდან მოყოლებული.

თითქმის ყველა მისი წიგნი მაქვს, მაგრამ მაინც რაც არ მაქვს, ისინი.
მათ შორის კი ერთერთი ეს…
აგრეთვე ყველა მისი პუბლიცისტიკა, ნოველა, მოთხრობა, ნააზრევი.
მე მიყვარს აკა და მიყვარს მისი წერის მანერა.
არ ვგულისხმობ მის ჟარგონულ ლექსიკას “ძველი ბიჭის” ცხოვრების ასახვისას.
ეს წიგნი მინდა უკვე რამდენი ხანია, არც კი მახსოვს.

აგრეთვე ძალიან ბევრი საინტერესო წიგნი, რომელთა არსებობის შესახებ ვიცი და არ მახსენდება. და აგრეთვე, არვიცი და დიდი სიამოვნებით ვიქონიებდი. მთავარია ბუნების აღწერებით არ იყოს გამოტენილი და იყოს ბევრი დიალოგი. ძირითადად რომანები. აგრეთვე იაპონური ლექსები.

ჩემი სუნამო N 1
რათქმაუნდა ესაა Davidoff – Echo

აგრეთვე შედარებით ახალი სურნელი, რომელიც ძალიან მომეწონა. Nina Ricci – Ricci Ricci, რომელსაც ძალიან ნაზი სურნელი აქვს.

აგრეთვე Adidas-ის განუმეორებელი სპორტული სურნელით.

ჩემი საყვარელი ფირმის მიერ წარმოებული ეს მობილური ტელეფონი

rav4-ზე და აუზიან დიდ სახლზე სხვა დროს.
ან ამათ რა ვდებდი, ერთი მაცოდინა.
ძილინებისა დილის 8-ის ნახევარზე.

ეს კი თქვენ…
“tom tailor”-ში რომ ვიზომებდი, მაშინ მოვუსმინე პირველად და ძალიან მიყვარს.
ჩემებურია.
ეძღვნება ჯასტინს და მეთიუს.

Discover Simple, Private Sharing at Drop.io

Save File: Halo.mp3

Advertisements

:D

/ Kate / 27 Comments

უმუშევრობიდან გამომდინარე ვიღვიძებ 1–ზე ან 2–ზე, რითიც ერთი–ორად კმაყოფილი ვარ. სარკეში რომ ვიხედები, დასვენებული სახე მაქვს და რაღაც მშვიდი ვარ. არანაირი მაკიაჟი, არანაირი ოფიციალური ტანსაცმელი, არანაირი რავიცი კიდევ რა. დიასახლისობას რომ ვერ ვიტან, ეგ ახალი ამბავი არამგონია იყოს. მათ შორის საჭმლის მომზადებასაც. მაგრამ გუშინ არვიცი კუჭმა, არვიცი ნამუსმა, მაგრამ რომელიღაცამ ნამდვილად შემაწუხა. ავდექი, გავიხედე, სახლში მარტო ვარ. ვგიჟდები იმ პერიოდზე, როდესაც მარტო ვარ. ზუსტად მაგ მომენტში ვესაუბრები ხოლმე ირაკლის, დუკას, ირინას, ნინოს, ლეკოს (ლევანი)… რავიცი ვინც არის იმ მომენტში სახლში. აი ასე დავდგებით ხოლმე ფანჯარასთან და ვსაუბრობთ. ფანჯარასთან, რადგან ზუსტად მანდ არის გამათბობელი. და მე, როგორც არა მხოლოდ “მსოფლიო სევდა”, არამედ “მსოფლიო მცივანა”, გათბობას კიარადა, ყოველი უჯრედის გაცხელებას მივეცი.


ნუ მაგრამ, როგორც აღვნიშნე, არვიცი რომელმა, მაგრამ რომელიღაცამ ნამდვილად შემაწუხა. ხოდა გამოვხსენი მაცივარი. სიცარიელე. თან დედაჩემი მარხვაზეა, მარხვა ორშაბათიდან დაიწყო. გამოგვიცხადა, მე ისეთი დაღლილი მოვდივარ სამსახურიდან, რომ ცალკე სამარხვოს და ცალკე არასამარხვოს გამკეთებელი არ ვარ, რაც გინდათ, ის გიქნიათ აღდგომამდეო. ხოდა მაცივარსაც ფრიად დაეტყო ეს არც თუ ისე სასიხარულო ამბავი.
ვიფიქრე, ამის დედა ვატირე, რაღაცას მაინც გავაკეთებმეთქი. თავიდანვე რათქმაუნდა ღომი მომაფიქრდა, თან არაერთხელ გამიკეთებია და ძალიან მიყვარს, მაგრამ სანამ ეგ მოიხარშებოდა, ვირი 5 ხეზე გაისერნ–გამოისეირნებდა. ხოდა რა შეიძლება იყოს სწრაფად და თან გემრიელი…
რათქმაუნდა ყიყლიყო…
გამოვხსენი მაცივარი უკვე მე–7–ედ მგონი. გამოვიღე 2 უკანასკნელი კვერცხი. და თურმე რძეც გათავებულა. ეგრევე ცხვირი ჩამოვუშვი, თან მაღაზიაში წასვლა და მოტანა ძალიან მეზარებოდა.
ნუ ანუ ურძეოდ გავაკეთე სამწუხაროდ, მაგრამ სამაგიეროდ პიტნიანი ყველით.
მანამდე ჩემს დიდ, ბუთქუნა ჭიქაში ჩაი დავისხი…
მიყვარს ეს ჭიქა, ბარაშკამ მაჩუქა.
23 ნომრით მე ვარ, დევიდ ბექჰემის გამო და მეორე – თეონაა.
ჩაი დავისხი, რათქმაუნდა ყინულიც ჩავაგდე..
წიწიბურაც შევაცხელე, ყიყლიყოც მომზადდა და მშვენივრად მივირთვი.
ამ პოსტს რომ ვწერ, მეცინება…
მაგრამ თუ გავითვალისწინებთ იმას, რომ ამ საქმეში სრულიად ახალბედა ვარ, არაუშავს. 🙂
აბა ეს 40 დღე ხომ არ მოვკვდები?!
ისე კარგია, რომ დღეში ერთხელ ვჭამ, ან მააააააქსიმუმ 2–ჯერ.
არ მშივდება, ან მავიწყდება ხოლმე. და სანამ კუჭი არ მაგინებს, მანამდე არაფერს ვეკარები. ნუ ბაუნტი, პეპსი და ზოგადად სასუსნავი სხვა რაღაცაა.
ხოდა ეგრე…
🙂

I read you!!!

/ Kate / 27 Comments

გარდა იმისა, რომ ბლოგერები ვწერთ პოსტებს საკუთარ ბლოგებზე და guest–პოსტების სახით სხვებთანაც. ჩვენ ასევე ვწერთ კომენტარებს. როგორც საკუთარ, ასევე სხვის ბლოგებში.

რა არის კომენტარი???
სხვა არვიცი როგორ აღიქვამს, მაგრამ ჩემთვის კომენტარი არის პოსტის გაგრძელება. ხდება ხოლმე, რომ პოსტზე არანაკლებ მნიშვნელოვანი ინფორმაცია არის ზუსტადაც რომ კომენტარში, და არა პოსტში. აქედან გამომდინარე ჩემთვის ის კომენტარებიც მნიშვნელოვანია.
ზ/ა–ს გამო, დაახლოებით 10 დღეა, რაც კომენტარებს ვიწერ.
როგორ???
ძალიან მარტივად.
შევდივარ სხვის ბლოგში, ვწერ კომენტარს და სანამ დავა–publish–ებ, ვრთავ თოლიას.
შემდეგ რა კომენტარებიც კი გაკეთდება ჩემი კომენტარის შემდეგ ამ პოსტზე, ყველა მომივა gmail–ის მეილზე.
აი ასე.
ისეთი მოსახერხებელია, რომ ცას ვეწიე.
ვიღაც კითხვას დამისვამს და ხომ უნდა ვუპასუხო.
თანაც ვერ ვიტან უყურადღებობას, ხოდა…

110-110

/ Kate / 12 Comments

როგორი რიცხვებია???

ვიფიქრებ ცოტას, შენ კი… მეორე მევ, უცბადვე ჩათვლი, რომ რაიმე სახის სისულელეს წამოისვრი… როგორიცაა…
რავიცი… ასათი ასათი, ან ასათიათას ასათი. 
და მე გეტყვი,რომ ეს ბევრად მეტია, ვიდრე შენ მას ხედავ.
ბევრად უფრო მეტი, ვიდრე ერთიანისა და ნულიანის ერთ–ერთი შესაძლო კომბინაცია. და თუ ვიცით კომბინატორიკა, მაშინ სხვა კომბინაციაც შეგვიძლია ვთქვათ.  თუ რეალურად გინდა ჩამწვდე, მაშინ გეტყვი, რომ ეს ისაა, რაც არასოდეს განმეორდება.
რატომ??? დასვამ შენ დაუფიქრებლად.
და მე უბრალოდ გეტყვი, რომ ეს დღევანდელი თარიღია.
11/01/10 მთავარია შტრიხები ზუსტად მოათავსო ამ დიდ რიცხვს შორის.
და მაშინ შენ რა??? მკითხავ ისევ შენ.
არც არაფერი.
და გავჩუმდები.
საიდან მოვიტანე ეს რიცხვი???
იქიდან,რომ სამსახურში მუდამ მიწევს თარიღის წერა. და ვინაიდან დღეს ისევ ერთფეროვანი ორშაბათი იყო, როგორიც ძირითადად სულ დგება ხოლმე, დღესაც ვწერდი ამ თარიღს.
ჩემი “ფლეშკა”.
შიგ ჩაყრილი ახალი სურათები.
ერთი სული რომ ჰქონდათ, იმათიც.
სრულიად სხვა ადგილზე გაღიმებული ვიღაც.
და
სრულიად სხვა სურათზე გაცინებული ვიღაც. 
და ნეტავ სიცილი უფრო ნამდვილია თუ ღიმილი…
დაკარგული ვიღაც. 
ყველგან ზედმეტი რომ არის. 
და არადა ყველას რომ უყვარს და ყველას პირზე რომ აკერია რა სასწაულად კარგი ადამიანი ხარო, მეგობრული და წარმოუდგენლად კომუნიკაბელურიო. 
ეს თითქოს არაფერი.
რამდენიმე ათეული სურათიდან 2–გან. ისიც ისე. რაღაც.
და მხიარული ვიღაც.
სამარშრუტო ტაქსი.
ვიღაც ძალიან ლამაზი გოგო. ტანადი, თვალ–წარბი, მუქ ფერებში. წმინდა ქართული, ლამაზი სახე. ეკლესიისკენ გაუწევია, ჩემს წინ ზის და თვალებს აპარებს ჩემსკენ.
არადა ვცდილობ თვალი არ მოვაშორო, რომ მისი სილამაზით დავტკბე.
არადა…
ვცდილობ თვალი ავარიდო იმიტომ, რომ სხვა ამბით მაქვს ტვინის ნალექიანი წყალი ამღვრეული.
არადა ახლა უკვე თვალს არ მაშორებს. არადა, რა ლამაზია.
სავარაუდოდ უკვე შენიშნა, რომ ყურთსასმენებს ყურის ნიჟრებიდან ტვინში მიაქვს მელოდია. არაერთი.
არადა ისიც შენიშნა, რომ თვალები წყლიანი მაქვს და შეკავება მიჭირს.
უკვე მაღიზიანებს ეს გოგო და მისი დაჟინებული მზერა.
მიწერილი ბოთეს:
– Marshutkashi rom vitiro, texavs???
– Dzaaaaan texavs.
ისევ ნათია.
– ara, mec mitiria, mara…
– Gachaxchaxebul marshutkashi cremlebi momdis… tavisit…
მაგარი სიტყვაა “თავისით”. თავის მართლების ერთ–ერთი საშუალება. როგორებიცაა “შემომელახა” “გავლახე”–ს მაგივრად, “შემომეჭამა” “შევჭამე”–ს მაგივრად და მრავალი სხვა.
და მერე ისევ 11/01/10
უნივერსიტეტი.
პირველი ლექცია 2010.
ჟუჟუნა ბებოს პრინციპულად არ ვაძლევ არც 5 და მითუმეტეს 10 თეთრს.
იმიტომ კი არა, რომ არ მაქვს ან მენანება, აი პრინციპის ამბავია.
მე და ნათია თუ ავდივართ ერთად, ნათია იხდის ხოლმე. მერე მე მეხუმრება, გახსოვს ჟუჟუნა რომ გეჩხუბაო. 
მახსოვს, რომ მიკივლა და მიწივლა. და იმ დღეს ფეხით ავედი მე–7–ზე.
მაგრამ მაინც არ ვიხდი. ლიფტი მისი არ არის, უნივერსიტეტის არის და იმიტომ. და ღილაკზე თითის დაჭერა დამოუკიდებლადაც შემიძლია.
მაგრამ სადაა ჟუჟუნა?!
სადაა ლიფტში ჩართული “არ დაიდარდო” და წურწუმიები, გელაშვილები, სნუპები, თუფაქები. ჩამქრალია. აუჰ.. ფეხით ქოშინით ავაღწევ მე–7–ზე. 
მე, ირაკლი და გიორგი.
არც ვულოცავ ახალ 2010-ს, არც ვკოცნი. არც ისინი.
ირაკლი ჩაბნელებულ დერეფანში მხედავს, გიორგი კი – რომელიღაც აუდიტორიაში ჩუმად იმზირება. ირაკლისთან მივდივარ და თავს მის მხარსა და კისერში ვდებ.
ეს ჩემი მეთოდია ჩახუტების.
ასე ვიცი ხოლმე.
ეგრე უყვარს ქალბატონს.
ირაკლიც მიგებს. არ მეკითხება და მეფერება. საყვარელი. მიყვარს ირაკლი.
თავი რომელიღაც გიჟური ფილმის მთავარი როლის შემსრულებელი მგონია.
რატომ???
იმიტომ, რომ ვგიჟობ. ხმამაღლა ვლაყბობ ყოვლად არასასაცილო ფრაზებს.
ცაავამ, რომელიც ერთ–ერთი უსაყვარლესი ლექტორია ჩვენი ჯგუფის, უკვე დაგვაწყვილა მე და ირაკლი.
       
ეს მაშინ, როდესაც მის ლექციაზე მე და ირაკლი ერთმანეთს ჰაეროვან კოცნებს ვუგზავნიდით. რა ხარხარის მომგვრელია ყოველივე ეს.     
დღეს კი ნინო “რაღაც–ავამ” (ჯანჯღავაო თუ ჯღარკავა) მოკლედ, ინგლისურის ლექტორმა ისეთი ეშმაკური მზერა გვესროლა, რომ საბრალო, ალბათ რა სიცრუესა და თამაშში გაეხვია მისი გონება. თან შუა ლექციაზე მე ირაკლის ბებიაჩემის გამოგზავნილ მანდარინს ვუფრცქვნიდი და ვაწვდიდი. 
– ოოო, იკა, ნუ მესიჯობ რა, შეყვარებულია???
– კარგი რა ქეთი, ხომ იცი, რომ შენ ხარ ჩემი შეყვარებული…
– აბა “ნაშაა”??? ვითომ აღფრთოვანებული მე.
– იიისეთ პონტში.
მიყვარს ადამიანები, რომლებსაც არანაირი რეაქცია არ აქვთ, როდესაც მის მობილურში ვიქექები. იმიტომ, რომ მეც მკიდია ჩემს მობილურში ვინ რას ნახავს და რას წაიკითხავს. გაუგონარი, უნახავი და წაუკითხავი არაფერია ჩემს პატარა ლეპტოპიკოში. სად ვარ ეგეთი ორიგინალური.
ლექტორი გვიშვებს. და დერეფანში რამდენიმე წუთში ისევ ვხარხარებ. მე რომ ვიცი ხოლმე ისტერიული სიცილი, ისე. 
– ქეთი, მოდი შეყვარებულები ვიყოთ.
და მე თავი ისევ რომელიღაც გიჟური ფილმის მთავარი როლის შემსრულებელი მგონია.
 – კარგი რა იკა. ისევ ვეხუტები. დავხტივარ. ხმამაღლა ვროხროხებ. ვცდილობ ხმაური გავაგონო გიორგის და ნათიას, რომ ოთახიდან გამოვიდნენ. არ შველის. მათი გერმანულის ლექტორი გამოდის გაგიჟებული და კარს კეტავს. ჰგონია, რომ უფრო ხმამაღლა არ შემიძლია.
მანამდე კი ირაკლი მთელ ხმაზე ამბობს…
“აუ, აქ ზარი არ მუშაობს და უკვე დაირეკა…”
მაგრამ გერმანულის ლექტორი უდრეკია. Und das macht mir kein Spass. :(((((
მაგრამ მე თავი ისევ რომელიღაც გიჟური ფილმის მთავარი როლის შემსრულებელი მგონია.
მინდა უზარმაზარი “ჩუპა–ჩუპსი”, აი ისეთი ბაკოს რომ აქვს სურათში. 
მაგრამ არ მაქვს. 
სამაგიეროდ მე და ირაკლი დერეფანში ვცეკვავთ ჩემი სიცილის ფონზე.
მერე ირაკლიმ კიდევ მითხრა მოდი შეყვარებულები გავხდეთო და ისეთი სახე მიიღო, ლამის დავიჯერე, რომ სერიოზულად მეუბნებოდა.
ვაიმე დედა … 
მერე გამოდიან გიორგი და ნათია გერმანულიდან. 
მერე ნათია თავის მუტანტუკასთან შესახვედრად გარბის. 
მერე მკბენს…
შენც ასე მოიქეცი, როდესაც ბოდბესა და სიღნაღში წახვედი იმ ძვისფასთან ერთადო. 
და მორჩა… 
აქ უკვე ვითიშები. 
გამოვდივართ უკვე სამნი. 
ნათია უკვე გამქრალია. 
მე თავი ისევ რომელიღაც გიჟური ფილმის მთავარი როლის შემსრულებელი მგონია.
ვიხვეწები პეკინამდე რომელიმემ გამაცილეთმეთქი და ხმამაღლა ვამბობ…
როგორ შეიძლება ჩემნაირი ლამაზი გოგო ქუჩაში მარტო მიდიოდეს ამ სიბნელეშიმეთქი. 
კინაღამ მეც მჯერა ამ ფრაზის. 
მაგრამ გიორგი არ მაცდის…
ვინაა გოგო? შენ ხარ ლამაზი??? შენ ხარ ნაზი ბიჭი. გოგოსი შენ არაფერი გაქვს. 
მართლია არადა. 
მერე იმდენს ვწუწუნებ, რომ მომყვება ორივე. გზაში გიორგის ვიმტერებთ ორივე და ვსაუბრობთ წავიდეთ თუ არა სადმე. 
გიორგი რამდენიმეჯერ მეკითხება, ასეთი რა გეწყინა ნათიასგანო. სახე რომ შეგეცვალაო. 
არც არაფერი. 
და არც პეკინზე გადასვლის მეშინია მარტოს სიბნელის რომელიღაც საათში. 
უბრალოდ ყურადღება მინდა. 
ბევრი უთვლადი ყურადღება. 
მეტი არაფერი საერთოდ. 
მერე სახლში ასულს…
ამ პოსტის წერის მომენტებში ისევ ბოთე:
 – Chemi bralia shen rom lekcia gagicda?
 – Ar gamcdenia. Ara. 
 – Aba?
 – Adre gagvishva ubralod. 
 – Ra  gjirda mere?
 – Araperi. 
 – Ras meci aba?
 – A vso daikide ra. 
 – Melodeboda am yinvashi da aba ra mekna?
 – Ra unda gekna da unda chasulikavi. 
 – Shenc waxvidodi. 
ამ “შენც წახვიდოდი”–მ დამძაბა….
და ბევრ რამეზე გამიჩინა…
კიარადა ამომიტივტივა საფიქრალი…
წავიდოდი კი???
რამდენი სინანული…
რამდენი დაუფიქრებელი ნაბიჯი. 
აი წკაპ და გავაკეთე. 
მაგრამ არ შემიძლია ფიქრი. 
ჩემს მიერ ჩადენილი კარგი საქციელი იმას ეწოდება, როდესაც გული და გონება თანხვედრაშია. 
მაგრამ როდესაც გონება გამორთულია, ნუ მომთხოვთ ჭკვიანურ საქციელს. 
დედაჩემმა იცის ხოლმე, ასე არ უნდა მოქცეულიყავი, ეს არ უნდა გექნა. 
უბრალოდ ახლაც არ აქვს ამაზე ფიქრს აზრი. იყო უკვე და იმიტომ. 
მაგრამ ნუ … მე ხომ მაინც მეფიქრება ჩემს ძველ საქციელებზე. 
დღეს “სუპერ მაგნიfიკანტ” განცხადებას ვაკეთებ. 
ჩემი ბლოგი არის სასწაულად მოწყენილი.
ეს მათთვის, ვისაც ჯერ კიდევ ჰქონდა რაიმე ხალისიანის იმედი.
დღეს სამარშრუტო ტაქსში ვფიქრობდი, აი მე რომ ახლა ცუდად ვარ და მეტირება, ვის შემიძლია გული გადავუშალო და მოვუყვემეთქი.
ყველა დაქალ–ძმაკაცის გახსენების შემდგომ მივხვდი, რომ ბლოგია ის, ვინც (რაც) არ დაიღლება ჩემით. და გამიხარდა, რომ ბლოგი მაქვს. და მერე უცბად თავში მომივიდა, რომ მისი მკითხველები ძალიან დაღლილები არიან უკვე ჩემი ნახევარწლიანი (არადა უფრო მეტი) ცუდად ყოფნითმეთქი და ბლოგში დაწერისაც კი მომერიდა. მაგრამ არ მინდა ბლოგის ისე მერიდებოდეს, როგორც დაქალ–ძმაკაცების მერიდება. არ მინდა აზრების გადმოცემის მეთაკილებოდეს, ეს ხომ ჩემი ბლოგია.
ყველა რჩევას მაძლევს, მამხნევებს. “ყველაფერი კარგად იქნება”–ს არ იშურებს. საინტერესოა, ნეტავ მათ თუ სჯერათ ამ ფრაზის… : )
კიდევ კარგი მე ამ ფრაზას არ ვამბობ. არ ვატყუებ არავის. ყველა რაღაცას მეუბნება. მე იმას არ ვამბობ, რომ ცუდს მეუბნება, პირიქით. მაგრამ არავინ არის ჩემთან ამ ყველაფრის დროს. ვერავისგან ვგრძნობ ნუგეშს, ყველასგან რჩევებს, საყვედურებსა და “დაფიქრდი, იაზროვნე” ტიპის მონოლოგებს ვისმენ და არ შემიძლია რა. მართლა არ შემიძლია. ნუთუ ვინმეს შეუძლია იმაზე მეტი “დაფიქრდი, იაზროვნე” მითხრას, ვიდრე საკუთარმა თავმა???
წამის მეასედით დავფიქრდი იკაზე. 
2 დიდ მოთხოვნას აკმაყოფილებს. 
1) ჩემზე მაღალია. 
2) მისი გვარი ჩემს გვარზე მოკლე არ არის. 
და კიდევ ბევრი კარგი დეტალი… 
მაგრამ არა. 🙂
რაც 4 წელი არ მომხდარა, ის ახლა როგორ უნდა მოხდეს.. 
It would be (and would’ve been)  such a great stupidity… : )
უბრალოდ ძალიან კარგი მეგობარია 3–ვე. ირაკლი, გიორგი და რათქმაუნდა ბოთე. 
ჩემი ყოველი დილის სიმღერა… 
სიმღერის დადებას პრინციპულად არავინ მასწავლის..
ხოდა ამ ვიდეოს დავდებ.. 

თქვენი სიზმარი ვარ

/ Kate / 13 Comments

ვწერ იმას,რასაც არ ვწერ ხოლმე ჩემთან… იქ მე ვცხოვრობ,ჩემები მსტუმრობენ,იმათ თავიანთი მე ყავთ და არ მიყვარს,როცა ვიღაცას ვიღაცას ართმევენ,ან უცვლიან. . .ამიტომ მეც არ ვუყალბებ ,,ჩემებს” თავიანთ მეს…

არ ვიცი როგორი ვარ რეალური მე. . .ვიცი რომ ყველა ისეთი ვარ,როგორებიც ჩემ გარშემო თქვენ და ჩემები. . .

უკვე ბევრს ვსვამ ,ბევრს ვეწევი,მგონია რომ ზომაზე დიდი მკერდი მაქვს და სულელური ახირებები.. . კიდე,სულ რაღაცას ვუსმენ,როცა არ მყავს ვიღაცა,ვისაც მოვუსმენ, ვფიქრობ და ზოგჯერ მომწონს ის,რასაც მოვიფიქრებ ხოლმე. . .

მაგრამ როცა რამეს მეკითხებიან,ვეუბნები რომ ფიქრი მეზარება და არ ვიცი. . .უბრალოდ არ ვიცი ხოლმე,უნდა ვთქვა თუ არა ის,რისი თქმაც მინდა. . .
მე ვამბობ,რომ ადამიანებთან ურთიერთობის ასაწყობად საუკეთესო საშუალება -გულწრფელობაა. . . მე ზომაზე მეტი დრო დამჭირდა მეთქვა ჩემი ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი ადამიანისთვის რო ქრონიკულად მადებილებს,ქრონიკულად დავატარებ და მშვიდად ვარ. . .
რამდენიმე დღის წინ ვამბობდი,რომ არსებობს ფაზა,როცა ვიღაცით აღფრთოვანებული ხარ და ყველაფერი გჯერა,არსებობს ფაზა,როცა აღფრთოვანება ქრება და იდიოტად გრძნობ თავსაც და სხვებსაც და ფაზა,როცა შენ უკვე აღარ ხარ იდიოტი და აფსოლუტურად მშვიდად ადამიანებს გრძნობ. . . მე ყველა ფაზაში მყოფი ურთიერთობები მაქვს და საერთოდაც, ვგიჟდები თუნდაც უაზრო ურთიერთობებზე,იმიტო რომ არ არსებობს არაფრის მომცემი ურთიერთობა. . .
მაგათზე დაკვირვებით ვსწავლობ ზუსტად იმას,რაც მე მჭირდება მშვიდი ცხოვრებისთვის,მშვიდი სიყვარულისთვის და იმისთვის რომ ადამიანებთან მისასვლელად შუქნიშანს კი არა,ცისარტყელას შევხედო. . .
იქ ყველა ფერი ერთად ანთია და შენ უნდა გადაწყვიტო საით წახვალ და ინანებ.. . .
არადა,არ ინანებ,თუ იცი,რომ არსებობს მშვიდი სიყვარული,თუ გაქვს,სახლი,რომელიც მოგენატრება და კიდე ადამიანები,რომლებიც გეუბნებიან,რომ შენ გარშემო გაცილებით ბევრი ფერია,ვიდრე ცისარტყელას აქვს და არ არის აუცილებელი წვიმის მერე მზეს დაელოდო,ისედაც შეგიძლია სიყვარული. . .არ აქვს მნიშვნელობა იმას რომ ჩვენ ერთმანეთის გარეშე ვიზრდებით,მთავარია ერთმანეთისთვის ვიზრდებით და რომ ზოგჯერ ძალიან კარგია,როცა ხვდები რო მ საკარისად ხშირად არ ამბობ მიყვარხარ-ს. .. და უფრო ხშირად და უფრო მეტად გიყვარს,ვიდრე იტყოდი. . .
მიყვარს ლუდი,ყველაფერი სველი და ,,ჩემები’’…
წერაც და დილის ძილიც. . .
თქვენი სიზმარი ვარ,ყველას გილექავთ,მერე გნახულობთ,დილის პირველ ყავამდე მახსოვხართ და მერე მეორე ჭიქას ვიდუღებ. . .

პ.ს. მეორე მოწვეული პოსტია ჩემი ბლოგერობის განმავლობაში. . . ეს უფრო არაფხიზელმა დავწერე,ვიდრე წინა. . .უბრალოდ,ზოგჯერ მართლა ძალიან მჭირდება ტაიმ-აუტები ბევრი სითხით,ბედნიერი სახით და იმის შეგრძნებით,რომ ვიღაცეები ძალიან,ძალიან მიყვარან. . .
არაფერი არ შემიცვლია აბსოლუტურად შეგნებულად,ჩემ გუშინდელ თავს ვერ გავაყალბებდი. . .
ბედნიერად
ნასტასია



წინადადება, რომელმაც ამ წამს დამარტყა…

/ Kate / 13 Comments

წინადადება…რომელმაც დამარტყა თავში ამ წამს…
ხოდა ახლა ვფიქრობ…
რომ ისა და ესა ვქნა…
კიარადა…
ახლა, როცა უფრო მეტს ვფიქრობ…
მით უფრო ვხვდები ყველაფერს…
და მას მერე, რაც მე ახლა მთვრალი ვარ…
ლუდით 😀
მაგრამ მაგას რა აზრი აქვს…
კიარადა მნიშვნელობა…
ხოდა ბარემ მთვრალი ვარ…
უ–აზრ–ო…
მკიდია…
საერთოდ…

დღეს თმები შევიჭერი…
კიარადა ეს რა შუაში იყო…

ისიც მკიდია, რომ აღარ შემიძლია უკვეეეეეეეეეეეე…
ისიც მკიდია, რომ საითაც არ უნდა გავიხედო, ყველგან ლანდია..
მისი…
პურის მოსატანად ვერ გავსულვარ…”პოპულში”…
მისი ძმაკაცი – სად დაიკარგეო…
სამსახურში ვერ მივსულვარ…მისი კარის მეზობელი მოდის რაღაც პირად საქმეზე და უყურებს ტაბელს, სადაც ჩემი ვინაობა წერია…
და ამის შემდეგ მეკითხება – შენ ქეთი არ ხარო?!
თუ კითხულობს, რაღას მეკითხება.
სამსახურის ჩეთში ვეღარ შევსულვარ… ვიცი იქაა…
სახლში ვეღარ ამოვსულვარ… “მარშუტკიდან” დედამისი და და ჩამოდიან…
მეგობრის facebook-ზე ვეღარ შევსულვარ, მისი სურათი დევს…

და მერე თემო, ჩემი ახლობელი თანამშრომელი მომწერს ჩეთში, რომ მე ფსიქოლოგი მჭირდება…
მერე პრანკსა მეტყვის, რომ “აუ შენ რაღაც ძალიან ღრმა დეპრესია გაქვს…”
და ყოველი ფრაზის მერე მეტყვის…
“არა
არა
არა
არა
არა
არა
მომისმინე…
ეგრე არ არის…
ისე არ არის, როგორც შენ აზროვნებ…
მომისმინე რა…
გთხოვ რა…
მე დაგეხმარები…
ესეც გაივლის…
დამიჯერე გაივლის…”
და მერე უფროსი სერიოზულ შენიშვნას მომცემს: ქეთი, ეგეთი სახით ნუ ზიხარ, გადამდებია. რა არის ეს”
და მერე ლექციაზე მისულს ნათია მეტყვის: აუუუუ, კარგი რა, ნუ ხარ ეგრე. სულ სიკვდილზე ნუ ფიქრობ”
და მერე სახლში მისულს დედაჩემი მეტყვის: შენმა თანამშრომლებმა იციან შენ სულ სახე რომ ჩამოგტირის და ხმას რომ არ იღებ???”

მე კიდევ კარგი მთვრალი ვარ…
ერთი კათხა ლუდი და ეგაა…
გულახდილობის პიკი…
“შტო უ ტრეზვავა ნა უმე, ტო უ პიანავა ნა იაზიკე”
რაც კი რამე შეიძლება რომ ვთქვა, აგერაა…
და არ დამაჯეროთ, რომ ფხიზელი და მთვრალი ადამიანი ერთმანეთისგან განსხვავებულია. 

და ამ ყველაფრით მე ორ სიტყვას ვეწინააღმდეგები…
და ეს ორი სიტყვაა: “მე მკიდია”
არაფერიც არ მკიდია…

ნუცას დაბადების დღეზე ვარ და ხალხი გიჟობს..
მაგრად ვერთობით.
მჭირდება გადართვა.

არ დამაჯეროთ, რომ სიმთვრალეში ადამიანები იცვლებიან.
არ დამაჯეროთ, რომ თუ ადამიანი კარგია სიფხიზლეში, ის სიმთვრალეში სიყვარულის ახსნას არ დაიწყებს.
არ მითხრათ, რომ თუ ადამიანი იდიოტია ცხოვრებაში, ის გამაბრუებლის მიღების შემდეგ სასიამოვნო გახდება.

ეს რა შუაში იყო ახლა…

უბრალოდ აქ ზოგს გართობა სხვანაირად ესმის…

და მოკალათებული ბარის დახლთან.
ლეპტოპის კლავიშები ეხებიან ანაზდად ჩემი 8 აქტიური თითის ბალიშებს…
2 ნეკას ვასვენებ.
დიჯეის მოვალეობას ვითავსებ.

ხო, კიდევ რაღაც, მაგრამ არვიცი.

რა შუაში იყო და ახლა ეს სიმღერა გამახსენდა…
კიარადა ტექსტი…

If you leave me now, you’ll take away the biggest part of me
If you leave me now, you’ll take away the very heart of me…

კიარადა ეს სიმღერა ყოველდღე უკვე….

Where is my love
Where is my love
Horses galloping
Bring him to me…

კიარადა…

გვიანია…

It’s too late…


ასტრალში გავედით…

/ Kate / 18 Comments

მისამართი დაზეპირებული უკვე…

კუდა ჩეთში…
“მოდიხარ დღეს?”
“კიიიიი…
მაგრამ ჩათვლა მაქვს და დამაგვიანდება”
ასეც არის…
სამსახურის შემდეგ ლექცია…
კიარადა ჩათვლა…
კიდევ კარგი წერითი…
და კარგად ვახერხებთ გადაწერას…
დამთავრდა…
რატომღაც ჩემი ჯგუფელი გიორგი მეტენება…
“შენ გეტყობა კარგ პონტში მიდიხარ და წამიყვანე რა”…
“ჩემი მეგობრის დაბადების დღეა და შენ როგორ წაგიყვანო?!”
მივედი…
ჯერ სამარშრუტო ტაქსში ავეტორღიალე ერთ ლამაზ გოგოს…
“უკაცრავად ესა და ეს კორპუსი როგორ ვიპოვო???”
ის დაახლოებით მიხსნის…
რატომღაც მინდოდა, რომ ლამაზი გოგო უფრო მეტად გათვითცნობიერებული ყოფილიყო თავის საცხოვრებელ ადგილში.. მაგრამ არა…
არადა ძალიან მოვიხიბლე მისი თმებით…
ერთ დეციმეტრში რომ რამდენიმე ბრუნს აკეთებენ…
Candy–ისთან დარეკვის შემდეგ კორპუსი ვიპოვე…
შევედი სადარბაზოში…
elevator…
როგორ არ მიყვარს ფასიანი ლიფტები…
“გეპეი”–ს ჟუჟუნა ბებოს ლიფტი გამახსენდა ხოლმე.
მაგრამ ბინების ფასიანი ლიფტები უფრო ნაგლები არიან…
ჟუჟუნა ბებოსთან ჩხუბის შემდეგ მაინც ხერხდება მე–7 სართულზე უფასოდ ასვლა…
ავედი…
დავაკაკუნე…
“ვინ არის???”
ჯანდაბა რა უნდა ვუთხრა…როგორ უნდა მიცნოს…
“აამმმ, Kate ვარ…”
კარიც იღება.
ახალგაზრდა ქალი…
თავზე თავშალ–წაკრული…
“დიახ” გაკრეჭილი სახე…
ისეთი გაკრეჭილი, რომ ძალაუნებურად მეც გამეცინა…
ვაკვირდები რამდენიმე წამის განმავლობაში…
და ფიქრები ამ წამებში “ანაა თუ არა…
ალბათ თმები რომ არ უჩანს, ვერ ვცნობ…
მაგრამ რაღაც საერთოდ ვერ ვცნობ…
იქნებ უბრალოდ ოჯახის წევრია…”
და ფრაზა…
“გამარჯობა… ეს პლატო, ეს კვარტალი, ეს კორპუსი, ეს სადარბაზო, ეს სართული…” – ზედმიწევნით ვკითხულობ მობილურში ჩაწერილ ტექსტს…
გოგონა უფრო იკრიჭება და მეუბნება…
“არა, ეს სადარბაზო არ არის, გვერდითა”
fuck…ასე დებილურად დაიწყო უკვე ეს საღამო…რატომ ვერ მივედი ზუსტად…არადა თავიდან ხომ სწორად შევედი სადარბაზოში… მერე რატომ გამოვედი და სხვაში რატომ შევედი. სულ 2 სადარბაზოა და რაღა მაინცდამაინც იქ შევდგი ფეხი, სადაც არ უნდა შემედგა…
ამჯერად სწორად ავედი…
ნეტავ ვინ დამხვდება… კუდას გარდა ვინ იქნება ნაცნობი…
მე ყოვლად სასწაულად გამოვიყურები…
გაწეწილი…
დაღლილი…
მაკიაჟ–ჩამორეცხილი…
სახე–ნაკაწრი…
არაკომფორტული კიარადა ანუ სამსახურის ტანისამოსი…
ცხვირამდე ჩამოფხატული ქუდი…
და ცხვირამდე “აფხატული” კაშნე…
გრიპი ახალი მოხდილი მაქვს და ვცდილობ თბილად მეცვეს…და გარეგნობაზე არ ვფიქრობ…
შეხვედრა ძალიან თბილი….
ვიცოდი, რომ ასეთი იქნებოდა…
აი ისეთია რა…
“ისეთი”…
რომ გინდება ბევრი ეფერო…
სულ ეფერო…
ფუმფულა ლოყებზე…
“ძალიან დიდი ბოდიში, თუ შეიძლება საჭირო ოთახში შევალ…თუ შეიძლება”…
ღმერთო, რა მარაზმია, სტუმრად მისული არ ხარ და უკვე ვეცე–ში შესვლა გინდა…
მაგრამ მხოლოდ მე ვიცი, რამდენი ხანია მინდა შესვლა…
სარკე…
მაგრამ რა აზრი აქვს, მაინც სასწაულად გამოვიყურები…
გამოსვლამდე მეშინია…
დღემდე სოციოფობია მჭირს…
თან ყველა გოგო…
რეალურად ბიჭებთან ურთიერთობა უფრო ადვილია…
მაგრამ საჭიროა დაძაბულობის მოხსნა…
ძველები:
კუდა…
მარი…
ნინი…
ახლები:
თაა…
ანი…
ნასტასია…
ნატალია…
და დუდი…
არ დავფიქრებულვარ, ისე ჩამოვუარე ყველა გოგოს…
ჩაბნელებულ ოთახში…
სადაც სენტიმენტალური სიტუაციაა გადამეტებით…
ყოველგვარი გნიასისა და ხმაურის გარეშე…
სიმყუდროვე…
არავინ ცდილობს იმის დემონსტრირება მოახდინოს, რომ ის ძალიან მაგარია…
იმიტომ, რომ რეალურად არავინაა მაგარი…
ყველანი რაღაცნაირები ვართ…
ჩვენი კარგით და ცუდით…
საერთოდ…
დავაფიქსირე, რომ ზიზღის გრძნობა მეუფლება იმ ადამიანის მიმართ, ვინც გამუდმებით “მარიაჟობს” და ცდილობს ყურადღება მიიქციოს ყოვლად უაზრო საქციელებით…
და თუ ვინმემ რაღაცის გამო შეაქო, მერე ეწყება განდიდების მანია…
და ბუზღუნს იწყებს მაშინვე, როგორც კი აფიქსირებს, რომ ყურადღება მოაკლდა…
ცდილობს ყოვლად უაზრო ვითომ ორიგინალური ფრაზებითა თუ იდეებით ყურადღება მიიქციოს…
ასეთ ადამიანს დაკომპლექსებულ ადამიანად აღვიქვამ და მერე მზიზღდება ხოლმე…
თუ საყურადღებო ხარ, ისედაც მიიქცევ ყურადღებას…
ეს რა შუაშია ასტრალთან, არ მკითხოთ…
უბრალოდ ლირიული გადახვევა…
კიარადა…
ეს იმიტომ, რომ იმის თქმა მინდოდა…
რომ ასეთი სიტუაცია არ იყო…
რაღაც საოცრად მყუდრო…
ზიხარ 8 ადამიანთან და არ ფიქრობ საკუთარ თავზე…
ინტერესდები მისი ცხოვრებით…
ისიც გიყვება…
არ მალავს…
არც დამალავს…
ეს ხომ ბლოგერების შეხვედრაა…
ბლოგი – დღემდე აუხსნელი ცნება ჩემთვის…
ზოგჯერ ვზივარ სადმე…
სამსახურში თუ ტრანსპორტში და ვფიქრობ რა არის ბლოგი ჩემი აზრით…
საუბარი არ მაქვს სოციალურ ბლოგებზე…
პირადს ვგულისხმობ…
მე არ შემიძლია ვწერო პოლიტიკაზე, ეკონომიკაზე, მედიცინაზე, კომპიუტერულ ამბებზე და კიდევ ბევრს რამეზე…
არის მომენტები, როდესაც გაკვრით რაღაცას ვახსენებ. თუმცა იშვიათად.
არ შემიძლია 24 საათი ვწერო დეპრესიული პოსტები.
და ეს დეპრესია გამოწვეული იყოს იმით, რომ ვიღაც მამაკაცზე ვფიქრობ…
ეგეთ ბლოგებს აღარ ვეკარები…
თუმცა ალბათ მაინც რაღაცნაირია აქაურობა…
ალბათ ეს იყო მიზეზი, რომ ჩემი პოსტები ძნელად გაიხსენეს.
დუდი…
ჩამოგვიჯდა, თამაში ჩართო…
შემებრალა თითქოს…
ადამიანი სამსახურიდან დაღლილი მოდის სახლში…
უნდა თავის გემოზე ჭამოს…
ფეხი ფეხი შემოდოს…
დაისვენოს…
თან რამდენიმე საათში აეროპორტში უნდა წავიდეს…
ხშირად მებრალებიან ხოლმე მამაკაცები, რომლებსაც უწევთ ქალების სმენა…
ამიტომაცაა ალბათ, რომ მამაკაცების კომპანია უფრო მიყვარს…
მაგრამ ესენი ისეთ გარემოს ქმნიან, რომ შეგიყვარდება ყველა…
საინტერესო ადამიანები…
ბევრი ღიმილი…
არავინ არავის არ აწყვეტინებს…
როცა ვიღაც არ გაცლის საუბარს, მერე უკვე სურვილი გეკარგება იმ ხალხში ყოფნის…
ბევრი სიცილი…
სასიამოვნო დეტალის გახსენება…
ყველა თავის სასიამოვნო დეტალს ყვება…
და უსმენ…
“თბები” ამბითა და ისტორიით.
ნაირ–ნაირი ამბები…
სურათები…
ოღონდ მე არ მაქვს, მარიამს აქვს დღემდე ჩემი აპარატი..
სამაგიეროდ ნასტასიას დრუნჩა…რომელსაც ხელში ვიგდებ…
ყველა სურათი ჩემი გადაღებული…
კადრს მიღმა დარჩენილი მე…
“ახალ წელს რას აპირებთ??? მოდი, რამე ვქნათ ახალ წელს”–ები…
“პიჟამო–party მოვაწყოთ”–ები…
იდეები…
გემრიელი რაღაცეები…
ნატალიას გამომცხვარი ნამცხვარი…
ღვინო უგემრიელესი…
არამარტო…
თითქოს ადრეც ვარ აქ ნამყოფი…
თითქოს ახალგაცნობილი არავინაა…
ისეთი sweet სიტუაცია…
ძალიან მიყვარხართ…
უკვე იმაზე მეტნი, ვიდრე აქამდე…
ეს ტექსტი წაიკითხეთ რა…
მიხვდებით ყველაფერს…
რასაც ვგრძნობ…
Join our group and you will find
Harmony and peace of mind
Make you better
We’re here to welcome you

We’re all on a journey to
Finding the real inner you
Make you better (make you better)
(We’re here to welcome you)

Time stops still when
You’ve lost love

Happiness
How’d you get to be
Happiness
How’d you get to find
Love, real love
Love, love, love

Floating in the magic world
Donate all your money we’ll
Make it better (make it better)
(We’re here to welcome you)

We can see you troubled soul
Give us all your money we’ll
Make it better (make it better)
(We’re here to welcome you)

Time stops still when
You’ve lost love

Happiness
How’d you get to be
Happiness
How’d you get to find
Love, real love
Love, love, love

We’ll be swimming in the sea
Of wisdom and serenity
Make you better

Happiness
How’d you get to be
Happiness
How’d you get to find
Love, real love
Love, love, love


ეს ის სიმღერაა, რომელსაც ვიდეოსაც უყურებთ ამ პოსტში…
:*
ანუ ამას…

ნახეთ ვიდეო და პოსტი თავიდან წაიკითხეთ.

fish…

/ Kate / 20 Comments

Kate’s Zodiac Sign is Pisces – yep. I know that
Pisces (February 20 to March 20). – yep. 6th of the craziest month ever.
Your symbol is The Fishes.- yep. the most silent creature ever.
Your element is Water.-yep. I drink it as much as possible. I adore rain, sea, snow, ice. I drink hot tea with ice in it.
Your ruling planet is Neptune.-yep. But I thought Pluto was mine.

Qualities of Pisces are:
Compassionate, – შემბრალებელი… კი ნამდვილად ვარ.
Selfless, – ხო ესეც. თუმცა ვცდილობ ნაკლებად ვიყო.
Sympathetic, – ნუ ეს არვიცი. არ ვფიქრობ ხოლმე ამ საკითხზე.
Artistic, – აუ კი, ვცდილობ ამ თვისებით გავალამაზო ცხოვრება. ჩემიც და სხვისიც.
Intuitive, – კიიიიი, ინტუიცია მაქვს საოცრად განვითარებული.
Carefree, – არა, უზრუნველი ნამდვილად არ ვარ.
Imaginative, – კი, ძალიან. ზუსტად ჩემი წარმოსახვის დამსახურებაა, ჩემს მიერ გამოგონილი ადამიანები რომ არსებობენ ჩემს ცხოვრებაში. მერე მათ შესახებ ბლოგში ვწერ ხოლმე.
Joyful, – კი მხიარულიც ვარ.
Free-Spirited,– ესეც.
Sensitive, – ოოოოოოოო… ჩემი დახასიათება ამით იწყება!!!!!!!!!!!!!!!!
Interpretative, – ამაზე არ მიფიქრია. არვიცი. ისე რაღაცის ახსნა ძალიან მიყვარს.
Understanding,– კი, გამგებიც ვარ.
Easygoing – კი, ჩემთან ურთიერთობა მარტივია. მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან რთული ვარ.
& Charitable – ეს იგივეა, რაც პირველი იყო. კი ვარ.

About your love life:
You are a passionate kisser. –
You have a lot of sex appeal and are a wonderful lover. – ოხ, ოხ, ოხ, ოხ, ოხ.

You are more compatible with:
Pisces, – აი ეს არის ყველაზე რთული,რომ თევზებს გაუგო. თუ თევზებისნაირ ცვალებად ადამიანს გაუგე, ჩათვალე, რომ მაგარი ხარ. მეე??? მგონი ჯერ არ შემიძლია მეორე ჩემნაირის გაგება. ჯერჯერობით მაინც. მაგალითად ჩემი დეიდაშვილი.თუმცა დიდესი და ალასი მესმის ძალიან კარგად. არაჩვეულებრივადაც კი.
Virgo, – არანაირად. მეც მეგონა, რომ კი. მაგრამ რამდენიმე თვის წინ მომხდარმა ჩემთვის მძიმედ გადასატანმა ფაქტმა მაჩვენა, რომ არა. მითხრეს კიდევაც, ქალწულთან როგორ იყავიო. თევზები და ქალწული ერთმანეთისგან შორს არიან ცა და დედამიწასავითო.
Cancer, – ერთი ადამიანი, რომელთანაც ახლახანს დავიწყე ურთიერთობა. ჯერჯერობით კარგად ვარ. თუმცა ჯერ ისე ახლოს არ ვარ, რომ შეწყობაზე ვთქვა რამე.
Scorpio, – კიიი, მორიელი კი. მარიამი (ლილიანი). არის რაღაცეები, რაც არ მომწონს მასში, ისევე როგორც მას ჩემში. მაგრამ მგონი მაინც კი. აგრეთვე ბაკო. ძალიან საყვარელი ადამიანი. ზოგადად მიყვარს მორიელი ადამიანი. “ისეთია” რა. ჩემებური.
Capricorn. – 22 დეკემბერი. პრანკსა. თუმცა იგი ფრიად კიდეში არის მშვილდოსანსა და თხის რქა შორის, მაგრამ google–მა 22 დეკემბერი თხის რქაში ჩასვა, ასე რომ… ხოდა, ადამიანია, რომელსაც ბრწყინვალედ ვუგებ და ვეწყობი. my person. უზომოდ მიყვარს და გვერდით მყავს. ნუცა (ვამპირია, indie girl) ჩემი საყვარელი ადამიანი. ვიცი, მუდამ ჩემთან არის. თითეული მისი ჩახუტება სიცოცხლის მომატებაა.

You are less compatible with:
Leo, – ხო, ლომთან არ შემიძლია ახლო ურთიერთობა. ლომი ძალაუფლების მოყვარულია და მე არ შემიძლია ასეთი ადამიანის გაძლება. სულ ცდილობს ლიდერი იყოს. თევზებს კი ეს საშინლად არ სიამოვნებთ.
Gemini, – ჩემი და. აშკარად სრულიად სხვადასხვა ადამიანები ვართ. ერთმანეთისგან სრულიად განსხვავებულები, როგორც გარეგნობით, ასევე ხასიათით, ქცევით. ამაზე ისიც მეტყველებს, რომ მეორე ზოდიაქოთი მე კატა ვარ, ის კი – ძაღლი. დასკვნები თქვენზეა. და მიხარია ის მცირე საერთო შტრიხები, რაც მასთან მაქვს. თუმცა მაინც ვიცი, რომ ერთმანეთთან მაინც მუდამ, მთელი 22 წელი წინააღმდეგობაში მოვდივარ. მამაჩემი. კოპიო ჩემი და. თუ პირიქით. მამაჩემის იმაში ვგავარ მხოლოდ, რომ ორივეს სქესი – მამრობითია.
Aries, – დედაჩემი. ჩვენი ხშირი კამათები ასახულია იმაში, რომ ხშირად საერთოდ არ გვესმის ერთმანეთის. მაგრამ “ხშირად” არ ნიშნავს “ყოველთვის”–ს.
Taurus. – დეიდაჩემის გარდა ვერავინ გავიხსენე. ვერ ვეწყობი.

Your lucky color is Sea Green or Turquoise. – მართალია.
Your lucky stone is Aquamarine. –კი, ძალიან მიყვარს ეს ქვა.
Your lucky day is Friday. – ნამდვილად. ძალიან მიყვარს დღე იგი პარასკევი. თუნდაც იმიტომ, რომ პარასკევს დავიბადე.
Your lucky number is Three or Six. 3–იანი არვიცი, მაგრამ 6–ში ვარ დაბადებული, ასე რომ…
Your lucky metal is Tin. – კალა??? არვიცი, პირველად მესმის.

როგორ მოვიშოროთ მამაკაცი 10 წუთში ან ნაკლებში……

/ Kate / 11 Comments

ჩემი მეთოდი…
და პრინციპში შემიძლია თამამად განვაცხადო, რომ ეს ის მეთოდია, რომლის წინაშეც მამაკაცი უძლურია. შეიძლება ყველა მამაკაცი არა, მაგრამ ის მამაკაცები უძლურები ყოფილან, ვისი მოშორებაც მდომებია. და თუ გავითვალისწინებთ იმ ფაქტს, რომ ყველა ის მამაკაცი, ვისი მოშორებაც მდომებია, უპრობლემოდ ჩამოვიცილე გზიდან, მაშინ მართლაც რომ კარგი მეთოდია.

წუწუნი.
ვერც კი ვიტყვი…
კიარადა…
ვერც კი აღვწერ, თუ რაოდენ უკონკურენტო მეთოდია.
თქვენ, ძვირფასო მანდილოსნებო!
თუ თქვენ თავს გაბეზრებთ მამრობითი სქესის წარმომადგენელი, რომელიც არაფერს აკეთებს გარდა იმისა, რომ ბაქიბუქობს, ამპარტავნობს საკუთარი თავით თუ არარსებული ღირსებებით.
თავს გაბეზრებთ ყოვლად უინტერესო თემებზე საუბრით;
ზედმეტ ცნობისმოყვარეობას იჩენს თქვენ მიმართ;
ცდილობს თქვენს საქმეში დაუკითხავად ცხვირი ჩაყოს;
მოახდინოს იმის დემონსტრირება, თუ “რა მაგარი ტიპი არის”;
აგდებული დამოკიდებულება აქვს იმ ყველაფრის მიმართ, რაც საერთოდაც არ არის ასაგდები…
ყოველ ორ სიტყვაში ბილწყიტყვაობს;
არ გააჩნია იუმორის საღი გრძნობა;
და კიდევ ბევრი, ბევრი, ბევრი პუნქტი. (უარყოფით პუნქტებს რა დალევს 😀 )
და თქვენ ეს ნერვებს გიშლით…
მაშინ

იწუწუნეთ…
ყველაფერზე, რაზეც კი გაგიხარდებათ.
მზეა??? იწუწუნეთ, რომ თქვენ ცივი ამინდი გიყვართ.
წვიმაა??? იწუწუნეთ, რომ თქვენ მზე გიყვართ.
იწუწუნეთ, რომ დილაა. რომ ღამეა, რომ ზამთარია და გცივათ; რომ ზაფხულია და გცხელათ.
წუწუნი შესაძლებელია ულიმიტოდ, შეუზღუდავად.
მიზანი ხომ ისაა, რომ თავი შეაძულოთ მამაკაცს, რომელიც მარტივად რომ ვთქვათ, არ მოგწონთ. და რთულად რომ ვთქვათ, ნერვებს გიღრღნით.
თავი შეაძულოთ იმდენად, რომ საერთოდ აღარ მოუნდეს თქვენკენ გამოხედვა, არათუ ნებისმიერი სახის კონტაქტი.
ეს მამაკაცი შეიძლება იყოს ნებისმიერი მამაკაცი. აუცილებლად თაყვანისმცემელს არ ეხება.

 

P.S. არსებობს რამდენიმე მამაკაცი, რომელიც ჩემს ულიმიტო წუწუნსაც კი მოთმინებით ეკიდება და ეს მეთოდი საერთოდაც ვერ გამოიყენება მათ მოსაშორებლად, მაგრამ ეს მომენტი არ განმიხილავს. პრინციპში იმიტომ, რომ ასეთი მამაკაცის მოშორებაზე არ მიფიქრია.

after wedding

/ Kate / 6 Comments

ქორწილის შემდეგ…

კარგი იყო 🙂

მაგრამ რათქმაუნდა ქართული იყო…

კიარადა… ანუ “ქართული”…

კიარადა… ანუ ხომ მიმიხვდით, რასაც ვგულისხმობ. 

ხოდა ამ “ქართველობის” პირობებში, კარგი იყო… 

თავისი Feierwerk-ითა და მთაწმინდის პარკში ხელის მოწერით. 

იმაზე ორიგინალური იყო, ვიდრე მეგონა, რომ იქნებოდა…

მაგრააააააააამ…

ყველა ნათესავმა იმენა არვიცი რა მიქნა რა…

კიარადა… ანუ მე კი არა, ჩემს ტვინს…

თან თუ გავითვალისწინებთ იმ ფაქტს, თუ როგორი განწყობით მივედი საერთოდ მაგ ქორწილში, ნუ მოკლედ. 

სანათესაო: “ქეთუნა, შენღა დარჩი,” “ქეთუნა, ახლა უკვე შენი დროა”, “შენ არ აპირებ???”

საუბარი თვით სიძესთან…

“დათ, ძალიან მაგარი იყო ეს ფეიერვერკი, ძალიან კარგად მოგინდომებია.”

“შენს ქორწილში უფრო მეტად მოვინდომებ.”

აააა, ნუ კარგით რა… რა საჭიროა ასეთი განცხადებები…შემეშვით რა…

რით ვერ გაიგო ამ ხალხმა, რომ არ ვაპირებ გათხოვებას!!!!!!!

          

"რა სიმწარეა?!" და "ღმერთო ჩემო :boli: "

/ Kate / 11 Comments

სანამ მეგობარი და მეზობელი ბლოგები მომინახულებია და წამიკითხავს, თუ სად იყვნენ, რას აკეთებდნენ, რამდენი ჭიქა ჩაი ჰქონდათ დალეული, რამდენის დალევას აპირებდნენ, რა მოიმოქმედეს და ა. შ. მიწისძვრის მომენტში, მანამდე ჩემთან ვიქნები…სიმყუდროვეში და ჩუმად მარწყვის ჩაის დავლევ დიდი ყვითელი ჭიქითა და 2,5 კოვზი შაქრით.

ხომ არსებობს მომენტი და დრო, როდესაც საძულველი ადამიანი გიყვარდება???
და ხომ არსებობს მომენტი და დრო, როდესაც საყვარელი ადამიანი გძულდება???
და მე ერთ–ერთ იმ ადამიანთაგანი ვარ, ვისაც ეს ემართება…
და თან, არა ერთჯერადად, არამედ მრავალჯერადად…
ვიწყებ ამ საძულველი ადამიანის გაქილიკებას. და ა. შ. და ა. შ. და ა. შ.
მერე კი “უიიიი, თურმე” ვხდები ხოლმე…
ან ვიწყებ ამ საყვარელი ადამიანის “ცაში აყვანას”…
მერე კი “აუ აზრზე ხარ?!” ვხდები ხოლმე…
ბევრი ადამიანი არსებობს, რომელიც ან პირველ კატეგორიაში შედის, ან მეორეში.
ძალიან ბევრი.
და ამ სიმრავლის მიუხედავად, მე რა???
არც არაფერი…
ტვინის მოლეკულები ისევ აგრეგატულ მდგომარეობაშია…
მაინც ვერ ვსწავლობ იმას, რომ ადამიანზე არ უნდა გადაირიო…
“გადაირიო”–ს ორივე მნიშვნელობით…
როგორც დადებითი, ისე უარყოფითი…
უნდა იყო ზომიერი და დამკვირვებელი, უნდა შეიცნო ადამიანი და მერე მოგაწვეს ემოცია სიძულვილისა თუ სიყვარულის…
მე არა.
მე მუდამ ემოციები მმართავდა. მუდამ.
დღესაც კი 22 წლის ასაკში ყველგან სასწაულად ემოციური ადამიანის სახელი მაქვს გატეხილი.
ერთი ასეთი ადამიანია ნათია.
რომელიც ჩემი ჯგუფელია და საშინლად არ მეპიტნავებოდა. მთელი 4 წელი ისე გავატარეთ სტუდენტობა ერთ აუდიტორიებში, რომ ალბათ არ შეგვიხედავს ერთმანეთისთვის…
კარგი, შეგვიხედავს, მაგრამ “პრივეტ, როგორ ხარ? ამ საგნის ქსეროქსები არ გაქვს???” იდეით და მეტი არაფერი. თავიდან, პირველ ლექციაზე რომ დავინახე, ეგრევე არ მეპიტნავა.
პატარა, დაბალი, გამხდარი–გაწრიპული, უღიმღამო სახე, არა მაკიაჟი, არა ღიმილი…
ვიფიქრე აი ესეც მორიგი “სწერვა” და “ზანუდა” ჯგუფელი. ისედაც არაერთი მყავდა.
ნუ თვითონაც შემამკო თურმე სასწაული სიტყვებით 😀
ახლა მგონი მასზე ახლობელი არავინაა.
როდის შევუყვარდი???
როცა ჩემი ბლოგის კითხვა დაიწყო. მივხვდი, რომ ჩემნაირი ხარო.
ასე ამბობს და რავიცი. მეც მეტი არ ვეკითხები.
მე როდის შემიყვარდა???
ეგეც არვიცი. უბრალოდ ასე ვართ რა.
ახლა ორივე მაგისტრატურაში ვაბარებთ და მიხარია, რომ ახლა მაინც გვექნება ახლო ურთიერთობა.
გუშინ ღამე მასთან დავრჩი. ყველაფერი იყო ზე–იდეალური. ხინკლიდან დაწყებული დღეს დილით ხელ–პირის დაბანით დასრულებული.
ჩემი ბოთე
ჯერ უცნობი უბნის მზერით დავტკბი, ისეთი მშვიდი უბანია რაღაცნაირად…
და მერე უკვე ხან მეცადინეობა, ხან ჭორაობა…
აი ასე ვმეცადინეობდით აუდიტს…
კიარადა მე რა…
ნათია…
ცოტაოდენი შეჩიჩხინების შედეგად მიტრიალდებოდა კიდევაც.
ხო, მერე პეპელა და “ნესტის ჭია” დაძმობილდნენ და გვესტუმრნენ. ნათიამ კონსპექტები არ დაინანა მათთან საბრძოლველად.
მეთოდი არაერთი იყო…
და ამ დროს მე…
რათქმაუნდა კომპიუტერში შემძვრალი…
“აუ ნუ მიღებ რა, ვმეცადინეობ”
არ მოვცილებივარ…
საერთოდ სხვის ლოგინში არაჩვეულებრივად მძინავს ხოლმე…
ალბათ ჩემსას სჭირს ჯადო და ჯანდაბა, არვიცი.
უტკბილესად მეძინა.
უტკბილესად….
თან ისეთი საყვარელი თეთრეული, ძალიან ლამაზი.
დედაა, რა მერკანტილური არსება ვარ, მაგრამ მიყვარს ეგეთი რაღაცეები.
ეს ქალბატონი ნათელა…
Wake Up And Smell The Coffee…
გამთენიისას წვიმა ყოფილა, მე საბანი გადამძვრა თურმე… მკვდარივით მეძინა…
საბანი დამახურა, მაკოცა და ძილი გააგძელა…
აი ისე მესიამოვნა მისი კოცნა, რომ სასწაულად…
გზად მაგისტრატურის გამოცდის რეგისტრაციაზე…
ძალიან მიყვარს…
უსაზღვროდ…
ჩემი ბოთე…
ეს კი ჩვენი სიმღერაა….
თბილი…

alone at home

/ Kate / 11 Comments

ესეც ასე…

უკვე ორშაბათიდან მოყოლებული მარტო ვარ.
მთელი ოჯახი წასულია დასასვენებლად.
ხოდა დავრჩი მარტო.
მარტო ყველაფერთან, რასაც ყოველდღე ვუყურებ ისედაც და ვეხები.
ვეხები, როგორც ფიზიკურად, ასევე მორალურად, სენსორულად.
ტანთ წითელი ადიდასის შარვალი მაცვია, გრძელმკლავებიანი სვიტრი 8 წლიანი გამოყენებით, რომელსაც დროთა განმავლობაში მკლავები კიდევ უფრო დაუგრძელდა.
ღამით კი თბილი საბანი და ზემოდან პლედი მახურავს (ანუ “ადიალა” ).
ახლა კი გავედი და “დუტი”–ს ჟილეტი ჩავიცვი.
სამსახურში ხალხს ვეხვეწები კონდიციონერს ჩაუწიეთმეთქი.
მცივა უკიდეგანოდ…
სიცივეა რა…
ზოგადად…
სანამ ოჯახისგან ვისვენებ, ….
კიარადა შეიძლება ოჯახი ისვენებს ჩემგან.
ხოდა სანამ, მანამ და მანამ, სანამ ერთმანეთისგან ვისვენებთ, საჭმელი დაობდა გინდ მაცივარში და გინდ მის გარეთ.
მეზარება ჭამა.
საერთოდ აღარ ვჭამ.
ა, ნუ თუ არ ჩავთვლით სამსახურში წახემსებას..
სხვა მხრივ კი მთელი ივლისი რამდენიმე გარგარსა და ხაჭაპურის ნაჭერს ვჭამდი.
მთელი დღის განმავლობაში.
დროთა განმავლობაში საჭმელი საერთდ შემზიზღდა.
სამსახურში ძველმა თანამშრომლებმა რომ მნახეს ერთთვიანი პაუზის შემდეგ, ყველამ სათითაოდ აღნიშნა ჩემი სიგამხდრე.
მკიდია რა.
აღარ ვჭამ.
სულ კუჭი მტკივა.
ნაჭამი ვარ თუ უჭმელი – სულ მტკივა.
დედაჩემის ჩამოსვლას ველოდები, რომ ექიმთან გამომყვეს.
ძალიან ხშირად შეტევები მაქვს ხოლმე.
ვიღაცამ ისიც კი მითხრა, ვაიმე მუცელი რა ჩავარდნილი გაქვსო.
აღარ მშია. და არ მინდა, რომ ვჭამდე.
მაგრამ ზოგჯერ გულის წასვლის მოახლოებას რომ ვგრძნობ, მაშინ იძულებული ვარ რამე მივირთვა.
და ამ დროს ნერვები მეშლება. ხომ შეიძლება არ იყოს ჭამა აუცილებელი???
ისედაც ამდენი რაღაც არის აუცილებელი და ბუნებრივი მოთხოვნილება???
და ეს ჭამა რა გახდა.
არადა ვიცი რაც არის თავი იმისა, თუ რატომ შემძულდა საჭმელი.
მაგრამ არ მინდა რა.
მღლის და მეზიზღება ყველა ის პროცედურა, რაც ჭამასთან არის დაკავშირებული.
შეძენიდან დაწყებული მოშორებით დასრულებული.
კიარადა… ანუ…
ბაზრიდან დაწყებული საჭირო ოთახით დასრულებული.
მეზიზღება.
საბოლოოდ დავკარგე მარცხენა ხელის არათითსა და ნეკაში მგრძნობელობა. ნეკაში – განსაკუთრებით. ადრე ვწერდი კიდევაც, ნოემბერში, გაბუჟებული მაქვს ეს ორი თითიმეთქი. ხოდა ახლაც ისევ ისე მაქვს. აღარ ვიცი რა მოვუხერხო. რა ვქნა, რაც არის, ეგ არის. იყოს. ის გამახსენდა ანჯელინა ჯოლი და ანუ მისის სმიტი რომ ეუბნება ბრედ პიტს ანუ მისტერ სმიტს ამ სამ თითში საერთოდ არ მაქვს მგრძნობელობაო. ხოდა მე ეგრე ვარ. მკიდია რა.
წასულები არ იყვნენ, იმავე დღეს კომპიუტერთან ჯდომისას იქითა ოთახის აივნის კარი ღია იყო, ჩემთან უცბად ფანჯარა გააღო ქარმა, ორპირი დადგა. ფანჯრის რაფაზე კი 3 ლიტრიან ქილაში ღოღნაშოს მურაბა იყო. ხოდა ფანჯარამ ამ ქილას გაარტყა და ისიც იატაკზე დავარდა და გატყდა. მთელი მურაბა დაისხა, საშინელება იყო რა. მთელი დღე იმას ვწმინდავდი მერე. მურაბიან ნამსხვრევებზე თითები გავიჭერი 6–7 ადგილას. მოკლედ რა…..
ახლა ვარ ასე. დებილურად.
საშინელ ხასიათზე.
+ უჭმელი.
+უძინარი.
საშინელ ხასიათზე ვარ ეს ზაფხული.
უსაშინლესი ზაფხული მაქვს.
და საერთოდ, რაც უფრო ძლიერ ვცდილობდი, 2009 წელი კარგი ყოფილიყო და საკუთარ თავსაც კი მივეცი პირობა, არ ვიტირებმეთქი, იმის ასჯერ საპირისპირო მოხდა. ხალხმა იმედები გამიცრუა და გული ძალიან მატკინა. დღეს სამსახურში რამდენჯერმე ცრემლი ყელზე მომადგა, მაგრამ უკანვე ჩავყლაპე. არადა ზოგჯერ როგორ მიჭირს ხოლმე ტირილის შეკავება. ძალიან. ჯერ კიდევ ჩარჩენილი ვარ იმ გულისტკივილში. და საერთოდ ეჭვი მეპარება, ოდესმე თუ ამოვალ ამ მორევიდან.
მკიდია უკვე საკუთრი თავი. რაც მომივა, ის მომივიდეს.
მკიდია ჯანმრთელობა. თუ რამე მჭირს კუჭზე, დაე მჭირდეს.
ასეთი ვიჯექი ზუგდიდამდე არადა. ახლა 3 ამდენი მაცვია.

ახალი დიზაინი

/ Kate / 15 Comments

მე არვიცი, რა მეშველებოდა, მარიამისნაირი ადამიანი რომ არ არსებობდეს ინტერნეტსივრცეში.

შემარჩევინა, ტვინი ვუღრძე.
“ეს ასე არ იქნება???”
” ეს რომ გავაქროთ, არ გამოვა???”
და ა. შ.
ერთადერთი “გააგრძელეთ კითხვა” აღარ არის, მაგრამ მაგას ადვილად შევეგუე.
მოკლედ, მოვრჩი რა.
გავიარე ის პერიოდი.
დეპრესიული ბლოგის პერიოდი.
ჩაჟამებული ფერები.
ყვითელსა და ყავისფერს შორის გაყინული პესიმისტური ფერი.
და ცხოვრების რაღაც ეტაპიც გავატანე.
აღარ მინდა, რომ ცუდად ვიყო.
თავი საოცრად ოსტატურად ამყავს ხელში.
ზოგჯერ ისე ოსტატურადაც, რომ საკუთარ თავს ვუსვამ კითხვას: “მოიცა შენა და მართლა კარგად ხარ???”
ერთმა ჩემი, ლილიანისა და სვითის საერთო ნაცნობმა თქვა. ზოგჯერ ისე ვიტყუები, რომ მე თვითონ მჯერაო.
კიარადა…
ხო რა… ეგ არის.
მაგრამ ეგ არაფერი.
ყველა ტყუილი არ არის მავნებელი.
საყვარელია ყველაფერი ამ ბლოგში.
რაც არის, ყველაფერი მიყვარს.
იმდენი ფუნქცია არის, რომ იმ წინა დიზაინს არც დაესიზმრებოდა.
მაგალითად: პოსტის ადგილზევე რედაქტირება.
არადა, ადრე “სეთინგებში” უნდა შევსულიყავი, რომ ერთი პატარა გრამატიკული შეცდომა გამესწორებინა.
ამას პლუს ის, რაც სასწაულად მომწონდა და მინდოდა.
ანუ კომენტარები პოსტის ზევით არის მოთავსებული.
აი ამის გამო ორმაგად შემიყვარდა ეს დიზაინი.
ჭრელი ფერები, რომლებზეც ვგიჟდები.
გვერდით ჩემი მეილი ჩავამატე.
მართალია, აქ ის არ ჩანს სწორი სახით, მაგრამ რომ დააჭერთ , სწორი ვერსია ირთვება.
კერძოდ კი ჩემი მეილია imk84u@yahoo.com
I am kate for you ანუ.
მარტო k84u მინდოდა, მაგრამ დაკავებული აღმოჩნდა.
მაგრამ ეგ არაფერი.
ხოდა აქ წერია iamk84u@yahoo.com.
a საიდან ჩაეკვეხა, არვიცი.
სავარაუდოდ, მე ავკრიფე სიჩქარეში. ახლა ვერ სწორდება.
მაგრამ ეგ არაფერი.
ლინკის დაჭერით მაინც სწორ მისამართზე გადის, ასე რომ np.
მოკლედ სულ ეს იყო.
ახალი დიზაინი=ახალი განწყობები.

ბავშვობაში მეგონა.. Imeme

/ Kate / 10 Comments

ე. ი. თავდაპირველად მადლობას გამოვუცხადებ ტკბილსა(ანუ სვითის) და ჩემს “მორცხვისმაილიკს”(ანუ ჰერმიონეს და ანუ იგივე ანას) იმისთვის, რომ გამიხსენეს და დამტაგეს ამ პოსტთან დაკავშირებით. აგრეთვე მადლობა გოჩას, რომელიც აპირებდა ჩემს დატაგვას. თუმცა რახან ორმა უკვე ქნა ეს, მგონი საკმარისია იმისთვის, რომ დავწერო პოსტი.

ყველაფერი კი დოდის ამ პოსტით დაიწყო. მადლობა დოდკას ამ იდეის ჩასახვა–განხორციელებისთვის.
მაშ ასე:
მეგონა, რომ თოვლის ბაბუა არსებობდა.
და მეგონა საკმაოდ დიდხანს, 11 წლამდე. არვიცი კიდევ რამდენი ხანი დავიჯერებდი მის არსებობას, რომ არა ბებიაჩემი (მამაჩემის დეიდა), რომელმაც გადაწყვიტა დისშვილის ბიუჯეტს გაფრთხილებოდა და ტელეფონით მახარა, რომ არ არსებობსო. გულში ალბათ ფიქრობდა “ის იკმარე, რამდენიმე წლის წინანდელ ახალ წელს “dendy” რომ მიიღე”–ო. მოკლედ ასე დამემსხვრა კეთილი მითი თოვლის ბაბუის შესახებ.
მეგონა, რომ თუ თვალებს დავხუჭავდი, სურვილს ჩავიფიქრებდი და ბაბუაწვერას სულ შევუბერავდი, ის სურვილი ამისრულდებოდა. აუცილებელი იყო, რომ ბაბუაწვერა მთლიანად “გამეშიშვლებინა.”
მეგონა, რომ დაძინებისთვის აუცილებლად ყოველღამე ცხვრები უნდა მეთვალა.
მეგონა, რომ ბაღი იყო ციხე.
და იქ იმიტომ შემიყვანა დედაჩემმა და მტოვებდა, რომ ჩემი მოშორება უნდოდა. კიდევ კარგი ამ ბაღში,რომელიც ჩემი სახლის წინ მდებარეობს, მხოლოდ რამდენიმე საათი ვრჩებოდი. ვერ ვიტანდი ვერც ერთ ჩემს ბაღელს, რადგან დებილები მეგონა ყველა მათგანი, დებილებივით იმეორებდნენ ლექსებს, რომელთაგან ერთიც არასოდეს მისწავლია. ვერ ვიტანდი დღისით ძილს, მითუმეტეს სხვის ლოგინში და კიდევ კარგი, როდესაც ეს დებილი ბავშვები იძინებდნენ, მე სახლში მოვდიოდი 2 ფეხის ნაბიჯზე.
მეგონა, რომ ჩემი და სულ ტიროდა.
არადა ის მხოლოდ მაშინ ტიროდა, როდესაც მის საძულველ და მამაჩემის უსაყვარლეს საგანს (ანუ მათემატიკას) მეცადინეობდა. ის კი ყოველთვის ტიროდა ამ საგნის მეცადინეობის დროს, რადგან არასდროს ესმოდა. (დღემდე არ იცის გამრავლების ტაბულა)
აქედან გამომდინარე მეგონა, რომ მე მასზე ჭკვიანი ვიყავი, რადგან როცა ის 9 წლის ასაკში მათემატიკას ვერ გებულობდა, მე 4 წლის ასაკში უკვე ვიცოდი, რიცხვების წერა, ცნობა, ანგარიში, ქართული წერა–კითხვა, რუსული წერა(ოღონდ ბეჭდური, ჩემი დის რუსულის სახელმძღვანელოდან დაკოპირებული ) და კითხვა, ინგლისური წერა–კითხვა. მახსოვს ჩემმა დამ დებილი მიწოდა, როდესაც მე დავწერე girl, ვთარგმნე და წავიკითხე როგორც “გირლ”. ამის გამო “რა დებილი ხარ, ეგრე არ იკითხება” და დაცინვა დავიმსახურე მისგან.
მეგონა, რომ წიგნის კითხვა დროის კარგვა იყო.
ამიტომაც ბავშვობაში ერთეული ნაწარმოებები მაქვს წაკითხული, ისიც “აუცილებელია, უნდა წაიკითხო”–ს შედეგად.
მეგონა, რომ ბაბუაჩემს ინსულინის ნემსებს რომ ვუკეთებდი, საერთოდ არ ტკიოდა.
ერთხელ ნემსის მუცელში გაკეთებისას, ნემსი გამეღუნა, რის გამოც ბაბუაჩემმა ამოიკვნესა. მე ამაზე ავნერვიულდი, ვატკინემეთქი. მას შემდეგ კარგა ხანი არ ვეკარბოდი. მერე ნელნელე ისევ დავიწყე. ან ფრთხილად ვუკეთებდი, კიდევ არ ვატკინომეთქი. ან ისევ ბებიაჩემს ვაკეთებინებდი.
მეგონა, რომ გადახოტრილი თმები არასოდეს გამეზრდებოდა.
ტილებიანი თავით ჩამოვედი ბებიაჩემისგან, ლაგოდეხიდან. და იმდენად ისტერიულად ვიგლეჯდი თმებს, რომ გრძელი თმები დედაჩემმა ჯერ მაქსიმალურად შემჭრა, მერე კი მამაჩემის “Brown”–ის ელექტრო–სამართებელი გადამატარა თავზე. სარკესთან მივედი, ჩავიხედე და “ახალი” თავი რომ დავინახე, ისტერიული ტირილი დავიწყე. მთელ ხმაზე ვტიროდი. მერე ჩემი და და მამაჩემი შემოვიდნენ ოთახში. მამაჩემმა მოფერება და კოცნა დამიწყო, ჩემმა დამ – რათქმაუნდა დაცინვა. 3–ჯერ მაინც მაქვს თავი ტილების გამო გადახოტრილი ან ძალიან მოკლედ შეჭრილი.
აქ 7 წლის ვარ და აი ტილების შედეგი:
მეგონა, რომ სიკვდილი არ არსებობს.
ადამიანს უბრალოდ სძინავს, რომ მასთან ბევრი მნახველი მივიდეს და მოიკითხოს, მერე კი უცბად წამოდგება და იტყვის: “არ მელოდით??? გავიღვიძე” ყველას ძალიან გაუხარდება ეს ფაქტი და ამის მერე დაიწყება ქეიფი. და ზუსტად ამ ქეიფს ეწოდება ქელეხი.
მეგონა, რომ ბევრს თუ ვიცინებდი, აუცილებლად ძალიან ბევრ ტკბილეულობას მომიტანდნენ.
ეს ალბათ იმის გამო მითხრეს, რომ to prevent me from crying. რადგან სულ ცუდ ხასიათზე ვიყავი ხოლმე ტირილსაც არ ვაკლებდი.
ეჰჰ…
მეგონა, ნაოჭები არასოდეს მექნებოდა.
ეს მითი მამაჩემმა დამიმსხვრია, როდესაც მითხრა, იმდენად სულ ცუდ ხასიათზე და წარბშეკრული ხარ, რომ წარბებს შორის ღარი გაქვსო. ჩავიხედე სარკეში და მართლა მქონდა. დღემდე მაქვს.
ჯერ კიდევ 3 წლის ასაკიდან დაიწყო ამ ღარმა ხორცშესხმა და აღმოცენება ჩემს სახეზე.

სულ ესაა…
რაც გამახსენდა.

აბა თქვენ იცით, არ შემარცხვინოთ.


ლინკები

/ Kate / 3 Comments

მადლობა

/ Kate / 25 Comments

მთელი ეს 7 დღე – შაბათიდან მოყოლებული დღემდე 11–დან მოყოლებული 18–ის ჩათვლით, ვფიქრობ რა და როგორ დავწერო…
აზრზე ვერ მოვედი…
კიარადა ვერც მოვდივარ…
კიარადა არვიცი…
და ისიც არვიცი როგორ უნდა დავიწყო, არაფერი რომ ვთქვა შინაარსზე…
მართლა არვიცი…
მინდა ყველაფერი გარკვევით დავწერო…
აი იმდენად გარკვევით, რომ კითხვა არ დაიბადოს ამ ნაწერის შემდეგ…
საერთოდ არცერთი კითხვა!!!
არვიცი რამდენად გამომივა.
და საერთოდაც ამ მოკლე შესავალში, უკვე იმდენი “არვიცი” დავწერე და ალბათ იმდენს დავწერ ქვევით, რომ თავისუფლად შეიძლებოდა “მადლობა”–ს მაგივრად “არვიცი” დამერქმია ამ ნაწერისთვის…
მართლა არვიცი რა მოხდა, როგორ და მაგიტომაა, რომ “არვიცი”–ც არანაკლებ შეეფერება.
მაგრამ მაინც არ ჰქვია…
ეგეც არვიცი რატომ…
მაგრამ არაუშავს, გადავიტანთ სხვა სათაურს.

საერთოდ გათიშული ვარ…
საერთოდ…
წარმოიდგინე ჩემი სახე აბსოლუტურად გათიშული…
სრულიად!!!
ეს იცი როგორია???
აი წარმოიდგინე ჩემი სახე ჩვენი გაცნობის დღეს…
გახსოვს ხო??? არა???
კარგი, გაგახსენებ მაშინ…
ტრეინინგი…
გაღიმებული, გაცისკროვნებული სახე…
უაზროდ, უიდეოდ და უშინაარსოდ ბედნიერი…
მართლა არ იდო ჩემს იმ დღის ბედნიერებაში აზრი, იდეა და შინაარსი…
უბრალოდ ბედნიერი ვიყავი…ბედნიერი, მაგრამ არვიცი რისგან…
ადამიანი, რომელსაც უნდა უზომოდ ბევრი ისაუბროს ახალგაცნობილ ხალხთან.
ყველას ელაპარაკოს, გაიცნოს,არა მარტო იმ საკითხის გარშემო, რის შესახებაც ტრეინინგი იმართება, არამედ ზოგადადაც.
მათ შორის შენთანაც ისაუბროს, თუმცა შენ საერთოდ არ გიცნობს, საერთოდ.
მაგრამ ეს არაფერია. შენი გაცნობა ადვილია, რადგან შენც ტრეინინგზე მოსული ხარ.

მერე გაჩერებაზე ვდგავართ…
ვსაუბრობთ ოფიციალურად, ჯერ კიდევ მორიდებით.
მერე უიიი, ერთი გზა გვაქვს…
უიიი, ამდენი საერთო ნაცნობი…
უიიი, ამდენი საერთო ადგილი…
მაგრამ მაინც არ ვიცნობდით აქამდე ერთმანეთს.
მერე ტრეინინგის მეორე დღე…
უიიი, ახლა უფრო შევუთამამდით ერთმანეთს.
2 დღიანი ტრეინინგი და უკვე იმდენი ვიცით ერთმანეთზე.
მერე იმდენი საუბრები ყოველდღე.
მერე უკვე ბევრი რაღაც ვიცით ერთმანეთზე.
მერე ტელეფონის ნომრების გაცვლა.
მერე უკვე ჩემს საყვარელ ადგილას მივდივართ. ეს ისე ხდება, სპონტანურად. რაღაცაზე ვახსენე ჩემი საყვარელი ადგილი “პურპური” არისმეთქი და ასეთი რა არის, ასე რომ გიჟდები, მეც წამიყვანე, მაინტერესებსო, არაერთხელ მითხარი. წაგიყოლე.
მერე იქ დაიწყო ყველაფერი. საუბრები ყველაფერზე ცოტ–ცოტა.
თუნდაც იმაზე, რომ ბლოგზე ვწერ ჩემს ჩანახატებს, თუნდაც იმაზე, რომ ფორუმელი ვარ. და რაზე აღარ.
მერე მეორე დღეს მაკში ისევ გაცნობის გაგრძელება.
მერე მესამე დღეს უკვე ძმაკაცების გაცნობა. 7-10 დღეში უკვე ყველა ძმაკაცი გავიცანი, სახელები ერთმანეთში მერეოდა.
მერე ყოველდღიური ურთიერთობები. მერე შენი ოჯახის წევრები, რომლბთანაც სასწაულად მორიდებული ვიყავი და შენ ამას რომ ხედავდი, კვდებოდი სიცილისგან.
მერე უკვე ნელნელა ყველამ გაიგო, რომ ერთად ვართ.
მერე ყოველდღიური ურთიერთობები. ყოველდღიური.
მერე მე კახეთში წავედი 2 დღით და ყოველ 2 საათში რეკვები “როგორ ხარ, ძალიან მომენატრე, აწი არსად გაგიშვებ”.
მერე შენმა მეგობარმა დაგპატიჟა და მე წამიყვანე.
მერე ბოდბეში და სიღნაღში წავედით მთელი შენი სამეგობრო და მეც.
მერე შენი ძმაკაცის შეყვარებულის დაბადების დღე.
ჩემი საყვარელი კომპოზიტორის კონცერტი.
კინო.
რა აღარ?!….
რა აღარ?!
მერე სამსახურიდან ჩემი გამოშვება…
ჩემი ცუდად ყოფნები ამის გამო…
“დაიკიდე, მაგაზე არ ინერვიულო”–ები.
და მერე უცებ შენი გაუცხოება.
როგორ გთხოვე მარიამმა სურათები უნდა გადამიღოს და წამომყევიმეთქი.
წინა დღით მთელი 24 საათით დადუმებული ტელეფონი და ჩემი ფუჭი იმედი, რომ დამირეკავსმეთქი, მაგრამ არა. ვიცოდი, რომ სადღაც იყავი საქეიფოდ და “ვერ დამირეკე ამის გამო”. არადა ადრე შემომეხმიანებოდი, მეტყოდი, აქა და აქ მივდივარ და თუ ძალიან მთვრალი არ ვიქენი, გნახავ. და მიუხედავად იმისა, რომ ფეხზე ძლივს მდგარხარ, მოსულხარ და გინახივარ. ფეხზე ვერ მდგარხარ, ზედმეტად ხმამაღლა საუბრობდი სიმთვრალისგან, გაჩუმებდი, გეჩხუბებოდი, ამდენი რატომ დალიემეთქი, მაგრამ მაინც მიხაროდა, რომ მიუხედავად ალკოჰოლის ასეთი დიდი რაოდენობისა შენს ორგანიზმში, მაინც მნახე.
მეორე დღეს საოცრად არ მინდოდა შენთან დარეკვა, მაგრამ ვიფიქრე რახან სურათებს ვიღებთ, წამოვამეთქი. არა. “საშინელი პახმელია მაქვს, ვკვდები”.
იმავე დღეს, გვიან მაინც გნახე, სურათები განახე…
მერე საშინელი გაუცხოება…
“აი იცი რატომ არ გნახე? იმიტომ, რომ შეიძლება რამდენიმე დღე ისე გავიდეს, რომ არ დაგირეკო”
მერე ჩემს მოკარებაზე ხალხის თანდასწრებით “სირცხვილია, ტეხავს”–ები.
ამის გამო ისე გამოვიდა, თითქოს მე ვაქტიურობდი. არადა ვინ–ვინ და შენ ყველაზე კარგად იცი, რომ მე არ ვარ აქტიური, და არც მიაქტიურია. რასაც ვაკეთებდი, ყველაფრის საბაბი შენ მომეცი. მაგრამ მაინც ასე გამოვიდა. მკიდია, ხალხი რას ფიქრობს. მე და შენ ხომ მაინც ვიცით, რა და როგორ იყო ყველაფერი.
lineage–საც შევეგუე, დებილივით ვიჯექი და ველოდებოდი, როდის მიხვდება, რომ მეც მინდა ყურადღება. 5 წუთით facebook–ის pet–ს თუ მივეკარებოდი, “ამას როგორ თამაშობ” რეაქცია.
არ გჯეროდა, რომ მიყვარდი. გეგონა ეს სიტყვა ჰაერზე ვთქვი და გავისროლე. ბოლო დღემდე არ გჯეროდა. ასე მალე როგორ უნდა შეგყვარებოდიო.
ეს პოსტები ზედმიწევნით წაიკითხე
პოსტი სიცილაკის გარეშე
ჩვენ
Notebook და ვითომ საყვარელი ლილიპუტი
ხოდა ნუ ესე იგი
შემოვიდა
სხვა და სხვა
წვიმის ორმოები (ა.კ.ა. ჩართული ემოციები)
ყველა ეს პოსტი შენზეა.
და მერე მთხოვე, გეხვეწები ჩემზე მეტი აღარ დაწერო ბლოგზე და მეც აღარ შემოვალო.
კარგიმეთქი. თუმცა გული მიგრძნობდა, მაინც შემოდიოდი.
ჩემი სურათები გთხოვ წაშალე facebook–დანო.
არ წავშალე.

ახლა წავშალე. რატომ მედოს იმ ადამიანის სურათები, ვინც დიდი ტკივილი მომაყენა???
ვფიქრობ კომპიუტერიდანაც ხომ არ წავშალო, ჯერ არვიცი.
გინდოდა ბლოგზე არ მეხსენებინე, მაგრამ არ გისრულებ ამ პირობას. ისედაც ბევრი პირობა შეგისრულე. ძალიან ბევრი. ბევრ რაღაცაზე დავხუჭე თვალი. საკმაოდ. პრინციპები უკან გადავაადგილე.
როგორ შეგეძლო ასეთი რაღაც გაგეკეთებინა???
როგორ???
ან ამას თუ აპირებდი, მაშინ ამდენ ადამიანს რაღას მაცნობდი???
ამდენ ადგილას რატომ მეპატიჟებოდი???
რატომ მეუბნებოდი “ჩემი სიცოცხლე ხარ”–ო???

საერთოდ რას ფიქრობდი???
შაბათი დღე. მოხვედი და ყველაფერი მითხარი, მერე მე რათქმაუნდა ტირილი ამიტყდა, როგორც ყველაზე ემოციურ ადამიანს…არ წახვედი, ასე ატირებულს ვერ დაგტოვებო.
მამშვიდე, მაწყნარე, მანუგეშე.
“შენ უკეთესს იმსახურებ”
“შენ რომ გეყვარება ადამიანი, იმაზე ასჯერ მეტად იმას უნდა უყვარდე.”
“თუ რამე დაგჭირდება, იცოდე, რომ ყოველთვის შენს გვერდით ვიქნები და დაგეხმარები”
და მსგავსი შაბლონური ფრაზები.
ისეთი შაბლონური ყოფილა, რომ მარი კარამელკას სანამ ვუთხარი, მანამდე მითხრა ალბათ ესა და ეს გითხრაო.
“ისე ვიყოთ, როგორც პურპურამდე ვიყავით.”
ამან საერთოდ სახე წამიშალა.
“შენ ხარ სასწაულად კარგი ადამიანი, სასწაულად მოსიყვარულე და არ შემიძლია ასე ცუდად მოგექცე, რომ ვითამაშო შენთან. რადგან შენ ძალიან დიდ სიყვარულს იმსახურებ. არაამქვეყნიურად კარგი ხარ.”
გასვლისას ხელიდან ფსალმუნი მოიხსენი და მე მაჩუქე.
“13 წლიდან მიკეთია და ამაზე ძვირფასი არაფერი მაქვს, იცოდე არ გაკარგო”
ნათია არანორმალურად გვერდში მიდგას. მთელი ეს დღეები შენთან არის მორალურად. გუშინ ღამე მესიჯი მივწერე, ადამიანი აღარ მყავს, ვისაც შემეძლება,რომ დღე–ღამის ნებისმიერ დროს სმს გავუგზავნომეთქი. მე აგერ არ ვარ, მე გამომიგზავნეო.შენი მერიდებამეთქი. ნათიას და ნოეს შერიგება იმდენად მინდოდა, რომ გავიხსენე ძველი, სკოლისდროინდელი საკუთარი თავი, როდესაც ვმაჭანკლობდი.მოვახერხე კიდეც. და კმაყოფილი ვარ ამით.
ამ დღეებში ნათიას ხელით გამოგიგზავნი ფსალმუნს. ყველა შენი ცოდვა ამ ფსალმუნს ადევს. არ მინდა შენი ცოდვებით აღსავსე მე ვატარო. ამას დამატებული ის, რომ რამდენჯერაც ხელზე დავიხედავ, იმდენჯერ გამახსენდები. არ მინდა. არ იმსახურებ.
გახსოვს “პურპური”???
რომ გითხარი ჩემთვის მხოლოდ 3 კატეგორიის მამაკაცთა ჯგუფი არსებობსმეთქი და 3 თითი აგიწიე???
1) ყველა ჩემი ნათესავი/ახლობელი/მეგობარი მამაკაცი, რომელთა დეგენერატული ხასიათი მკიდია, რადგან ძალიან ძვირფასები არიან.
2) ყველა დეგენერატი მამაკაცი, რომელთანაც ფორმალური ურთიერთობა მაქვს და არ ვეკონტაქტები დიდად.
3)ყველა ის მამაკაცი, რომელსაც არ ვიცნობ. უცნობი ძლიერი სქესი. და რომ გავიცნობ, ან 1–ელ კატეგორიაში შევლენ ავტომატურად, ან მეორეში.
მეოთხე თითი რომ ამიწიე, გახსოვს???
“ეს კატეგორია რატომ არ არსებობსო???”
არ არსებობდა და იმიტომ.
შენ ამიწიე ეგ თითი, შენ აამოქმედე ეგ კატეგორია.
მაგრამ ახლა ისევ ჩავწიე. გაქრა. და იმედი მაქვს, არც არავინ აამოქმედებს თავიდან. აღარ მინდა. მორჩა.

წარმოიდგინე ჩემი სახე აბსოლუტურად გათიშული???
თუ კიდევ ვერა???
რაც ზევით აღვწერე, იმის აბსოლუტური საპირისპირო…
გაღიმებული, გაცისკროვნებული არა.
საერთოდ აღარ ვიღიმი, ჩამქრალი ვარ.
ბედნიერი
საერთოდ აღარ.
ადამიანი, რომელსაც უნდა უზომოდ ბევრი ისაუბროს არა.
საერთოდ ხმას აღარ ვიღებ.
ყველას ელაპარაკოს არა.
ყველას იქით ვუსმენ. და ზოგადად მათი სმენაც არ მსიამოვნებს.
მათ შორის შენთანაც ისაუბროს აღარ/
საერთოდ აღარ მინდა შენთან საუბარი.
შენი გაცნობა ადვილია არა.
თურმე როგორ გამჭირვებია. არადა მეუბნებოდი ყველა მამაკაცი არ არის ერთნაირიო. ტყუილი. უდიდესი ტყუილი.
რატომ არის ეს პოსტი ასეთი პრიმიტული???
ადვილი წასაკითხი???
იმიტომ, რომ მინდა უაღრესად გასაგები იყოს.
ანუ ზევით როგორც ვთქვი, იმდენად ადვილი, რომ კითხვები აღარ დაიბადოს.

აღარ ვიტირებ. საკმარისი იყო. ყველა ჩემს დაავადმყოფებულ თვალებზე მესაუბრება. საშინელი ჩაწითლებული რომ მაქვს. აღარ მძინავს ღამეები, დილის 7 საათზე ვწვები, საჭმელს დღეში ერთხელ, ისიც რამე ხილს და მეტი არაფერს.

გახსოვს, რამდენჯერ გეხუმრე შენ ჩემი “ივნისის ხარ”–მეთქი.
Sweet November–ში რომ ეუბნება შარლიზ ტერონის გმირი კიანუ რივზისას: შენ ჩემი ნოემბერი ხარ. ის ოქტომბერი იყოო.
იმდენჯერ გეხუმრე, რომ მართლა ახდა.
მართლა ჩემი ივნისი იყავი. ივლისი უკვე ცუდად ყოფნის თვე იყო თავიდანვე.

რაც შეეხება პოსტის სათაურს.
დიდი მადლობა იმ ყველა სასწაულად კარგი და სასწაულად ცუდი მომენტისთვის.
ძალიან დიდი მადლობა.
არაჩვეულებრივად შეძელი ყველაფერი.
გილოცავ.
ყოჩაღ!!!
არ ვარ მკვდარი.
როგორც კარამელკამ მითხრა: what doesn’t kill you, only makes you stronger.
ხოდა ეს მე არ მომკლავს და პირიქით, გამაძლიერებს.

ამის მერე აღარ მგონია Mr.M–ის კატეგორიის ქვეშ რამე დაიწეროს. საკმარისია ის დაწერილი პოსტები. ეს სიმღერაც ცუდად მხდის უკვე.

no mercy

/ Kate / 14 Comments

დღეს გადამიყვანეს ჭკუიდან…
სადაც კი შეიძლებოდა, ყველგან ნერვები ამიშალეს…
მეზარება დაწვრილებით ჩამოწერა…
ვინ და რა მეთოდით…
რა და როგორი წარმატებით…
ძალით თუ უნებლიეთ…
მაგრამ ფაქტია, რომ მართლა ამიშალეს საშინლად ნერვები…
ეს იყო უკანასკნელი წვეთი…
სახლში როგორც კი შემოვადგი ფეხი, ტელევოზირს ჩავუწიე და ჯერ ხო დედაჩემს ვასმენინე ჩემი კივილი…
ოღონდ მართლა ვკიოდი…
საკუთარი ხმისაც კი შემეშინდა და ახლა ყელიც კი მეწვის.
დედაჩემს ნინო ბურჯანაძის სმენა მაინცდამაინც ამ დროს მოუნდა…
და სამჯერ თუ ოთხჯერ მითხრა, ტელევოზირს აუწიე, საინტერესოს ამბობსო.
ნუ ერთხელ არ შევიმჩნიე, ორჯერ, მესამეჯერ უკვე ამაზეც ავყვირდი…
“ამ სახლში სულ ეს პოლიტიკა არის ჩართული და რა არის, ვერ გავიგე, ახლა კეთილი ინებე და მომისმინე. მე უფრო მნიშვნელოვანი ვარ თუ ეს ოპოზიცია”.
პასუხი: “მიდი, მიდი, აუწიე, საინტერესოს ამბობს.”
ავუწიე ტელევიზორს და ორმაგად გაცოფებული გამოვედი ოთახიდან.
შევედი საძინებელში და პირდაპის საგარეო ტანსაცმლით ლოგინის სიგანეზე (და არა სიგრძეზე) დავემხე. ცოტა ხნით თვალები დავხუჭე, მთელი სხეულით სუნთქვა დავიწყე. ხელ–ფეხშიც რომ შედის ჟანგბადი, ისე. მერე თვალები გავახილე და ჭერში ვიყურე რამდენმე წუთი. მერე კი მიდიიიიიიიი…
წამოვიდა ნიაღვარი….
ვიტირე ისეთი გამწარებით….
თან აი რომ ამოგასხამს… ისე…
ცოტა ხანში დედაჩემი შემოვიდა და რომ დამინახა ასეთი გამწარებული და ლოგინზე ასე ლამის სასიკვდილოდ გადადებულივით, ადექი, უნდა გაკოცო და მოგეფეროო..არ ავდექი. მერე დამიწყო უამრავი მაგალითის მოყვანა თავისი არა მხოლოდ ცხოვრებისეული გამოცდილებიდან, არამედ პრაქტიკიდანაც. მესაუბრა, მესაუბრა, მესაუბრა. ცოტა აზრზე მომიყვანა მართლა, თორემ სერიოზულად გაჭედილი მქონდა. მერე ამაყენა ძალით და მოფერება და კოცნა დამიწყო. “წიპა” “ესეც გაივლის”–ის პონტში.

მაგრამ მორჩა მართლა რა.
მეტის მოთმენას აღარ ვაპირებ.
გავაცოფეს…
გამასაშინლეს…
გამასაზიზღრეს…
ისედაც ხო როგორი საშინელი, საზიზღარი და აგრესიული ადამიანი ვარ…
მაგრამ დღეს მართლა ისეთი რაღაცეები მიქნეს, რომ საერთოდ რა…
მორჩა და გათავდა!!!!!
დღეს არის 28/05/09!!!
კიარადა ამხელა პოსტის წერაში კი გახდა 29/05/09.
დღეიდან ვინმე…
მიუხედავად იმისა, ოჯახის წევრია, მეგობარია, ჯგუფელია, თანამშრომელია…
მკიდია ვინ არის…
დღეიდან ვინმე რამეს მესწერვება და “შპილკებს” გამიკეთებს…
და ეგ იქნება!!!!
ყველას ნა ხუიზე გავუშვებ…
მკიდია…
ტვინი მიღრძეს რასაც ჰქვია…
ერთს რომ გაუცინებ, მერე სურვილი უჩნდებათ, რომ “უიი, თურმე ეს როგორი რბილი, საყვარელი, ხათრიანი და უწიპუწია და მოდი თავზე დავაჯდები”…
ხოდა ვსო…
ჩემი საყვარელი ლოზუნგი იყო: “ადამიანებს ისე მოექეცი, როგორც ისინი გექცევიან”.
ხოდა რატომ დავივიწყე ეს ლოზუნგი???
კიარადა…
მორჩა…
ჩემს ტვინთან სექსუალური ძალადობის უფლებას არავის არ მივცემ. საკმარისად ვითმინე საკმარისი რაოდენობის ხალხი.
ვისაც რამეთი არ მოვწონვარ და არ ვაკმაყოფილებ, იმდენი სხვა ადამიანია, რომ “სკაწერწიუ დაროგა”
მე პრინციპში არც არასდროს გამაჩნდა სურვილი “სწერვა” ადამიანთან ურთიერთობისა…
არასოდეს!!!
+ ამას ის ფაქტიც, რომ საშინელი მოუთმენელი, არაპროგნოზირებადი და გიჟი ვარ.
მაგრამ მაინც სოლიდარობასა და მოთმინებას ვიჩენდი იმ ადამიანების მიმართ…
ჩემთვის თითქოს ვამბობდი: “კარგი, არაუშავს ასეთია და მოვითმენ”
და მსგავსი “დედა ტერეზეული” განცხადებებითა და ლოიალური აზრებით ვითმენდი ბევრ რამეს.
მაგრამ მორჩა.
მერე პრანკსას მოვუყევი ეს ყველაფერი და ვუყვები, ვუყვები და უცებ შევხედე მის msn სტატუსს…
– ეეე, რა მაგარია, მეც დავიყენებ რა…
–
– არა მართლა დავიყენებ რა.
– ok.
ხოდა ისა…
კიარადა ხო…
“სანამ რამე უკიდურეს ყლეობას მომწერთ, დაფიქრდით. უარესი ყლეობა არ მიიღოთ პასუხად
“
უკვე მართლა ამევსო მოთმინების ფიალა.
არანაირი მოთმინება.
არანაირი დათმობა.
არანაირი კომპრომისი.
როგორი რბილიც ვიყავი, ისიც იკმაროს ყველამ.
ნუ ყველამ კიარადა…
ვისაც ეხება ეს პოსტი მათზე მაქვს საუბარი.
ასეთ ადამიანთან ვიქნები “ძალიან მიყვარს ოფიციალური და ფორმალური ურთიერთობა” ტიპი. და მეტი არაფერი.
არავის აღარ მივცემ იმის უფლებას, რომ ისედაც ასეთი დაძაბული ვარ მუდმივად მილიონი მიზეზის გამო (რომელიც პრინციპში ყველას ფეხებზე ჰკიდია as always და არც არავინ დაინტერესებულა ზოგადად რა ხდება ჩემს ცხოვრებაში და რა პრობლემები მაქვს, ესეც as always )და კიდევ ვიღაცის ყლეობები ვითმინო.
მეტი საქმე არ მაქვს.

მორჩა პოსტი, დაიშალეთ
პატივისცემით აზრზემოსული

ისევ მაგისტრატურა

/ Kate / 12 Comments

როგორც მოგეხსენებათ, ჩატარდა ერთიანი ეროვნული სამაგისტრო გამოცდების საცდელი ტესტირება…
სულ მოცემული გვქონდა 3 საათი, რაც იყო კატასტროფულად ცოტა.
მასალა – ზღვა. კიარადა ოკეანე… და თან რთული.
სწორი პასუხი 1 ქულა
აურჩეველი პასუხი 0 ქულა
არასწორი პასუხი -0,2 ქულა

ეს “0,2 ქულა” ახლა შემოიღეს, რომ “შემოვხაზავ, იქნებ გავარტყა”–ს შემთხვევა გამორიცხონ.
აი სიბოროტეც ამას ეწოდება.
ხოდა ახლა ვნახე naec.ge–ზე შედეგები…
ხოდა…

წაკითხულის გააზრება 12.6
ლოგიკური მსჯელობა 8
რაოდენობრივი მსჯელობა 8.4
ჯამში 29
გადალახა 3–დან 3

სულ არის 50 ქულა თუ არ მეშლება…
ხოდა მე თუ 29 ავიღე, ძალიან დებილი ვარ რა…
ჩავჭრილვარ და ეგაა

ჩემო ბავშვურო და პიკანტურო ბავშვო!!!
მოდი ერთად ვიტიროთ…

ამის დედაც, ჯეკ!!!

/ Kate / 1 Comment

დიახაც, რომ…
შარშან რომ მთელი ზაფხული თბილისში ვბრძანდებოდი სამსახურის გამო, აგერ ეს პოსტი იუწყება.
და მე იმ იმედს გამოვთქვამდი, რომ არაუშავს ქეთევან, მომავალ წელს დაიხვენებ და გაერთობი ზაფხულში.


და წელს რომ მეკუთვნის შვებულება, ვითომ რა ხეირი???
არც არაფერი ქალბატონო ქეთევან!!!
ჯერ უნივერსიტეტის დამამთავრებელი გამოცდები…
მერე ერთიანი ეროვნული სამაგისტრო გამოცდები…
მერე კი უნივერსიტეტის შიგა გამოცდები…
ხოდა ამის დედაც ჯეკ!!!

შენაძენი

/ Kate / Leave a comment

დაახლოებით 2 თვე შერსულდა მას შემდეგ, რაც…
კიარადა მართლა შესრულდა უკვე…
ხოდა 2 თვის შემდეგ როცა შაკომაც მოიცალა და მეც…
გადმომცა ის კლავიატურა, რომელიც აქამდე მხოლოდ ვერბალურად იყო ჩემი.
დღეიდან მაქვს ახალი კლავიატურა, რომელსაც მთელი გზა ვიხუტებდი და სახლში მოტანიდან პროცესორში შეერთებამდე ვკოცნიდი (ამ სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით).

ვკიოდი, ვწიოდი.
ახლაც არ ვარ ჯერ დამშვიდებული. ჯერ კიდევ რაღაც მჭირს.
ძალიან მაგარი კლავიატურაა.
სურვილი მაქვს, რომ სულ რაღაც ვწერო.
ისეთია რა..
კიარადა ანუ ხმაურიანი.
საშინელი ხმაურიანი.
დიიიიიდი კლავიშები აქვს და ისეთი ხმაურიანი აქვს, რომ ყურს საოცრად სიამოვნებს.
ძალიან მაგარია.
ჩემი ძველიც მაქვს, არ ვაგდებ, მაგრამ ვინახავ.
მაუსიც მინდა ხმაურიანი, მაგრამ მერე Scroll–ი აღარ ექნება, ასე რომ
შაკრევან, მადლობა!!!! (აქ ბევრად დიდი და ბევრი მადლობა იგულისხმება, ვიდრე ჩანს)

აი ასეთია, ოღონდ მთლიანად შავი.